Voor Kinderen.

KERSTDAGEN.

Zoo noemen we de dagen die thans weldra weer aanbreken: Kerstdagen dat is eigenlijk Christusdagen. Want ze herinneren ons, dat de Christus werd geboren; ter gedachtenis van die groote gebeurtenis zijn ze vóór vele eeuwen door de kerk ingesteld. Ea over de gansche wereld wordt, waar Christenen zijn, alzoo verkondigd, dat het Licht tot verlichting der heidenen, der volken, is opgegaan.

We hebben dit jaar drie feestdagen achtereen. De eerste die welke iedere week wederkeert, de andere die we slechts eens per jaar vieren. Maar alle herinneren aan den Heiland, Jezus Christus, onzen Heere. En zoo moet het ook zijn. Die den Heere God vreezen, kunnen geen feest vieren buiten Hem, en die in den Heere Christus zijn, hebben hun blijde dagen juist in en door Hem.

Blijde dagen zijn het, wel beschouwd, voor hen alleen.

Er vieren heel veel menschen en ook kinderen Kerstfeest, gelijk het heet, of zooals zij meenen, maar die zich toch bedriegen. Want of men nu al eens een paar vroolijke dagen er van neemt, en goede gaven geeft of ontvangt, of een gezelligen avond heeft, dat alles, hoe goed op zich zelf ook, heeft met het Kerstfeest niet te maken. Het is het feest ter gedachtenis van Christus, Gods Zoon, die mensch werd en de gestalte van een dienstknecht aannam, om ons verloren zondaren te behouden. En elke Kerstvreugde, die niet daarop is gebouwd is ijdel en ongegrond.

Dat moeten ook de jonge lezers reeds goed begrijpen, al zijn er helaas ook anderen die het

niet vatten, die nog wel van een Christusfeest willen hooren, maar — zonder Christus, zonder den Heiland, zoo als het Woord Gods Hem ons openbaart.

Dat Woord zegt ons, dat God Zijn Zoon gezonden heeft in de wereld, opdat die wereld door Hem zou behouden worden; dat de Zoon van God mensch geworden is om onzentwil en geboren is te Bethlehem, op den tijd en de plaats dien God bepaald had. Zoo werd Hij, die de Zoon van God was ook de Zoon des menschen, opdat Hij alzoo zou wezen onze Heiland en Verlosser, opdat Hij de vijandschap tusschen God en mensch zou te niet doen, doordat Hij is de Middelaar, wiens naam is Immanuel, God met ons.

Dit alles nu is zoo groot en heerlijk en ondoorgrondelijk, dat zelfs de engelen van vreugd er over gejubeld hebben, zingende: „Kere zij God in de hooge hemelen; vrede op aard, in de menschen een welbehagen." De oude Simeon riep toen hij bet jonggeboren kindeken in de armen nam in de blijdschap zijner ziel uit:

Zoo laat Gij, Heer, Uw knecht, Naar 't woord, hem toegezegd, Thans henengaan in vrede; Nu hij Uw zaligheid. Zoo lang door hem verbeid. Gezien heeft op zijn bede.

Een licht, zoo groot, zoo schoon. Gedaald van 's hemels troon. Straalt volk bij volk in d'oogen; Terwijl 't het blind gezicht Van 't heidendom verlicht, £n Isrel zal verhoogen.

En Maria de moeder des Heeren sprak het uit:

Hoe heilig is Zijn naam! Laat volk bij volk te zaam Barmhartigheid verwachten; Nu Hij de zaligheid. Voor die Hem vreest, bereid, Door al de nageslachten.

Zoo is er groote blijdschap geweest over de geboorte des Heeren bij engelen en menschen. Ën dat niet om allerlei aardsch genoegen of voordeel, maar omdat Hij kwam die het eeuwig leven is en geeft, die de zonde verzoent en den dood zal verslinden tot overwinning.

Ziet, vrienden, dat is ook de vreugd van allen die God vreezen. Dat moet ook de onze zijn.

De Heere Jezus is gekomen ook voor ons, ook voor de kinderen; Hij heeft zelfs eens, gelijk gij weet, de kinderen gezegend. En ook voor de kinderen die nu leven, heeft Hij een grooten, rijken, eeuwigen zegen. Dat zegt hun het Kerstfeest.

Hij die in de wereld gekomen is, om de zon daren zalig te maken — en dat zijn kinderen ook ~ spreekt tot u: „Mijn zoon. Mijn dochter, geef Mij uw hart." Als we die stem hooren en er naar luisteren, dan zal dit Kerstfeest ons recht heerlijke dagen brengen, die duren al is den 2Ssten December lang voorbij, ja een geluk, een vreugd en een heil tot in eeuwigheid.

AAN VRAGERS.

Mag ik, schrijft onze lezeres J. W. de L., u als 't u belieft, wat vragen? Het betreft den tabernakel. Daar werden dagelijks in het heilige reukoffers gebracht, en brandden de zeven lampen van den gouden kandelaar. Hoe ging het toch met den toevoer van versche lucht in die afgesloten ruimte? Werden de kleeden van boven wel eens omgeslagen? Bij onweder of regen kon dit toch niet.

Zoo als we weten, bestond de Tabernakel uit twee deelen: bet heilige en het heilige der heiligen Op dit eerste doelt onze lezeres.

De beide vertrekken waren gedekt met vier dekkleeden over elkander. Het onderste was linnen, het tweede geitenhaar, het derde ramswol, het vierde of bovenste dassenvel.

Nu was de tabernakel wel van boven afgesloten, maar van voren, dat is naar het oosten, geheel open. Daar was de ingang en stonden rijf met goud overtrokken kolommen. Aan deze was een gouden roede vastgemaakt, die een voorhangsel of gordijn droeg van fijn linnen, dat fraai bewerkt was.

Nu kon men dat gordijn open of dicht schuiven. En 't spreekt wel van zelf, dat dit ook moest geschieden bij hetgeen onze vraagster noemt. De afsluiting op zich zelf liet toch reeds lucht toe. Verder kon men door het gedeeltelijk ter zijde schuiven van het gordijn, genoeg lucht toevoeren, om b.v. des nachts de lichten van den kandelaar brandend te houden, 't Opslaan der dekkleeden was daartoe niet bepaald noodig, al kon het natuurlijk geschieden. En het klimaat van het land was zoo, dat men van wind en weer vrij wat minder had te duchten dan bij ons.

CORRESPONDENTIE. J. W. de L. te A. Tegelijk ging dat niet. We hopen het echter spoedig te bespreken. De vraag is evenwel niet duidelijk. Op welken tekst doelt zij?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen