Buiteuland.

N.-Araerika. Een stuk uit de Het volgende vonden wij in de Wachter Wachter.

Omdat het doet zien, dat de Gereformeerde beginselen ook op het gebied van kerkrecht in de nieuwe wereld onder onze broeders veld winnen, nemen wij het volgende over:

„Onlangs noemden wij de Gereformeerde Amerikaan en bevalen die sterk ter lezing aan.

Prof. Heyns heeft er veelmalen in gehandeld over het z.g. Doopledenstelsel, en Prof. Ten Hoor doet er nog een weinig bij en altijd in zijn helderen, overtuigenden trant.

Het is ons een behoefte een enkele opmerking te maken in verband met sommige uitlatingen van onzen geachten Br. K., ter wille van de waarheid. Zonder echter met hem in discussie te willen treden, wat niet noodig is en omdat de Br. in het beginsel met het Gereformeerde régime eens is, én omdat er andere broeders met hem aan het discussieeren zijn.

Ik schrijf mijn opmerkingen in De Wachter, omdat die meer gelezen wordt dan de Ger. Am., en ook en voornamelijk omdat ettelijke jaren geleden in De W. — door ons — over dit stuk is gehandeld.

En nu ter zake.

De Br. haalt een oude Kerkorde op, waarin gezegd wordt dat „kinderen van Christenen zullen gedoopt worden." Daargelaten nu wat de meening zij van dit „christenen, " is mijn opmerking deze: Dat wij met de Kerkorde nu niet meer te maken hebben, omdat wij onder een andere, ik meen betere, althans meer volledige en meer duidelijke leven De D. R. met onze Alg. Bepalingen gelden voor ons, en die alleen.

Nog spreekt de Br. over een werk over den Kinderloop van wijlen de Pred. Pieters en Kreulen, in der tijd kerkelijk goedgekeurd door zekere Nederlandsche Classis. De Br. schijnt te

meenen dat dit werk voor ons hier te lande en in onze Chr. Ger. Kerk kracht van wet heetl. Mijn opmerking — afgedacht van de zeer betrekkelijke waarde van het werk — is als boven : De D. R. met onze A/g. Bepalingen gelden voor ons, en die alleen.

Is Ds. Donkers ook niet genoemd in dit nare geval? Die afgezet is, hoofdzakelijk omdat hij geen kinderen van doopleden wilde doopen?

Ds. Donkers — dien wij persoonlijk gekend hebben — was en bleef een godvruchtig en kerkelijk maö; ijverig in den dienst des Heeren en een strijder voor de Ger. waarheid.

Nimmer is hij — gelijk zoovelen in zoo 'n geval doen — als prediker in een scheurkerk opgetreden; maar bleef lang protesteeren tegen zijn „ontzetting uit het ambt" en tot zijn dood een rustig lid der kerk. Gelukkig was hij, door huwelijk met een rijke boerendochter uit Maasland, finantieel onafhankelijk.

Niemand minder dan Prof. S. Van Velzen, dien wij indertijd over de behandeling van Ds. Donkers ondervroegen, noemde zijn ontzetting: een kerkelijke moord.

Men zal wel doen zulke gevallen liefst niet op te halen; want zij dooden elk goed argument dat men voor zijn gevoelen wil bijbrengen.

Voor mijzelven zeg ik dit: indien mijn kerkeraad, door omstandigheden gedrongen, tegen onze K.O. in, kinderen van doopleden wilde gedoopt hebben, ik zou ze doopen. PM dienaar der gemeente en des kerkeraads zou ik doopen en de verantwoordelijkheid voor zulk een daad aan hen laten. Maar ik zou geen martelaar willen worden voor een dooplid; zou mij mijn kostelijk ambt niet laten ontnemen om een nalatigen bondeling.

Door bange ervaring — zij 't van anderen — leert men iets!

Nog een slotopmerking. Br. K. zegt (ik schrijf uit het hoofd en niet letterlijk doch zakelijk hetzelfde): „Het is dan nu toch uitgemaakt dat Ds. H. Cock (de Vader der Afscheiding) het Doopledenstelsel niet heeft ingevoerd."

Wie heeft dat ooit geleerd of beweerd? Dt Wachter niet. Wij niet.

Ds, H. de Cock was gee7i voorstander van een Doopledenstelsel. Wat zijn zoon. Prof. De Cock, ons van het gevoelen zijns vaders zeide, moest dienen om dit ons, studenten, wel te doen verstaan. Prof. De Cock deelde ons, tot verklaring van zijns vaders handeling in deze materie, dit mede:

Toen de afscheiding doorbrak in 1834, sloten zich in Ulrum en elders eerlang velen daarbij aan. Dezen werden — door welke bizondereof gewone handeling is mij onbekend — leden in volle gemeenschap. Sommige anderen, gehuwden, die kinderen hadden en kregen, en ledeti in volle gemeenschap in de Groote Kerk, waren niet aanstonds bereid, namen een afwachtende houding aan, of werden door andere overwegingen gedreven om hun openlijke verklaring, dat zij zich bij de Gereformeerden van de z.g. Afscheiding aansloten, alsnog uit te stellen.

Zij waren getrouwe kerkgangers. Zij begeerden voor hun kinderen de catechisatie en voor de kleinen, die hun geboren werden in de periode van hun overweging, den doop.

De Cock, in overleg met zijn kerkeraad, doopte deze kinderen, onder genoemde bizondere om standigheden; in de goede hope dat zij eerlang voor zich zelven tot een beslissing zouden komen; en dewijl zij voor zichzelven en hun kroost getrouw de genademiddelen gebruikten.

Dit geschiedde —ondanks den anders deze verklaring afgelegd? regel—waarom

Prof. De Cock deelde dit mede om onder ons het geloof te bevestigen, dat zijn vader niet voor een doopledenstelsel was; veel minder om te beweren dat hij zulk een stelsel had ingevoerd.

Tot deze toelichting, vroeger gegeven en nu herhaald, drong ons Br. K's schrijven.

En dan — de z.g. nalatige doopleden van den huldigen dag te vergelijken met de lieden van 1834 zou heel niet opgaan. Deze toch waren in vollen ernst, en — hoe dan ook — oorspronke­ lijk volle leden eener kerk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen