Voor Kinderen.

DE TEGENHANGER.

SCHEIDING.

V.

„Je bent een gemeene schoft", zoo barstte ik los. „Je durft mij van diefstal beschuldigen, en nu wU je mij nog omkoopen ook ; jij, jij...." zoo riep ik met een stem vol woede. Te geüjk wierp ik mij op den verschrikten knaap, dien mijn plotselinge aanval zoo verrastte dat hij mij niet meer ontwijken kon. (

Wist ik dat ik 'het open mes in mijn hand hield ? Begreep ik welke gevolgen mijn opgewondenheid hébben kon?

Ik kwam eerst weerlët bezmningy-toen ik hM. blanke staal mden zomiesehijn zag flikkeren, eu te gelijk bespeurde hoe. Harry's gezicht overstroonad was van bloed. Ik verschrikte geweldig. Zoo iets had ik zeker nipt bedoeld. Vol van oprecht berouw en hartelijk leedwezen lei ik mijn arm om de schouder van den eenigszins bevenden jongen, en riep angstig: „O Harry vergeef het mij. Ik deed het werkelijk niet met opzet. Kom laat mijn moeder de wond uitwasschen. Het doet u toch geen pijn ? "

Maar verachtelijk stiet hij mij van zich af, en zei koel: „Wie met een uitgetrokken mes een weerlooze aanvalt, doet dit niet zonder opzet. Gij hebt mij denkelijk een oog uitgestooten. Uit den weg!"

Met een geweldig trotsche houding keerde hij mij den rug toe en ging met wankelende schreden in huis, terwijl hij zijn zakdoek, waaronder de roode bloeddroppels te voorschijn kwamen, voor zijn gezicht hield. Hij zou, dat wist ik, liever gestorven zijn dan zich door mij te laten helpen. Maar nu week ook bij mij alle berouw en alle zachtheid van zoo even.. Een oogenblik te voren kon ik hem vergeving vragen, hem vriendschap en toewijding beloven voor heel het leven. Nu keek ik hem na met sommeren blik en gebalde vuist.

Een uur later werd ik in de kamer van den heer Lehman geroepen. Streng als nog nooit te voren zag hij mij aan, en zeide met toornige stem:

Ik heb al lang gemerkt, dat gij niet zoo vriendelijk en dienstvaardig zijt voor mijn neef als ik en ook hij van u verwachten konden. • Nu houd ik er niet van genegenheid voor iemand te bevelen, wanneer die niet vrijwillig aangeboden wordt Maar thans heeft uw onge-gronde afkeer van mijn neef u gebracht tot werkelijke mishandeling, die den armen jongen het-Hcht zijner oogen had kunnen kosten. Aan zulke dingen dient paal.en perk gesteld. Harrj' heeft u niet aangeklaagd, ik liet, zijn wond ziende vlak onder het rechteroog, den dokter halen, die dadelijk zag dat er een, messteek was toegebracht. Eerst toen heeft Harry ' gezegd , hoe het eigenlijk was toegegaan. Toch nam de goede jongen u daarbij nog in bescherming, en zei dat hij u te voren beleedigd had." „Hij heeft mij van diefstal beschuldigd", riep ik met fonkelende oogen.

„Niet rechtstreeks en dan nog zoo verschoonend mogelijk, 't Was ook alleen de wensch om mij een genoegen te doen, door jteruggeven van het mes, die Harry verleidde om zulke zeker onbezonnen woorden te spreken. Dathadi gij moeten voelen, en volkomen onvergeeflijk vind ik dat gij zoo zijt opgetreden legen een knaa]) die u nooit eenig kwaad heeft gedaan, ja nooit een hard woord tegen u gesproken ' heeft. Schaam u, Hendrik."

Ik sloeg de Oogen neer. Het werd 1, 1 lij bang , om het hart. Want ik begreep dat ik rnijnheér.s vriendschap voor, altijd verspeeld had. ' .

„Om uw brave voorvader en vooral u\\ vader", ging mijnheer l., ehman die zelf ontroerd was voort, „zullen wij 'wat gebeurd is stil iiouden, daar hetheeluw toekomst bederven kon. Het doen van uw belijdenis zou moeten uitgesteld. Ge - ziet'échter zelf wel "in, dat ik u-thans niet meer onder mijn dak houden kan. ik was van, plan u dadelijk na uw belijdenis doen in mijn zaak op te nemen, en allengs te laten opklimmen. Bij uw vaders dood nam ik het besluit dat g-ij niet. als pakhuismeester zoüdt sterven. Nu moet ik helaas mijn plannen veranderen." Hany hééft uit liefde voor mij, zijn vurigsten--wensch, soldaat te worden als zijn vader, opgegeven. Hij zal zich dóór niij laten-opleiden tot mijn opvolger in de zaak die, hoop ik, spoedig weer met recht Lehman-en zonen zal heeten. üij kunt niet met iemand saamwerken, veel minder nog onder hem staan, dien gij eens met het blanke mes hebt aangevallen.'

„Ik wil het ook niet", antwoord". gaf ik trotsch ten

„Denk eens na over een ander beroep", ging mijnheer voort, zonder te letten op wat ik zei, wat het ook wezen mag, ik'zal u helpen om er m vooruit te komen. Maar dit huis moet ge onherroepeUjk den dag nadat gij belijdenis dóet, verlaten."

Dit was mijn laatste gesprek met dêu heer Lehman. Ik deed belijdenis, en reeds den volgenden dag voer ik met den driemaster «Lady Kent» naar den oceaan.

Hoe dit aUes in zijn werk gegaan was is kort verteld. Ik had geheel gehandeld naar wat toorn en haat mij ingaven. Den Heere te kennen in 'al mijn wegen kwam niet bij mij op. Zelfs met de menschen raadpleegde ik niet, of wel ik verwierp wat zij mij voorstelden. Ondankbaar en dwaas had il» mij als scheepsjongen verhuurd, zonder zelfs mynheer Lehman dit mee te deelen. Wel schreef ik hem een brief waarin ik hem dankte voor zijn vroegere goedheid, en berichtte dat ik voortaan mijn weg hoopte te vinden' zonder zijn hulp; maar dien brief kreeg hij eerst na mijn vertrek. In den nacht als iemand die op booze wegen gaat, was ik uit het huis geslopen dat mijn voorouders reeds meer dan honderd jaar tot veilig verblijf had verstrekt. Zelfs de tranen mijner moeder hielden mij niet terug. Hoe gaarne had zij mij bij zich gehouden, haar eenig kind. Maar ik ging liever alleen en slechts op eigen kracht steunend, een verre-en onzekere toekomst, tegen.

Al meer verdwenen de torens van mijn geliefde vaderstad, de mij bekende oevers voor mijn bhkken, terwijl ik op het dek stond. Te gelijk scheen alles wat mijn hart bemind, gehoopt en verlangd had in een grauwen, donkeren nevel te verzinken, 't Was niet uit lust dat ik naar zee ging en het onbekend verschiet zocht, 't Zou mijn trots en vreugd geweest zijn aan het groote handelshuis waar mijn voorouders als ondergeschikten gedienp hadden, mijn krachten te wijden als een geacht en nuttig lid der ' firma. Ik bad haar eer en aanzien willen vermeerderen en daarin ook mijn deel hebben. Thans bleef mij van alles wat ik reeds half in gedachten het mijne had genoemd niets over dan woeste, machtelooze haat tegen hem in wien ik den vijand van mijn geluk en de donkere schaduw van mijn leven zag.

BRIEFWISSELING.

M. van R. Gzn. te O. B. Uit enkele regels van een vers valt met zekerheid weimg af te leiden. Doch al ware dit ook niet zoo, toch komt komt ons het gezondene minder geschikt voor om hier behandeld te worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen