Voor Kinderen.

VELERLEI WEGEN.

XXIX.

EEN LIED.

Zooals ik zei, was Karel juist van plan op^te staan toen hij eea geluid hoorde, dai: hem aan de plaats boeide. Hij vernam de klanken van een zachte stem, denkelijk een vroawestem die een hed zong en wel zoo — wat zeldzaam is — dat men de woorden geregeld volgen kon. Ze luidden aldus:

Ten leven voert een smalle weg Van weicigen betreden. Die waad'ien op het enge pad Naar 't nieuw, herwonnen Eden.

De weg zg ruw ea woest en steü, Bedekt met struik en doren. Toch is er vreugd en goede moed Bij 't volk door God verkoren.

Ea schoon hen menig vijand dreig' De pelgrims wand'Ien verder. Want Jezus, die hen-veüig leidt, Waakt als de goede Herder.

Verspert ook steen en doorn den weg, Hoort men er leeuwen brullen. De pelgrims wand'Ien onbevreesd; God zai Zgn woord vervullen.

Het woord hun gunstig toegezeid: Ik zal u niet begeven. Ik heb uw rechterhand gevat. En schenk a 't eeuwig leven.

Verzekerd van des Heeren trouw Wat hun moog wedervaren, Gaaa rij het smalle pad omhoog. Wijl ze op de Godsstad staren.

De Godsstad, die zij binnen gaan, Als 's Heeren tijd zal komen, Daar jub'len zij in heerlijkheid In 't heerlijk deel der vromen.

Al had Reinier in den volsten zin hier geen blijvende plaats, hij moest het lied ten einde toe aanhooren. Zeer boeide hem het schoone stemgeluid, en niet minder de schoone muziek die het begeleidde. Maar hij had fraaie stemmen en strelende tonen wel meer gehoord. Het waren vooral de duideli|k verstaanbare woorden die hem troffen.

Wat was het voor een lied ? Zooveel was hem wel bijgebleven van wat hij vroeger hier en daar wel eens gehoord had, dat hij begreep een godsdienstig lied te hebben gehoord. Maar wat werd bedoeld met den smallen weg en de weingen die er op liepen? Wat was det Eden waarheen zij gingen? Waarom kozen zij zulk een moeilijken weg, en wat werd gemeend met die dorens? Want het waren natuurlijk zinnebeelden. Waarom beschermde God de menschen die op den smallen weg liepen ? — Hij begreep er niets van.

Ongemerkt raakte hij aan het denken, toen hij zich eensklaps met schrik herinnerde, dat hij verwacht werd en nog wel op een vroolijk feest. Haastig stond hij op en wilde vertrekken. Doch nieuw oponthoud scheen hem te dreigen. Bij het hek waar hij door moest, vertoonde zich eensklaps de gestalte van oud, welgedaan heer, wiens kleeding en houding den man van stand verriedden. Karel begreep onmiddelijk, dat de oude heer waarschijnlijk de eigenaar was van huis en erf, van wiens gastvrijheid hij ongevraagd gebruik had gemaakt. Het ging daarom niet aan dien heer enkel met een groet voorbij te loopen. Hij groette den onbekende beleefd, en verontschuldigde zich toen over de vrijheid, die hij zich veroorloofd had, ongevraagd en ongeweigerd hier een rustplaatsje te zoeken. Hij had reeds willen opstaan, maar....

Geen verontschuldiging", zei de oude heer vriendelijk, jge waart zeker moe en deed iets heel begrijpelijks. Maar buitendien, we zien hier op zulke dingen zoo nauw niet. Niemand neemt ze kwalijk”.

Ik was van een wandeling meer vermoeid dan ik dacht", zei Karel, »en daarbij hoorde ik zoo fraai zingen dat ik moeilijk weg kon. Ik kreeg kosteloos tweeërlei genot voor een”.

Dat doet mij genoegen. Kendet u het lied misschien ? ”

Heelemaal niet, en ik begreep het ook niet. Maar juist het vreemde trekt aan. Er kwam iets in van pelprims; dat weet ik wel”. iets in van pelprims; dat weet ik wel”.

Mijn jonge vriend" sprak de oude heer Karel ernstig aanziende, smen moet zelf zulk een pelgrim wezen, om zulk een lied recht te verstaan”.

Weer begreep Karel de bedoeling der woorden niet. Doch hij herinnerde zich eenklaps dat men hem wachtte. Hij haastte zich afscheid te nemen van den vriendelijken huisheer, die hem uitnoodigde nog eens terug te komen. Toen scheidden zij, en weldra zat Karel in de versierde feestzaal, en deed zijn best om onder vroolijke vrienden den ernst van zoo even weg te lachen, wat echter niet dadelijk gelukte.

Want hij had dieper indruk ontvangen dan hij zich zelf wilde bekennen. Vooral de woorden die hij gehoord had waren daar oorzaak van. Telkens weer kwamen ze terug; telkens weer vroeg hij zich af wat zij bedoelen konden, en wat de oude heer gemeend had. Doch het ging moeilijk in een drukke eetzaal hierover na te denken, en hij gaf het dus op.

In de feestelijk versierde zaal waren reeds de meeste genoodigden bijeen, een talrijk gezelschap van vroolijke lieden. Karel nam zijn plaats in, en weldra deden zich allen te goed aan keur van spijzen en drajiken.

Het ging er lustig toe, maar Reinier deelde niet in de algemeene vroolijkheid. De toespraak door den oudste der gasten tot den jarige gericht, had hij grootendeels wel gehoord maar niet verstaan. De maaltijd smaakte hem niet. Lusteloos en afgetrokken zat hij daar. Zijn gedachten keerden telkens weer tot het pasgehoorde lied en het kort gesprek daarna. Wat hij ook deed, steeds moest hij er weer om denken. Op 't laatst trof zijn stilheid en lusteloosheid de buren naast hem. Een van hen zeide:

Maar, kerel, wat scheelt er toch aan ? Je kijkt alsof je in zware zorgen zit. Of is je een ongeluk overkomen? ”

Karel schrikte op.

Er is niets bijzonders. Ik dacht maar ergens aan.”

Eet liever wat, en vooral drink eens. Van je drie flesschen zijn twee nog niet aangebroken en een nog zoo goed als vol, net als je glas. Drink eens uit, dan schenk ik je weer in. Dat helpt het best om alle muizenissen uit je hoofd te jagen.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen