In de uitvoerige bespreking

Amsterdam, 6 October 1916.

In de uitvoerige bespreking, die de Waarheidsvriend van den modus vivendi-voorslag der Utrechtsche hoogleeraren gaf, wordt dit als het»mooie« van dit voorstel geroemd, dat de Gereformeerden in de Hervormde Kerk zich dan zelfstandig /.ouden kunnen organiseeren, om naar eisch van het gereformeerde beginsel te leven. »Overal waar gereformeerden wonen, zullen dan gerefor-meerde gemeentekerken komen met eigen bestuur en'eigen levensvi^ijze, geheel ingericht naar de gereformeerde belijdenis, zoo wel wat de prediking' betreft als ook de doops-en avondmaalsbediening, gelijk ook wat betreft het toelaten tot de belijdenis, het aannemen en afgeven van attestaties, het oefenen van tucht, enz. —•• Zulk een gereformeerde gemeentekerk-zou dus geheel en in alles gereformeerd kunnen leven. En deze kerken zouden samen kunnen vergaderen, om te bespreken wat naar uitwijzen van onze gereformeerde belijdenis en in overeenstemming met de gereformeerde Kerkenorde nuttig en noodig is. Zoo'n gereformeerde kerk-gemeente ZQU bovendien publiek recht verkrijgen d'oor koninklijke goedkeuring van de statuten, en alles wat zoo'n gereformeerde gemeentekerk tot stand bracht in arbeid, scholen, stichtingen enz. zou ook publiek recht verkrijgen; het zoa^niet meer door stembusstrijd - kunnen verloren gaan, maar 't zou gereformeerd blijven.»

Werd dit voorste! werkelijkheid, dan zouden de Gereformeerden, meent de redactie, er ook in anderen zin groot voordeel van hebben.

Immers, als er een gepaste en noodzakelijke eenstemmigheid kon verkregen worden tusschen , allen, die óp den bodem der belijdenis staan, dan zouden de gereformeerde gemeenteleden overal in stad en land zeer zeker 't grootst in ledenaantal zijn. Men zóu zich daar dan kunnen gewennen aan een ordelijk" kerkelijk leven. Onze mannenbroeders zouden dan weer lust ontvangen óm in den kerkeraad zitting te nemen. Allerlei werk zouden ze ter hand kunnen nemen. En dan zou zsker een zegen te wachten zijn van • een geordend gereformeerd kerkelijk samenleven". Zelfs acht ze, dat het evenzeer in het voordeel van de Gereformeerden zou zijn, wanneer de andere groepen, zooals de ethischen, evangelischen en modernen, eveneens in gemeentekerken bijeengebracht, nu eens" op eigen terrein moesten gaan werken en uit, eigen beginsel moesten gaan leven. »Want dit' zou zeker niet in het voordeel dezer groepen zijn. Opgesloten in hun eigen kring, zouden ze dan al spoedig in de zwakheid van hun eigen beginsel en in al de armelijkheid van hun eigen kerkelijk leven uitkomen*.

Dat de redactie niettegenstaa.nde al deze voordeelen toch op grond van principieele en practische bezwaren niet met dit voorstel kan - medegaan, is natuurlijk haar zaak. Ons doel met deze aanhalingen was dan ook niet, om een pleidooi te voeren voor het voorstel der Utrechtsche hoogleeraren, maar wel om onze Gereformeerde Kerken tot dankbaarheid te prikkelen, waar ze dat alles, wat de Waarheidsvriend hier als zulk een heerlijk ideaal aan de Gereformeerden in de Hervormde Kerk voor oogen stelt, door de genade Gods reeds lang in werkelijkheid bezitten mogen zonder al de gekunsteldheid aan zulk een modus vivendi eigen.

Van zelfvoldaanheid is daarbij geen sprake.

"Veeleer erkennen we met den Apostel Paulus, dat we, , de volmaaktheid niet gegrepen hebben en • dat menige zonde en gebrek ons aankleeft. Dat de ecclesia reformata semper reformanda blijft, belijden we van harte, en als de-boete-profeten onder ons klagen over veel wat anders wezen moest, dan buigen ook wij het hoofd en steken de hand in eigen boezem. De eerste liefde is bij velen verflauwd ; er dreigt gevaar niet alleen van wereldgelijkvormigheid en van'inzmking van het geestelijke leven, maar ook van verslapping in de gereformeerde belijdenis en van een dwepen met een algemeen Christendom. Maar men vergete iliet, dat zelfs het best geordende kerkelijke leven aan zulke gevaren altoos staatbloot. Wie leest wat de Apostel Paulus schrijft over den toestand in de eerste Christelijke gemeenten ; wie hoort, hoe de Kerkvaders klagen over de Kerk in hun dagen ; wie de klaagtonen van , een Luther beluistert - over de misstanden in de Protestantsche Kerk; wie de geschiedenis kent van de Kerken onzer vaderen, weet, dat een volmaakte Kerk op aarde nooit gevonden is en ook nooit komen zal.

Maar al is er ook in onze Kerken veel wat stemt totverootmoedigtng.tochblijfthetwaar, wat-de Waarheidsvriend zegt, dat waar een geordend gereformeerd kerkelijk leven gevonden v.'ordt, een zegen verwacht mag worden. Een zegen, dien God de Heere ook aan onze Kerken niet onthouden heeft. En bij alle klacht over eigen gebrek. en tekortkoming, i^oegt het - ons dien zegen dankbaar te erkennen ; anders zouden we schuldig staan tegenover Hem, die dezen zegen ons schonk:

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen