Voor Kinderen.

UIT KWAAD TOT GOED.

XXII,

BBZOEK,

„'t Is heusch wel aardig om te zien, " zei mijnheer MoUet tot de juffrouw, terwijl wat drinken werd rondgedeeld, „Maar u moet heel - wat te doen hebben om dat kleine goed zoo'n ganschen dag bezig te houden. Mag ik ook nog eens komen kijktn, hoe dat gaat ? ”

„O met alle genoegen mijnheer", zei de juffrouw, die zeker niet vermoedde wat gedachten er al op dit oogenblik door het hoofd van den kwakerheer gingen.

Juist wilde de bezoeker zich verwijderen, nadat het spelen weer was begonnen, toen er eensklaps een luide kreet vernomen werd, die zelfs boven al het krijgsgeweld uit te hooren was, en gevolgd werd door een luid „o 1" uit wel twintig kindermonden.

Zooals we weten, stond in een hoek een groote, steenen pot met drinkwater gevuld. De pot had een nauwen hals en liep breed uit. Als men het deksel opsloeg, en boven den pot een schreeuw gaf, klonk die hol uit de diepte weerom. Daar sommige der oudste kinderen dit kunstje kenden en de pot groot genoeg was om er in te verdrinken — wel te weten, zoo men kleiiier was dan het vat, was er een roostertje op gelegd. Thans echter hadden eenige deugnieten, gebruik makend van de feestpret, ongemerkt het steenen vaatwerk beklommen om er in te toeteren. Nu was de pot wel zwaar, maar toch niet berekend op het overwicht van drie of vier kinderen. En zoo gebeurde het dan, dat plotseling het geheele gevaarte kantelde, en omsloeg, gelijk met de kleine ondeugden die het badden beklommen.

Groote ontsteltenis volgde. Een overstrooming ontstond, waarbij, gelijk de juffer later zei, „het heele school dreef'. De schuldigen, die onmiddellijk door een nat pak hun straf ontvangen hadden, bibberden en schreeuwden tegelijk, tot ze weggevoerd werden. De juffrouwen hadden druk werk om de feestvierenden uit den watersnood te helpen en ze op de binnenplaats op het droge te brengen, wat natuurlijk heel storend op de pret werkte.

Mijnheer Mollet, die zich op een droog plekje had weten te bergen, achtte het nu maar raadzaam heen te gaan, doch met het vaste plan om weerom te komen. Hij had het heel aardig gevonden zoo ongezocht eens den oorlog bij te wonen, en wilde nu ook wel eens zien hoe het in vredestijd toeging. Dat hij echter niet louter voor zijn genoegen of uit nieuwsgierigheid zoo handelde, zou later blijken.

Hoewel de heer Mollet zeker een veertig jaar ouder was dan de meest bejaarde der scholieren, werd hij toch al aanstonds, net als deze, bij zijn tweede bezoek geboeid, door de wijze waarop de juffrouw uit den Bijbel wist te vertellen en hij stond even verbaasd, maar nu over de goede en juiste antwoorden, die sommige kinderen gaven. Ook de spelletjes die gespeeld werden waren heel aardig. Sommige jongens wisten zoo goed te zaaien en te maaien, als kwamen ze zoo uit het boerenland en niet uit „Jordaan" en omstreken te Amsterdam, En de meisjes hadden blijkbaar heel goed afgekeken, hoe het bij de koopvrouw op straat toegaat en deden dat voortreffelijk na.

Het zingen ging ook heel lief en klonk lang niet slecht. Vooral zangen als „hort dan paardje", en „al de eendjes" vielen, dat zag de bezoeker wel, erg in aller smaak. Er waren ook andere langere verzen, die mijnheer heel niet kende. Toen hij dat aan Mina zei was deze zoo vriendelijk hem een boekje te geven, waar het in stond, en hij las:

Opent, broeders, oor en hart Voor het onderricht. Leeren bare u nimmer smart, Leeren is uw plicht. Om te leeren zijn wij hier. Laat ons leeren met pleizier.

Daar komt nogal dikwijls van „leeren" in, zei mijnheer Mollet in zich zelf, en bij las voort tot het slot:

Hij, die weinig weet of kan, 't Zij een heer of knecht. Burger of een akkerman, 't Gaat hem eindlijk slecht, 't Gaat den weetniet nergens goed. Wijl hij schande dragen moet,

„Nu juffertje", zei mijnheer Mollet, het boekske aan Mina teruggevend, „de kindertjes leeren wel goed, maar ik hoor ze toch liever van de eendjes zingen dan dit vers, waar ze toch bitter weinig aan hebben”.

„Ik ook mijnheer", zei Mina, „en de kleintjes ook".

Nog een paai malen kwam de bezoeker weer. De kinderen voeren daar wel bij, en hij stelde zich van alles goed op de hoogte. Juffrouw Van Leeuwen was er echter deze keeren niet, daar zij ziek was geworden en dat geruimen tijd bleef. Hoewel er dus hulp op de school ontbrak, en juist de noodigste, ging toch alles geregeld voort, en had niemand reden tot klagen. Mijnheer Mollet merkte dit zeer goed op, maar ook dat Mina, die er toch al niet heel welvarend uitzag, allengs nog bleeker en magerder werd dan eerst en blijkbaar meermalen zeer moe was.

Na alles bij zichzelf overiegd te hebben, noodigde mijnheer Mollet het meisje uit op haar beurt hem een bezoek te brengen.

Dit geschiedde dan ook. Bij die gelegenheid werd een gesprek gevoerd, waarin Mina allerlei gevraagd werd omtrent de school, en zij veel kon vertellen. Zij bemerkte dat mijnheer op alles goed had gelet, en ook dat hij vele dingen anders zou gewenscht hebben dan zij waren.

En kunt u het werk nu wel volhouden? ", vroeg mijnheer. „Ik begrijp, nu bij de ziekte van de juffrouw is het bijzonder druk. Maar gaat het anders wel? ”

„Zoo redelijk", zei Mina, „ik ben soms erg moe, maar mag het töfch wel graag doen”.

„Nu, dat is heerlijk, als ge er sterk genoeg voor zijt. Hoe staat het daarmee? ”

„Ja, dat is niet al te best. Maar dat zal wel overgaan”.

HOOGENBIRK,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen