Buitenland.

Engeland. De Revival in Wales.
De Revivalbeweging in het vorstendom Wales breidt zich nog steeds uit. Sprak men eerst van 20,000 bekeerden in Zuid-Wales, nu wordt getuigd dat in Noord-Wales een 9,000 menschen tot het geloof in Jezus Christus gekomen zijn. Ook gaan rechters en politiedienaren voort met het geven van verklaringen, dat hun werk zooveel gemakkelijker en zooveel minder werd sedert de bevolking in de meetings bearbeid wordt. Ook lazen wij in The Christian een reeks getuigenissen van predikanten, die alle er op neer komen, dat in hunne gemeente groole omkeeringen op geestelijk en redelijk gebied plaats hadden. Predikanten van de Engelsch Episcopaalsche kerk blijven hierin niet achter; sommigen hunner nemen een werkzaam deel aan de beweging door hetorganiseeren van meeting.
In het district Waenfawr in Noord-Wales werden meetings gehouden waarin Methodisten, Congregationalisten of Independenten en leden der Episcopaaische staatskerk saamwerkten. De Epicopaalsche bisschop van Durham zeide onlangs in een toespraak te Monkwearmouth, dat de revival een werk van God was en niet een product van fanatisme of zenuwachtigheid.
Hij deelde ook mede, dat op eene vergadering van dertig bisschoppen, de hoop werd uitgesproken, dat de zegeningen die over Wales waren gekomen, uitgebreid zouden worden over geheel Engeland.
Evan Roberts blijft de ziel der beweging. In het begin van Maart wil hij Liverpool bezoeken, in welke stad men 100,000 menschen uit Wales afkomstig vindt.
Nog steeds zoeken wij naar nauwkeurige berichten omtrent hetgeen de leiders der opwekking den volke prediken. Hoe zouden wij ons verblijden, wanneer we vernamen, dat de predikers in Wales, bij alle verscheidenheid, overeenstemden in de leer van ellende, verlossing en dankbaarheid!
Sommigen zien de beweging met wantrouwen aan, even als die, welke uitgaat van de Dr. Torrey-Alexander mission; doch daar het gebleken is, dat in de groote centra der Engelsche bevolking, de kerken niet bij machte zijn om de volksmassa's te bearbeiden, zoo moet men zich er in verheugen, dat er mannen opgestaan zijn buiten de kerken, om de menigte die steeds meer van alle religie vervreemdt, te bearbeiden.
Ook uit anders deelen der wereld hoort men van opwekkingen. De Christian meldt, dat telegrammen uit Amerika spreken van een revival in een stad van 60,000 zielen, waar gedurende verscheidene uren de arbeid geheel stil stond, opdat mannen en vrouwen in de gelegenheid zouden zijn, om de meetings bij te wonen; terwijl predikanten vooraf vergaderingen hielden om een zegen voor de samenkomsten te vragen.
Ook spreken brieven uit Zwitserland van een ontwaking in dit belangwekkende land. Hetzelfde blad juicht reeds, dat de woestijn bloeit als een roos en profeteert, dat door den liefdegloed die nu ontstoken is, de politieke en maatschappelijke vraagstukken, die nu een oorzaak zijn van verdeeldheid en onvrede, onder de belijders van den Christus zullen opgelost worden.
Wij hopen van harte dat dit zoo is. Uit Amerika vernamen wij echter nog niets van eene beweging als in Wales zich openbaart.

Duitschland. Wij lezen in de Allg. Evang, Luth. Kirchen Zeit., dat de toestand in de Evang. kerk voor geloovige kringen van dien aard wordt, dat hij onverdragelijk moet genoemd worden, terwijl de zaak Fischer hem nog onverdragelijker heeft gemaakt. De predikant Fischer, van de moderne richting, werd door de theologische faculteit van Koningsberg tot doctor in de godgeleerdheid honoris causa benoemd). Reeds laten stemmen zich hooren (daaronder is die van Dr. Stöcker de gewezen hofprediker) die betoogen, dat het mes van de scheiding aan de Evang. kerk moet gelegd worden; een deel der kerken en pastoriën moet aan de liberalen overgelaten worden, waarin dan de predikanten kunnen verkondigen wat hun goed dunkt, zonder dat iemand hun hindert of met afzetting dreigt; het andere deel moet het deel blijven der geloovige gemeente, die dan valsche leer en ongeloovige leeraars niet meer behoeft te dulden.
Ook in liberale kringen komt men tot dezelfde overtuiging. Prof. Dr. Rade schrijft in de Christl. Welt van 2 Febr. l.I.: De tegenwoordige toe stand kan niet voortduren. Het gaat niet aan, denzulken den naam van Christenen te ontzeggen, die van harte Christenen willen zijn."
Dr. Rade zegt echter: „Wie wil de kerk verlaten? Van de modernen niemand. Kwaadwillige tegenstanders zullen beweren, dat ons daartoe de kracht ontbreekt. Wellicht hebben zij gelijk. God weet het." Maar toch Dr. Rade, die de woordvoerder der Ritschlianen is, wil in de kerk blijven. Hij wil niet scheiden, maar wel beslissen (entscheiden) wat in de toekomst gebeuren moet.
Het zal wel voorloopig bij het oude blijven. Doch op den duur kan de toestand, gelijk die thans in de Evangelische kerk bestaat, niet voortduren. Wij voor ons vreezen, dat de kerkbesturen de modernen zullen handhaven en de geloovige elementen daardoor tot heengaan zullen dwingen.

Frankrijk. Toenadering van Roomschen en Gereformeerden.
Het schijnt, dat in Frankrijk scheiding van kerk en staat, in de eerste plaats op het programma der nieuwe regeering zal komen te staan. Men werpt de schuld op den paus! In de kamer van afgevaardigden werd de volgende motie aangenomen: „De Kamer, constateerend, dat de houding van het Vatikaan de scheiding van kerk en staat onvermijdelijk gemaakt heeft, rekenend op de regeering om de aanneming daarvan, tot stand te brengen dadelijk na de begrooting, en elke toevoeging afwijzend, gaat over tot de orde van den dag."
Nu deze motie door de regeering is aanvaard, is het waarschijnlijk, dat weldra het concordaat zal worden verbroken en de kerken, zoowel de Roomsche als Gereformeerde en Luthersche, er op rekenen moeten, dat zij de kosten van hun eeredienst zelven moeten gaan betalen.
Als het daarbij nu maar bleef, zouden wij ons van harte verheugen. Immers is het een gezonde toestand, dat de leden eener kerk de kosten van hun kerkelijk leven betalen. Doch het is te vreezen, dat het ministerie allerlei bepalingen zal voorstellen om de vrije beweging der kerken te belemmeren.
Opmerkelijk is het stanpunt, dat de republikeinsche afgevaardigde uit Bretagne, de abbé Gayraud, blijkens de jongste discussiën in de Kamer van afgevaardigden, inneemt. Hij sprak wel onder protest van enkele leden der rechter zijde zijne meening uit, maar hij verzekerde dat zijn gevoelen dat van honderden dorpsgeestelijken weergaf.
„Ik aanvaard de scheiding van kerk en staat," aldus sprak hij, „maar geen halve! Geef ons volledige vrijheid en mij is 't goed. Geef ons, en wij zijn tevreden, 'tgeen u de centrale Raad der Gereformeerde kerken van Frankrijk gevraagd heeft!" En de abt beriep zich op het beginsel van „neutraliteit" en van „vrijheid, " waaronder hij rustig de scheiding zou afwachten.
De heer Gayraud bewees bij die gelegenheid, dat hij een handig debater is. Toen hij er op wees dat de Roomsche hiërarchie eene groote en wijdvertakte macht is, viel een radicaal hem in de rede en zeide, dat die macht toch „geestelijk" van aard was; om daarmede te kennen te geven, dat als Staat zijn dwingende macht liet gevoelen, de hiërarchie daar niets aan kon doen. De abt antwoordde hierop, dat die macht even „spirituelle" was, als het woord van hem, die geïnterrumpeerd had.
Het blijkt, dat ook in Frankrijk, door het woelen van het ongeloof, Roomschen en Gereformeerden nader tot elkander, worden gebracht.
Vroeger hebben de Gereformeerden gejuicht als de Roomsche kerk door wet op wet gefnuikt werd. De Roomschen hebben, ten tijde van het tweede keizerrijk, maatregel op maatregel uitgelokt om de Protestanlsche propaganda in Frankrijk te belemmeren. Nu zouden beide Roomschen en Protestanten blijde zijn, wanneer maar kon verkregen worden, dat hunne kerken onbeperkte vrijheid van beweging gegeven werd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen