Buitenland.

Duitschland. Uit Berlijn Wij lazen in de Ref. Kirchenztg, van 22 Mei het volgende bericht:

„In de Kerkelijke pers was reeds meermalen te lezen van het godsdienstig straatliberalisme, dat bij kerkelijke verkiezingen een treurig teeken van ondermijning en van mobielmaking van onverschillige massa's is geworden.Het was vooral in de Keizer Wilhelm gedachteniskerkgemeente dol toegegaan, zoodat een liberaal predikant eenvoudig op de vlucht ging voor het soort kiezers, die zich onder de banier der vrijzinnigheid in de kerkelijke aangelegenheden gingen mengen. De verhoudingen schijnen intusscheu scherper geworden te zijn. Men beweert, dat de bekende moderne predikant Nithack-Stahn verlangt zijn gemeente te verlaten. Het is een feit dat pastor Krummacher, die al jaren lang de positieve hoorders in groote getalen rondom lijn kansel wist te vergaderen, door den keizer naar Potsdam beroepen is. En daar komt nog bij, dat de zoo milde en verzoeningsgezinde eerste predikant bij de Keizer-Wilhelm-gedachtenis-Kerk, de generaal supetintendant Kohier, zooeven verzocht heeft als predikant ontslagen te worden. Dit geeft een diepen blik in de toekomst. Wij weten dat juist deze drie mannen, ieder op zijn wijze, rustig en getrouw naast elkander hebben gewerkt, en de Godsdienstoefeningen werden juist bij hen zoo getrouw bezocht.

Nu is het de verwoestende en nederwerpende overmacht van een kerkelijk-en godsdienstigonverschillig straat-liberalisme gelukt, voor bet Godshuis, dat aan het aandenken van den onvergetelijken ouden Keizer, gewijd is, tijden van verlating en vervlakking te laten aanbreken. Een waarschuwing voor allen, die in de hitte van den partijstrijd in verzoeking komen, een beroep te doen op de massa en dus de meerderheid te krijgen. Dan gaat het naar de spreuk: Van de geesten die ik opriep, kan ik 'nu niet los worden".

Wij maakten hierbij de volgende opmerkingen: Wanneer zich menschen die tot de sociaaldemocratische partij behooren, van de Evangelische landskerk losmaken, wordt dit betreurd, ofschoon de kerkelijke verhoudingen daardoor zuiverder worden. Wanneer het straat liberalisme gebruik maakt van zijn stemrecht, dan wordt er eveneens een klaagzang aangeheven. Maar ook is het treurig, wanneer in een blad, dat het orgaan is van den Gereformeerden Bond, een toestand geprezen wordt, waaronder de gemeente beurtelings bediend wordt door een modern predikant, een orthodox prediker en een leeraar die tot de middenpartij behoort. Het bedroeft ons, dit te moeten constateeren. Heeft Paulus niet gezegd, dat ieder die een ander Evangelie brengt, dan hetgeen bij gebracht heeft, vervloekt is? Er is immers geen ander Evangelie. En hoe kan de gemeente des Heeren recht geleid worden, wanneer zij door drie predikanten van verschillende geloofsovertuiging gediend wordt ? Ons kwamen hierbij de woorden der Schrift in de gedachte : „Een huis dat tegen zich zelve verdeeld is, kan niet bestaan", en: „Als het zout onzout wordt, waarmede zal gezouten worden ? "

Engeland, Een groote in Israël geva11en.

Op hoogen leeftijd is te Edinburgh Dr, Alexan der Mac, Laren gestorven. Bijna 65 jaar lang heeft hij als Baptistisch predikant gearbeid. Hij was geen organisator, ook geen leider van groote beteekenis, maar wel een man die uitmuntte in de prediking van Gods Woord en die in alle eenvoudigheid bij de Schrift is gebleven. Tegen een ambtgenoot die door de critische onderzoekingen omtrent het Oude Testament in strijd geraakt was, zeide hij eens : „De Bijbel is genoeg gecritiseerd, hij behoort gewaardeerd te worden, " Hij was er zich van bewust, dat het werk dat bij te doen had, op een terrein lag, dat ver verheven was boven dat wat der critici was. Hij koesterde de overtuiging, dat op den kansel datgene moest verkondigd worden wat zeker is, en dat daar niet moest geargumenteerd en gediscussieerd worden. Hij was zeer goed op de hoogte van datgene wat de critici leerden, maar wantrouwde alle geleerden, die van naturalistische vooronderstellingen uitgingen; hij was er van overtuigd dat deze tot sophistische en onhoudbare conclusiën moesten komen. Boven alles stuitte Dr. Mac. Laren de ongodsdienstige toon dien vele critici aansloegen.„Iemand die geen geestelijke ervaring heeft, moest zich niet inlaten met de zoogenaamde letterkundige problemen van den Bijbel", aldus sprak hij eenmaal, Hoe kon hij toornen, dat een criticus durfde stellen, dat de woorden uit Ps, 51: „Tegen U, tegen U alleen heb ik gezondigd, " bewezen dat deze Psalm niet van David kon zijn. Hij dreef er den spot mede, als er beweerd werd, dat Christus verscheen, leerde en stierf, om daarna negentien eeuwen begraven te worden onder de dogma's van zijn discipelen, en dat het dan voor deze eeuw zou weggelegd zijn om den werkelijken Jezus terug te vinden en de kerk in de rechte paden terug te leiden.

Er wordt van hem getuigd, dat hij als prediker in het tijdperk van Koningin Victoria door weinigen werd overtroffen, maar dat hij als uitlegger der Schrift door niemand in Engeland werd geëvenaard.

Afrika. Propaganda door de Mahomedanen.

Een bisschop der Amerikaansche Methodis­ E tisch Episcopale kerk, de heer Hartzell, wees er onlangs op, dat in de laatste jaren het K Mahomedanisme in Afrika sterk is toegenomen. Hij beweerde zelfs, dat in de laatste twee jaren de Mahomedanen een grooter aantal bekeer­ h lingen gemaakt hebben, dan al de Christelijke d kerken in de laatste vijftig jaar. Volgens d Hartzell staat de Christelijke zending voor het w probleem, hoe de Mahomedaansche wereld voor e Christus zal gewonnen worden. En van de 230 n millioen Mahomedanen vindt men een vierde e deel in Afrika.

De volgelingen van den valschen profeet ( hadden reeds voor vele eeuwen vasten voet y in bet Noorden van Afrika, en vandaar drongen w zij zelfs in Europa door. Voor meer dan der­ t tien eeuwen hebben zij in Noord-Afrika de n Christelijke kerk overvleugeld en zich aan de K kusten van de Middellandsche zee in hunne v sterkten gehandhaafd. In den laatsten tijd gaan w zij met hun propaganda ook naar het Zuiden b van Afrika. De Arabische handelaars zijn hier k voortrekkers, en worden gevolgd door de h Mahomedaansche zendelingen, die middelen weten te vinden om geheele stammen aan den Islam te verbinden. Volgens berichten van Christelijke zendelingen hebben de Mahomedanen vooral in Uganda Nyassa en langs de geheele Oostkust van Afrika groote vorderingen gemaakt. Waar de Arabische handelaar met zijn goederen komt, weet hij weldra een soort station te bouwen, dat dan een marktplaats wordt, en dan verrijst er later een moskee. En zoo gaat het al verder het Zuiden in. Maar ook tot de Westkust dringen de zendelingen der Mahomedanen door. Deze beweging gaat bestendig voort. Zelfs in Kaapstad vindt men tegenwoordig een Mohamedaansche moskee. De Christelijke kerk mag met dit verschijnsel wel ter dege rekening houden. Tot hiertoe was hare aandacht veel meer op Azië, dan op Afrika gevestigd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen