Voor Kinderen.

VELERLEI WEGEN.

VIL

IN NOOD.

Reeds vele jaren heb ik het voorrecht den Heere te kennen en te dienen. Gij begrijpt echter wel, vrienden, dat heb ik thuis niet geleerd. Nooit heb ik in huis van God of Godsdienst ooit maar een woord hooren reppen. Wat den Bijbel betreft, ik wist niet eens dat hij bestond, en natuurlijk was zijn inhoud mij al even onbekend. Op mijn achtste jaar zou ik geen antwoord geweten hebben op de vraag, wie de eerste menschen waren geweest of waar de Heere Jezus was geboren. Iri een kerk kwam ik nooit.

Over het geheel was mijn kennis zeer gering. ns zwervend 'leven maakte, dat ik nooit ge-

regeld school kon gaaxi, maar slechts te hooi en te gras wat leerde. Wat er aan te kort kwam moesten vader en moeder bijvullen. Doch dat ging niet al te best. Ze hadden geen tijd of wellicht ook misten ze de noodige bekwaamheden om te onderwijzen. Dit is zeker, ik vorderde weinig, en eerst op mijn negende jaar kon ik gebrekkig een beetje lezen.

Mijn ouders vonden dat wel niet aangenaam, doch er was niet veel aan. te doen. Dat ik opgroeide - volkomen onwetend van God en Zijn gebod deerde hen zeker minder, wijl zij zelf buiten God leefden. Des te meer moet ik den Heere danken, dat ik Hem toch heb leeren kennen. Alles scheen mij van God te zullen afvoeren. Doch Hij is sterker dan alle verkeerde macht en heeft ook alle wegen en middelen in Zijn hand om een zondaar tot Zich te brengen.

Al wist ik het zelf niet, des Heeren oog waakte over mij. En dat was gelukkig. Want mijn ouders, hoeveel zij ook van mij, hun eenig kind, hielden, moesten zij toch veel aan mij zelf overlaten. Het circus en de oefeningen voor het kunstenmaken nam hun tijd grootendeels in beslag. Daarbij waren zij, gelijk ik later heb begrepen, maar al te geneigd om mij mijn zin te geven, hoe dom die ook mocht zijn. Ik liep groot gevaar een bedorven kind te worden.

Ik was ruim acht jaar oud toen het gezelschap tot hetwelk mijn ouders behoorden, een groote reis ging ondernemen. Waarheen die ging heb ik nooit kunnen ontdekken, maar ik vermoed naar Indië om daar voorstellingen te geven. Zeker weet ik dat men de afgerichte dieren niet meenam. Er gingen alleen menschen waaronder ook mijn ouders. Dat ook ik meeging spreekt van zelf.

Ik kan mij nog herinneren dat wij scheep gingen en wel in een groot vaartuig, een zeilschip, zooals toen meestal gebruikt werden. De reis zou geschieden om de Kaap de goede Hooo, . want het Sueskanaal was toen nog niet gegraven. Onze vaart kon ettelijke maanden duren.

Al was er aan boord ook heel wat afleiding toch begon mij de reis al spoedig te vervelen, en kostte het mij moeite mij iij het eentonig leven te schikken. Alles ging echter vrij gped tot wij de Klaap naderde, en in de streek kwamen die door haar stormen is berucht. Niet zonder reden heette de Kaap de goede Hoop vroeger Stormkaap.

Wij zouden leeren begrijpen waarom. Een geweldige wind stak op. De zee verhief zich in hooge, schuimende golven. In geen dagen kregen wij de zon te zien. Het schip werd als een bal heen en weer geworpen, en trilde en schudde sterk. Gioote angst maakte zich meester van de reizigers, mannen vrouwen en kinderen, die aan boord waren. Niemand hunner mocht op het dek komen, waartoe trouwens ook weinigen lust betoonden.

Een dag of drie, naar ik meen, had het nood--weer geduurd, toen ik op een avond mijn vader met een bezorgd gezicht tot mijn moeder hoorde zeggen:

»'t Ziet er slecht uit, vrouw. Het schip slingert en kan het niet lang meer tegen den storm uithouden. Ik heb even den stuurman gesproken; die vreest het ergste, vooral ook omdat we, naar het schijnt de koers kwijt zijn.«

Mijn lieve moeder ontstelde bij deze woorden en barstte in tranen uit.

> Wij moeten nu maar drijven op Gods genade!*, sprak mijn vader somber.

Ik begreep die woorden toen niet. Het waren de laatste die ik ooit van hem hoorde.

Wij gingen te bed, en weldra sliep ik in, nog tameüjk onbewust van het gevaar dat ons omringde. Vader en moeder waren er immers, en die zouden wel zorgen.

In den loop van den nacht werd ik wakker; boven en rondom mij hoorde ik een vreeselijk geweld, 't Was of heel het schip kraakte en uiteen zou springen. Ik hoorde het loeien van den wind en het angstgeschreeuw van onze reisgenooten. Verschrikt richtte ik mij in mijn bed op, doch ik kon niets zien daar 'het licht was uitgegaan.

Wat er verder gebeurde kan ik niet met zekerheid zeggen. Ik voelde eensklaps een geweldigen schok, daarna hoorde ik een geluid alsof htt schip doormidden brak. Denkelijk waren we op een klip gestooten.

Hoe het zij, een oogenblik later-werd ik uit het bed gesUngerd, en plaste met de voeten in het water. Ik schreeuwde om vader en moeder maar te vergeefsch. Waarschijnlijk waren zij door het water verrast en niet meer in staat mij te helpen. Ik geloof dat ik toen buiten kennis raakfe. Toen ik weer tot mij zelf kwam bruiste het water om mij heen. Ik voelde een sterke hand die mij vasthield, en een plank onder mijn voeten, Rondom óns woedde de storm met volle kracht.

BRIEFWISSELING.

y. C. W. te L. Het is mij nog nooit mogen gelukken een afdoend, betrouwbaar antwoord op uw vraag te vinden. Ik moet u dit dus schuldig blijven. Er zijn meer schijnbaar eenvoudige vragen waar toch een voldoend bescheid moeilijk op te geven valt . Daarom volgt ook geen afzonderlijk schrijven. Het zou ü toch geen nadere inlichtingen verschaffen.

Op eenige andere vragen volgt nader besched.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen