Buitenland.

Italië. Terugroeping van den Nuntius uit Weenen. Het artikel van den Saksisch en Prins Max.

De Nuntius van den paus bij het Oostenrijksche hof, Granito di Belmonte, is als zoodanig afgetreden. Het schijnt dat dit feit groote beteekenis heeft. Immers er wordt beweerd, dat de paus het plan zou koesteren alle diplomatieke vertegenwoordigers bij de verschillende regeeringen terug te roepen om de Roomsche Kerk in haren oorspronkelijken toestand te herstellen, waarbij de paus geen diplomatieke vertegenwoordigers bij de wereldlijke overheid noodig heeft. Wij zouden dat onzerzijds toejuichen. Wij houden het er voor, dat de kerk des Heeren er het best aan toe is, wanneer zij hare zelfstandigheid bewaart en de spreuk huldigt: een vrije kerk in een vrijen staat. Vooral nu de meeste regeeringen zich zoo vijandig tegen de kerk openbaren, zou het een wijze maatregel zijn als het hoofd der Roomsche Kerk besloot zijne kerk niet meer officieel bij de verschillende regeeringen te laten vertegenwoordigen, zoodat de band die Staat en Kerk aan elkander verbindt, werd losgemaakt. Hoeveel sterker zou bijv. de Roomsche Kerk in Frankrijk thans staan, wanneer het concordaat nooit had bestaan. Daardoor werd de Kerk in een staat van afhankelijkheid gebracht, die haar thans ia sommige deelen van dit rijk verlegen doet staan, niet wetende vanwaar de middelen te verkrijgen, om zich te kunnen handhaven.

In alle bladen is gehandeld over een artikel door Prins Max van Saksen geschreven, getiteld: Pensees sur la question de Punion aes Eglises' (gedachten over het vraagstuk van de vereeniging der Kerken). De pans heeft daardoor aanleiding gekregen tot het schrijven van een brief aan de apostolische delegaten in Konstantinopel, Griekenland, Egypte, Mesopotamie, Perzie, Syrië en Oostindie. Daarin spreekt Pius X zich uit over de dogmatisch-exegetische studie van den Prins, die hoogleeraar te Freiburg is, en dit oordeel is vernietigend. Het opstel is zoo vol van de grofste dwalingen, dat men er niet gemakkelijk meer op een paar bladzijden verkondigen kan. De stelling dat het dogma van den uitgang des Heiligen Geestes ook van den Zoon, van het vagevuur, van de onbevlekte ontvangenis, aan de eerste kerkvaders onbekend is geweest, is ongerechtvaardigd, valsch en onverstandig. Reeds Paus lunccentius X veroordeelde de jammerlijke dwaling, dat de heilige Paulus moet beschouwd worden als een broeder die dezelfde waarde heeft als de heilige Petrus. Men begaat een misdaad wanneer men het valsche denkbeeld koestert, dat het te betwijfelen is of de paus van Rome stond boven de Oostersche patriarchen en bisschoppen. Daarvoor kan men niet één enkel steekhoudend argument aanvoeren, In hetzelfde artikel vindt men dwalingen over de leer van het allerheiligst Sacrament der eucharistie, want de Grieksche Kerk heeft de macht niet, een nieuw element in de substantie der sacramenten te brengen. Alle lezers van de prinselijke studie moeten groote schade aan hunne ziel lijden, en wij zelf hebben ons ten zeerste verbaasd, hoe de Katholieke leer zoo onomwonden in haar ware natuur kon miskend worden, en hoe tallooze historische bijzonderheden inzake de groote rcheiding in de Kerk stoutweg, in tegenspraak met de waarheid konden aangehaald worden. Geheel in tegenspraak met de waarheid zijn de vereerenswaardige pausen Nikolaas I en Leo IX van hoogmoed, eerzucht en wreedheid beschuldigd. Alle regelen der geschiedvorsching worden met de voeten getreden, wanneer die heiüge oorlogen, kruistochten geheeten, als „rooftochten" gebrandmerkt worden. Niet minder groot is de verontwaardiging over de beschouwing, dat de Griekschen te Florence door bedriegerijen om den tuin geleid zijn. Ja, zoover gaat de twijfelzucht van den schrijver, dat hij alle concilien die na de scheiding saamkwamen, dat wil zeggen alle die vanaf de achtste eeuw tot het Vaticaansche in 1870, waar de onfeilbaarheid in werd vastgesteld, het karakter van oecumenische ontzegt.

Al deze meenicgen zijn valsch en vermetel en in strijd met de katholieke leer; zij moeten ver van de volken gehouden worden als hoogst gevaarlijk en schadelijk, zelfs wanneer zij door een engel uit deti hemel verkondigd mochten worden! Sine consideratione, d.i. zonder te letten op het hoog gewicht der zaak en lichtvaardig, heeft onze geliefde Zoon. al staat hij ook goed in het geloof, dit sc^.rijven gesteld. Maar wij verheugen ons er in, te kunnen verzekeren, dat hij zich met zijn geheele hart met de leer die in dezen brief neergelegd is, vereenigd heeft, en zich bereid verklaarde deze tot zijn levenseind te leeren, en te verwerpen en te veroordeelen alles wat de Heilige Stoel verwerpt en veroordeelt.

Het verwondert ons dat de Saksische Prins, na zich op een manier uitgelaten te hebben, die de Roomsche Kerk niet dulden kan, alles weer herroepen heeft. Of zou hij in de meening verkeerd hebben, dat de Hiërarchie zijn artikel zou hebben verdragen? Wij meenen dat een man van karakter alleen schrijven kan als hij deed, om daarna de Kerk van Rome te verlaten. Daarom blijft er iets raadselachtigs in het schrijven van zijn artikel en in het daarna haastig herroepen van het geschrevene.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen