INGEZONDEN STUKKEN.

{Buiten verantwoordelijkheid van de Redactie)

Hooggeachte Redacteur !

Mag ik u beleefd verzoeken, om nevensgaand stukske in de Heraut op te nemen.

Zooals u zult zien, was het bestemd voor de Bazuin, waaraan ik 't 6 April j.l. opzond.

Toen 't den 295ten nog, niet geplaatst was, verzocht ik 't terug. Dat de Redactie dergelijke „stukskens" liefst laat liggen, is mij onbegrijpelijk; meer zal ik er niet van zeggen. Alleen een redactie is verantwoordelijk voor wat zij „opneemt", „uitstelt" of „weigert".

Intusschen, zoolang de kwestie der „opleiding" nog aanhangig i«, acht ik de „gedachten" van Dr. Honig, geplaatst aan het hoofd van mijn stukske, alle en aller behartiging waardig. Ze zijn zoo eenvoudig en waar naar inhoud en vorm, gespeend aan alles wat zou kunnen kwetsen en verwijderen, getuigend van piëteit voor historisch geworden toestanden en van teedere zorge voor de eenheid der kerken.

Omdat ik lang niet vrij ben van bezorgdheid voor de éénheid der ker': en, zag ik zoo gaarne voornoemde „gedachten" onder het oog gebracht van allen, die Sion liefhebbén. Te meer, nu gelijk Dr. B. Wielenga in de Geldersche Kerkbode m. i. zeer terecht opmerkt, „het vraagstuk der opleiding, dat geheel op zich zelf staat, in een onzaligen strijd over de leer bedolven wordt" — Tusschen ( ) verdient m. i. dit stuk van Dr. W., dat geweigerd werd door de Wachter, overname in alle onze Geref. bladen.

Wij beleven inderdaad ernstige tijden. De „eigen Inrichting" dreigt de wig te worden en de „leerkweslie" de ontzaglijke moker om die wig in den boom te drijven en "dezen met geweld te doen splijten. Zoo de Heere het niet verhoedt, forceert de Wachter een scheuring in onze Geref. kerken.

^ • Hoezeer bladen als de Wachter onverantwoordelijk onrecht plegen, door broeders, kerkeraden en kerken, die met de beweging der „vereenigingen voor de Theol. School" niet kunnen sympathiseeren, als tegenstanders voor te stellen, toch is dat eene kleinigheid, en gemakkelijk te dragen, in vergelijking met de „opgeworpen leerkwestie" en in verband hiermee de „veroordeeling der kerkelijke vereeniging in 1892 en het tegengaan der plaatselijke ineensmelting".

Wat eerst door velen niet werd begrepen, wordt nu zonder „blikken of bloozen" voor allen uitgesproken, dat n.l. de vereenigingen voor de Theol. School wortelen in kerkelijke sympathieën en antipathieën.

Nu zouden we willen vragen, mijnheer de Redacteur, zou die zoogenaamde „leerkwestie" niet binnenshuis, in een vergadering van Theologen, liefst met de ouderlingen er bij, behandeld kunnen worden?

Met haar te negeeren, wordt ze niet opgelost; integendeel, veel meer „opgeblazen". Couranten, zegt men, zijn voor behandeling van diepzinnige stukken niet geschikt. Intusschen worden ze week aan week in de bladen opgedischt, zonder te vragen of de eenvoudige lezer ze verteeren. kan en — wat het ergste is — zonder 't „hoor en wederhoor" te betrachten. Het jammerlijk gevolg hiervan is: „misverstand"^ „verkettering", „beroering van de genioederen", „verbreking van den broederband", en eindelijk „scheuring", enover dit alles het gejuich van den vijand, de schaterlach der hel.

Reeds wordt er geklaagd —kan't anders? — dat de liefde verkoudt, dat het geestelijk leven kwijnt, dat de levendige belangstelling in de bediening des Woords en der Sacramenten afneemt.

Zoo roepen, — om nu maar niet meer te noemeri, — de teekénen der tijden tot •waken, werken en, niet 't minst, tot bidden.

Alleen de Heere kan het dreigend gevaar afwenden. Hij toch is de Getrouwe en de Alinachtige, die niet laat varen het werk Zijner handen. De Heilige Geest kan zich, om onzer zonden wille, rechtvaardig verbergen en zijn licht inhouden en ons in het donker en dorre doen wonen; maar Hij zelf wijkt niet. Moge er dan hij het naderen van het Pinksterfeest een eenparig en vurig gebed uit de gemeente tot den Heere opgaan, of het Hem behagen mocht

zich over zijn Sion te ontfermen en haar vriendelijk te bestralen met het licht zijns Geestes, het leven des geloofs en der hope te doen opbloeien en de liefde te vermenigvuldigen. Dan zal de broederband weer trekken, de somber stemmende nevelen zullen optrekken, het mis verstand zal wijken en de waarheid in liefde betracht worden.

Die bede worde ons nog geschonken, eer het jubileum der Theol. School aanbreekt. Ik wensch dankend mee te jubileeren en, ik houd me overtuigd, velen met mij, al keuren we de door anderen gedreven propaganda af. Wij hebben onuitsprekelijk veel aan de Theol. School te danken en — deelt de Geest der genade en der gebeden met zijn licht en zijn warmte zich mede aan onze harten, dan aal heinde en verre het loflied weerklinken ter eere van Hem, die de School tot zoo rijken zegen in en ook buiten ons land wilde stellen.

In die hope, mijnheer de Redacteur, mijn vriendelij ken dank.

Hoogachtend met broedergroete,

Uw dw. in den lieere.

H. 5 Mei 1904.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen