Uit de Pers.

De Friese he Kerkbode van 26 Juli brengt het eerste stuk van een artikelenreeks over: „De roeping onzer Gereformeerde Kerken". We ontkenen daaraan het volgende:

Het levensdoel onzer Gereformeerde Kerken is de eere Gods verheffen in het voortdragen van Zijn Woord onder alle creaturen, in het vereenigen van allen die God vreezen in éen belijdenisband, in de hoopvolle verwachting van de wederkomst des Heeren.

Het Evangelie Gods brengen aan alle creaturen: Gode zij dank, dat daarvoor de oogen onzer Kerken helder geopend zijn. Met een ijver, door den Geest des Heeren verwekt en die tot steeds grooteren ijver prikkelt, hebben onze Keiken zich aan de Missie gegeven. Hoeveel tegenspoeden haar ook op haren weg ontmoeten, zij laten zich niet van het rechte spoor afbrengen. Het doel blijven zij in het oog houden: alle volken te onderwijzen.

Eenigszins anders moet ons getuigenis worden aangaande de behartiging van het tweede deel van onzer Kerken levensroeping, de vereeniging van allen die God vreezen in éenen band derzelfde belijdenis,

In de éénheid der geloovigen ligt de eere Gods. Hoeveel doen onze Kerken daarvoor?

Ja, de gedeeldheid van A en B wordt" meer en meer tot enkele plaatsen beperkt, en daar wordt voordurend gearbeid t> m t. « volkomen te doen verdwijnen. Ook zal in het volgend jaar, tegen dat onze Kerken in Generale Synode samenkomen, door de Kerk van Amsterdam wel weder een schrijven gericht worden tot de »Kerken van min vaste formatie» en die toch met ons eenzelfde belijdenis aanvaarden. Maar wat doen onze Kerken nog meer tot dit doel?

Wij vragen niet, wat zoo nu en dan door dezen of genen wordt gedaan om de gemeenschap der heiligen te voeden en te onderhouden. Er wordt toch bij gebrek aan kerkelijke actie door dit persoonlijk optreden vaak onverstandig, ondoelmatig gehandeld. Daarover wordt dan wel een harde critiek, soms in 't openbaar uitgesproken, maar leiding aan de prijienswaardige beweging tot vereeniging met hen die God vreezen, wordt niet gegeven. Er zijn er die toornen, wanneer een lid eener Gereformeerde Kerk eens onder eene goede Gereformeerde prediking in de Hervormde Kerk gaat nederzitten, maar die niet weten te waardeeren het goede element, dat in zulk een daad d aanwezig kan zijn. Wij zeggen dit niet, om dat »kerken bij de Synodalenï in bescherming te nemen. Dat zij verre! Vooral, wanneer onedele, ongerechtige motieven daarin werkzaam zijn, zullen wij ons zeer sterk daartegen verheffen. Maar wij willen toch niet over het hoofd zien, dat er in dat over en weer kerken iets zich uitspreken kan, waarvoor wij den Heere mogen danken, namelijk de zucht, om met de Gereformeerden die nog onder de «Synodale organisatie" zitten, eén te zijn.

Die zucht blijft echter veel te individueel. Zij moet zich meer kerkelijk uiten. Dat eischt ons leven. Dat eischt onze historie. Dat is een deel onzer roeping.

Het wil ons voorkomen, dat onze Kerken dit deel harer roeping na '92 wel wat hebben verwaarloosd. De geloovigen die nog onder het juk zijn in de Hervormde Kerk en die met ons dezelfde belijdenis omhelzen, zijn sinds '93 niet of zeer on volkomen kerkelijk bearbeid, zóó, dat zij zelfs dreigen in het vergeetboek te raken.

Wij weten wel, dat daarvoor redenen zijn te geven. Wij hadden het zoo druk met ons eigen kerkelijk huishouden; helaas ook met onze onderlinge twisten; zoodat wij ons met onze broeders en zusters in kerkelijke slavernij weinig konden bemoeien. Die broeders en zusters zelve vertrouwden ons ook niet al te goed, zoodat een goed be doeld woord licht zeer kwaad werd opgevat. Op buiten-kerkelijk erf werd samenwerking met die broeders verkregen, zoodat er zekere voldaanheid kwam, die elk pogen om tot kerkelijk samenleven te komen, drukte onder de veer van politieke voorzichtigheid. Te eenzijdig was voorts de blik van menigeen naar de Gereformeerden in de Hervormde Kerk slechts, terwijl er buiten die nog zoovele andere zijn in de »Kerken van min vaste formatie», in de scheurkerken, in de Christelijke Gereformeerde Kerk, in Vrije gemeenten en dergelijke.

Al deze omstandigheden hebben samengewerkt tot de veronachtzaming onzer roeping, die toch voor onze rekening blijft. Aan de eere onzes Gods, onzes Konings, zijn wij het verschuldigd de hand te zoeken van den broeder die bij ons behoort, maar die nu nog doolt op verkeerde paden. Geen ruste raag de Kerk zich gunnen, voor zij allen die éénzelfde dierbaar geloof deelachtig zijn, en de door het bloed der Vaderen bezegelde Confessie omhelzen, aan ééne Avondmaalstafel samen ziet komen. Dat doel moet ons voor de oogen staan, in de oogen gaan schitteren, onze leden vaardig maken, tot het beramen van plannen ons opwekken, tot ijverigen arbeid ons prikkelen.

Onlangs werd opgemerkt, dat er nog zoo goed als niets in het publiek was opgekomen voor de a.s. Generale Synode. Welnuhier, is een onderwerp genoemd, dat een massa werk omvat, [allerlei kerkrechtelijke quaesties raakt, misschien ook nog wel eens kerkrechtelijke puzzle's zal opleveren.

Als de Kerken maar beginnen. De plaatselijke Kerk moet voorop gaan. De grootere stadskerken, die in hare onmiddellijke omgeving een groot leger broeders en zosters hebben, die bij ons behooren, hebben een plan te maken tot bearbeiding van die «gevangenen", opdat zij wedergebracht mogen worden. Op dit gebied moet uit een vast beginsel, naar een goede methode, op een God verheerlijkende wijze gewerkt worden. Het is o.i. niet noodig, dat wij ons in dat werk laten ophouden door wat in de Herv. Kerk zelf plaats heeft. De tegenwoordige beweging herinnert onze Kerken te meer aan onze roeping.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen