Voor Kinderen.

DE TREEMDE.

VI.

WISSELING.

Vijf jaren lang leefden Stevens en zijn vrouw tevreden en vergenoegd in het huis aan den Amstelveenschenweg. De baron bezocht zijn kinderen van tijd tot tijd, en was tevreden nu hij zijn eigen koninkrijkje hebben kon. De oude Juffrouw Stevens — Mevrouw was toen alleen een titel van dames uit hoogen stand — kwam veel op den Amstelveenschenweg en verheugde rich in het geluk harer kinderen. Walburg werd geheel beschouwd als een lid der talrijke familie Stevens.

Toch ontbak er iets aan het geluk van het echtpaar. En als iemand gevraagd had wat dat was, kon het antwoord geweest zijn: Het gaat ons als Abraham en Sara, als'Izaak en Rebekka en zooveel anderen. We hebben geen kinderen, en dat doet ons somtijds verdriet. Gelukkig dat zij leerden het in des Heeren hand te stellen. Daartoe droeg veel bij, dat de man allengs meer tot de vreeze des Heere geneigd werd, en gelijk het Woord zegt, door den stillen wandel van zijn vrouw zonder woord werd gewonnen. Zoo was zijn huwelijk hem tot een tijdelijken als tot een eeuwigen zegen.

In het eind scheen echter ook de hartewensch van het tweetal vervuld te zullen worden. Er werd hun een zoontje geboren. Groote vreugde heerschte nu in het gezin en bij de bloedverwanten. De oude heer bracht dadelijk zijn jongen kleinzoon een bezoek en een geschenk tevens. Juffrouw, Stevens kwam een paar weken bij haar schoondochter doorbrengen. En de blijde vader zag in het kleine kindeke in de wieg reeds zijn toekomstigen opvolger, gelijk hij immers zelf, wel beschouwd, zijn vader was opgevolgd. Maar de moeder zei: „Dat heeft den tijd nog. Ik zal al blij zijn wanneer ik onzen jongen mettertijd in den tuin zie spelen met onze buurkindertjes, " waarvan het jongste niet veel ouder was' dan hij.

Voorloopig scheen dan ook de jeugdige Stevens, zijn hoofdje niet met zorgen voor de toekomst te kwellen. En ook andere waren kem vooralsnog bespaard, hij was de lust en vreugd zijner ouders, en bracht leven en afwisseling in de anders soms zoo stille woning. Moeder Walburg zat nu niet meer als soms vroeger overdag als haar man uit was, met haar tijd verlegen. Kortom, de komst van den kleine had een groote verandering gebracht, die allen genoegen deed.

Bijna twee jaar gingen zoo genoegelijk voorbij. De kleine Willem gat alle hoop tot een Hinken jongen te zullen opgroeien.

Doch de Bijbel zegt ons en de ervaring bevestigt het, dat onze dagen een handbreed gesteld zijn en het leven een damp is. Voor jongen en ouden gelden de ernstige woorden van Ps. 103 : 8 :

Gelijk het gras is ons kortstondig leven,

Gelijk een bloem, die, op het veld verheven.

Wel sierlijk pronkt, maar kracht'loos is en [teer;

Wanneer de wind zich over 't land laat [hooren.

Dan knakt haar steel, haar schoonheid gaat [verloren;

Men kent en vindt haar standplaats zelfs [niet meer.

Het zoontje was gewoon zijn vader eiken morgen tot het tuinhek uitgeleide te doen, en hem daar des avonds weder op te wachten. Doch op een morgen zagen de buren den heer Stevens alleen uit zijn huis komen en zeiden: »'tls zeker niet in orde met den kleinen jongen dat hij papa alleen laat gaan".

En zoo was het ook.

Het kind was in den nacht plotseling ongesteld geworden, en toen des morgens de geneesheer kwam, zag hij de zaak dadelijk ernstig in. Al het mogelijke werd gedaan. De beangstigde ouders lieten zelfs uit Amsterdam een tweeden, beroemden geneeesheer komen. Doch het baatte weinig. Het kind werd al erger. Wat de geneesheeren ool^ deden, weer bleek de waarheid van het spreekwoord: Tegen den dood is geen kruid gewassen. Vijf dagen lag de kleine Willem ziek. Toen stierf het lieve en geliefde kind, nog geen volle twee jaar oud.

De droefliei'J der ouders is gemakkelijker te begrijpen dan te schetsen. Hun hoop, hun lust was plotseling vergaan; diepe smart en rouw kwam er voor in de plaats. Te vergeefs trachtten de oude lieden hun kinderen te troosten. De slag was zoo groot en zoo onverwacht.

Maanden lang duurde het zoo voort. Het-huis was stil geworden, alle vreugd er uit geweken. Moeder Walburg was de eerste die begreep, dat het zoo toch niet ging, toch niet goed kon zijn. Hadden vader en schoonmoeder vergeefs getracht haar te troosten, de Heere God deed het nu zelf. En Hij is de beste Trooster. Naar waarheid zegt de Schrift van Hem:

Hij doet smart aan en Hij verbindt; Hij doorwondt en Zijn handen heelen.

Zooals de lezer zich herinneren zal werd het huis aan den Amstelveenschenweg niet door Stevens en de zijnen alleen bewoond. Zij hadden slechts de helft. De andere werd ingenomen door de buren, van welke vroeger is gesproken. Dit kon gemakkelijk wijl het gebouw oorspronkelijk het groote heerenhuis was geweest van een buitenplaats en dus voor een klein gezin uit den burgerstand veel te groot was. Wij zagen reeds dat de medebewoners twee kinderen hadden, waarvan het jongste, een knaapje, weinig tij ds vóór den kleinen Willem Stevens was geboren.

De twee gezinnen hadden steeds als goede buren en vriendschappelijk met elkander omgegaan en soms lief en leed samen gedeeld.

Nu gebeurde het kort nadat de ramp over het huis van Stevens was gekomen, dat zijn buurman, wiens gezondheid zeer gebeterd was, een uitnoodiging kreeg van bloedverwanten in Friesland om in het schoone jaargetijde eenige weken bij hen door te brengen.

De buurman vertelde dit aan Stevens en raadpleegde hem wat hij doen zou. Den lezer zal dit misschien wel verwonderen, daar toch een reisje naar Friesland geen tocht is naar Nieuw-Zeeland of dergelijke verre streek. Maar in dien tijd was het gansch anders dan thans, nu men uit Amsterdam binnen enkele uren en gemakkelijk reizend in Friesland kan zijn. Vooral wanneer men kleine kinderen bij zich had, kon toen de reis heel wat bezwaren opleveren.

HOOGENBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen