Voor Kinderen.

HET OPSCHRIFT.

Diogenes de wijze Vond, wand'lend door Atheen, Een huis zoo pas betrokken. En op een gevelsteen. Zag hij in gulden let'tren, Deez woorden staan: „Dat elk wiens harte boos is, Zich hoede ooit in dit huis te gaan."

Glimlachend stond de wijze man Voor 't huis, en schudde nu en dan Het grijze hoofd, En sprak: „Wie had dat ooit geloofd!"

„Wat staart ge zoo en peinst en zint? " Vïoeg in 't voorbijgaan hem een vrind: „Waartoe zoo lang hier stil te staan?

„Ik kijk, " sprak de ander, „'t huis eens aan Én lees dat schrift, maar vat het niet."

„Dat is toch duid'lijk als ge ziet."

„Geenszins mijn vriend, of neem ik 't soms verkeerd ?

Als al wat boos van hart is wordt geweerd, iloe komt dan de eignaar zelf of zijn gezin Jïet huis ooit in? "

MISDRUK.

Voor een jaar of tien stierf een oud man, die met Jakob zeggen kon: Op Uw zaligheid wacht ik, o Heere. Hoe hij er toe gekomen was God te dienen en vrede gevonden had, verhaalde hij meermalen:

Eens toen hij negen jaar oud en zeer arm was, ging hij op een winterdag langs een groot huis, waarvoor een vuilnisbak stond waarin papieren lagen. Juist wilde hij die er uithalen, toen een heer ait het huis kwam, die zei:

„Laat dat misdruk liggen, jongen, 't is voor den vuilnisman."

„Ik heb zoo'n honger, mijnheer, " zei de jongen, „en als ik 't papier voor een paar centen verkoop, kan ik een broodje krijgen. Och toe, laat ik het maar nemen, "

„Ga dan je gang, " zei de heer glimlachend; „voor een keer mag het wel. Maar daar heb je een dubbeltje, dan kan je brood koopen."

De jongen liep met het papier heen, en kocht brood. Maar nu sprak hij bij zich zelf: „Ik houd het papier, dat komt weer te pas."

Toen hij thuis kwam met de vellen, vertelde hij aan zijn rnoeder hoe hij er aan kwam, en ging daarna zitten om eens wat te lezen, 't Eerste wat zijn oog trof, was het woord Lukas, dat met groote letters boven het blad stond.

De knaap had nooit van Lukas, noch iets uit den Bijbel gehoord. Hij vroeg dus zijn moeder wat dat beteekende. Maar deze, die ook t geheel buiten den Heere en zijn dienst leefde, zei kortaf:

„Weet ik het jongen. Daar zingen ze uit in de kerk, geloof ik."

Dat de knaap door dat antwoord veel wijzer werd, geloof ik niet. Hij las echter voort, doch begreep er niet veel van. Dat kwam onder anderen hierdoor, dat de vellen die hij had weggeworpen, misdruk waren. Aan de keerzijde van het blad stond niet het vervolg van het hoofdstuk, maar een ander gedeelte van het Evangelie. Doch Thijs, zoo heette de jongen, merkte dat niet. Hij las maar voort tot hij er moe van werd.

Toen zijn vader thuis kwam, vertelde Thijs hem van zijn vondst. De vader, die wat meer wist, zei:

„Dat is uit den Bijbel. Daar heb ik toen ik jong was, wel in gelezen."

„Was het mooi? " vroeg Thijs.

„Ja zeker, maar dit is misdruk. Als je den Bijbel wilt lezen, moet je 7orgen dat je een goeden krijgt. Maar daar hebben wij geen geld voor. We moeten zorgen dat we den mond openhouden."

„Maar wat staat er dan in den Bijbel? " „Ja jongen, dat weet ik niet meer; ik heb wel wat anders te doen dan in den Bijbel te e lezen."

{Slot volgt).

AAN VRAGERS.

Wij hebben het zeldzaam voorrecht twee vra gen in eenen te kunnen afdoen.

Onze lezer K., een liefhebber zeker van de taal, vraagt:

1. Wat figuren zijn in het spreken of schrijven.

2, Waar in psalm 98 : 4 (berijmd) hèt woordje daar op ziet.

Dezen psalm nalezende nu bespeurden we, dat het antwoord op beide vragen, in het bedoelde . vers ligt. Het luidt:

Laat al de stroomen vroolijk zingen. De handen klappen naar omhoog; 't Gebergte, vol van vreugde, springen En hupp'len voor des Heeren oog:

Hij komt. Hij komt, om d' aard' te richten, De wereld in gerechtigheid; Al 't volk, daar 't wreed geweld moet zwichten. Wordt in rechtmatigheid geleid.

Figuren zijn uitdrukkingen die men niet letterlijk kan opvatten, die dus zinnebeeldig zijn, en gebruikt worden om iets krachtig, duidelijk of aanschouwelijk voor te stellen. Als ik b.v. zeg:

„Het veld lacht, " dan weet ieder, dat dit onmogelijk is, maar het drukt uit, dat het veld er zoo vriendelijk en-vroolijk uitziet, als een die lacht. Zoo ook

„De wegen Sions treuren, " gelijk Jeremia zegt.

Nu komen in onzen psalm verscheiden van zulke figuren voor, als:

De stroomen zingen; zij klappen in de handen.

De bergen springen; zij huppelen.

Dat al wil natuurlijk zeggen, dat de dichter heel de natuur opwekt God te loven, zoodat, ware het mogelijk, de stroomen zelfs zongen, de bergen sprongen van vreugd.

Wat nu 't andere betreft, zoo ziet het woordje daar op wat volgt; het heeft hier de beteekenis van dewijl of omdat, maar is minder sterk.

Een andere vraag van H. betreft het zegelteeken, dat de Gereformeerde kerk te Amsterdam boven haar ofiicieele berichten plaatst, gelijk H. in de Amst. Kerkbode heeft gezien.

Dit zegel dat eeuwen oud is, stelt voor een klimmende leeuw, die een anker vasthoudt. t Wat dit anker beduidt, zegt ons de apostel als hij spreekt van de hoop, als „een anker der ziel." Waarom de leeuw is voorgesteld leert ons het randschrift:

Justus ut leo confidit. Prov. 28. dat is:

De rechtvaardige is moedig als een leeuw. Spreuken 28.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen