Nog eens „Verootmoediging".

Een kort woordje nog hierover.

Het gebeurt veel, — en is het te verwonderen ? — dat er over de oorlogsellende gesproken wordt, en dat het een roepen is van »o!« en »ach!«, en daarmee afgeloopen.

Doch mij dunkt, wat is het dan fioog noodig, ja dure roeping, te trachten, althans wat óns aangaat, het wat verder te brengen; en niet alleen als wij met andere belijders samenzijn, maar toch vooral ook als er nog anderen bij zijn, het immer als onze overtuiging klaar uit te spreken, dat het de oordeelen Gods zijn, dat het de Heere is die met Zijn oordeelen op aarde is, en dat wij, ons Nederlandsche volk niet minder dan de in oorlog zijnde landen, het verdienen dat het zwaard over ons kome, — om er dan verder over te spreken, dat indien er geen bekeering komt en verootmoediging en erkenning van schuld en van Gods rechtvaardigheid, dat er dan geen grond is om te verwachten, dat de Heere óns volk zal sparen.

Ik zeg: wat is het nopdig dat wij, zoo dikwijls daartoe eenige gepaste gelegenheid is, dit ook voor het oor van wereldhngen uitspreken. Ik geloof dat men lichtelijk in een tijd als den onzen, hun geweten mee zal hebben. Er zal dikwijls gewilligheid zijn om het te hooren. En indien niet — wij hebben ons geweten bevrijd, en ook in zoo'n geval kan de Heere het nog zegenen. En in elk geval zal ons spreken met de hulp des Heeren medewerken in een gewenschte richting. Er was reeds een zegen in, als zoo allerwegen het volk des Heeren optrad in het verkeer met anderen.

Doch als wij zwijgen, waar wij onder nietbelijders ons bevinden, en over den bitteren oorlog gesproken wordt, - — onder de belijders komt het getuigenis des Heeren overvloedig! — waar moet het heen? Moeten wij dan niet vreezen dat het gewisselijk ook tot ons zal komen ? Als wij zwijgen, wie zal dan spreken f Moét er niet vooral in onze dagen getuigd worden voor den Heere, en Zijn Majesteit en recht om te straffen ook óns volk ? O, wat zijn wij ontrouwe, vadsige belijders, met weinig gevoel voor de eere des Heeren en het belang van land en volk!

Neen, wij zijn wel nationaal gezind! In een tijd van oorlog op onze erve zoudt ge het eens zien. Maar zijn wij wel nationaal gezind zooals een kind van God het behoort te zijn? Roepende tot den Heere over de schuld zijns volks en van eigen huis en persoon, en er van getuigende onder zijn metgezellen, vooral ook wanneer zij er bij zijn die van deze schuld misschien nimmer hoorden. Het mocht eens baten! Er mocht eens eenige inkeer komen! De Heere mocht het eens zegenen!

Maar als wij^ die het onderwijs des Heeren mogen genieten, zwijgen, wie zal dan spreken?

Mij zelf van droevige ontrouw in deze niet kunnende vrijspreken, en onderstellende dat ook voor anderen een opwekking als deze gepast kan wezen, en overtuigd dat het hier raakt het ware landsbelang zoowel als het recht en de eere van onzen God en Heiland, heb ik de eer, hooggeachte Redactie, met hartelijken broedergroet en dank voor plaatsruimte, mij te teekenen.

Uw dw. dien. en br.

A. M. DiERMANSE.

Den Haag, 27 Jan. 191S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen