Voor Kinderen.

GEZOCHT EN GEVONDEN.

Vervolg.

De timmerman bekeek even het bankje, en zei toen:

„Dat gebrek is wel te verhelpea, vader. De zijplank is uitgeschoten. Kijk, nu zet ik hem weer op zijn plaats. Ik zal er nog een spijker bij slaan, dkn büjft het zitten.

Hij deed wat hij gezegd had. Na eenige oogenbUkken kon de oude man weer op het bankje plaats nemen. Noch hij noch Vermaas hadden echter bemerkt, hoe de onbekende wandelaar van daar straks, een eindje verder achter een boschje stond en alles afgluurde. De grijsaard dankte Vermaas hartelijk, en deze vervolgde zijn weg, die nu door de kom van het dorp leidde. Zoo kwam hij ook voorbij een rij lage huisjes die alle volkomen op elkaar geleken, en zoo iets als een hofje vormden. Hier en daar vertoonde zich een bewoonster in den tuin of voor een venster.

Van het laatste huisje stond de buitendeur half open. De zoogenaamde onderdeur was gesloten. In het open gedeelte zag Vermaas in plaats van de bovendeur een bejaarde vrouw. Hij stapte op het huisje toe, en vroeg haar naar welke eerstvolgende plaats de weg ging. Zij vertelde het hem en ook zoo duideJijk mogeUjk, hoe hij langs den kortsten weg het nabij gelegen stadje kon bereiken.

Vermaas zei vriendelijk dank en wüde verder gaan, toen zijn scherp oog weer op iets viel.

„Moederde" sprak hij, , je deur is niet in orde, "

„Dat weet ik wel", was het antwoord, „Het scharnier beneden is afgebroken, geloof ik. Het zou al lang gemaakt zijn, maar "

De timmerman bekeek de deur en het scharnier en zei:

„Het zal nog wel schikken vrouwtje. Het ijzer is niet gebroken maar enkel losgeraakt. Dat is gemakkehjk te verhelpen."

Zoo gezegd zoo gedaan. Al heel spoedig was de deur weer in orde, en kon de vrouw op haar beurt den timmerman bedanken. Zoo min hij als zij had er erg in gehad, dat de onbekende van daar straks ook nu weer, staande achter een dikken boom, getuige was geweest van Vermaas' dienstvaardigheid.

Deze hep nog een straatje door, en stond toen plotseling voor een tamehjk groot gebouw, dat als koffiehuis en logement dienst deed, gelijk er voor te lezen stond. Als man van 't vak bleef Vermaas een oogehblikje staan om he fraaie huis eens goed op te nemen, zooals men er in dorpen niet veel ziet. Gaarne zou hij ook eens gezien hebben hoe het daar biimen uit zag. Doch Vermaas begreep zeer goed, dat dit niet aanging zonder »iets te gebruiken*. Dat nu kostte geld en geld had natuurlijk onze jonge timmerman thans minder dan ooit te missen. Bovendien had hij nog brood in zijn zak, op hetwelk hij nog wel een paar uur kon teren. Dat won een duren maaltijd in het logement uit.

Terwijl hij alzoo stond te overleggen en te kijken, bespeurde hij, dat om den hoek van de dorpsstraat een man verscheen, in wien hij dadelijk den wandelaar herkende, die hem een uur geleden op den weg was voorbij gegaan. Hij moet zeker hier in het dorp zijn dacht Vermaas, en lette verder niet op den man. Doch tot zijn groote verbazing stapte deze laatste rechtstreeks op hem toe, klopte hem op den schouder en zeide:

„Moet je nog verder, vrind, en heb je haast? *

„Ik ben uitgegaan om werk te zoeken* antwoordde de tinunerman. »Waar ik dat vinden zal weet ik nog niet. Haast heb ik natuurlijk ook niet.*

„Dat komt goed*, zei de onbekende. »Ik moet hier wezen en blijf een poosje in het logement. Wü je nu wachten tot ik weerom kom? Over een uur moet ik je misschien heel noodig spreken. Wacht mij maai af in de gelagkamer. Daar kun je al vast voor mijn rekening wat koffie en brood gebruiken. Ze kennen mij hier en ik zal alles wel bestellen. Zoo meteen kom ik terug.*

Verwonderd en verrast voldeed Vermaas aan hetgeen hem was voorgesteld. Het zag er ook daarbinnen fraai uit. Weldra zat hij in een mooie eetzaal bij een tafel van al het noodige rijk voorzien, en de jonge timmerman tastte toe met al de graagte van een jongmensch, die vroeg op geweest is en uren geloopen heeft, al had hij ook dien morgen geen gebrek geleden.

„Wie is toch die heer die alles besteld heeft? * kon Vermeer niet nalaten aap den knecht te vragen, die hem bediende.

„Die, dat is onze burgemeester. En is vandaag raadszitting, en zij vergaderen altijd hier. Het logement is meteen rechthuis. C moet zeker op den burgemeester wachten*,

„ja antwoordde Vermeer, »hij zou niet zoo lang uitblijven*,

(Wordt vtrvoigd).

VERTROUWEN.

Eens was in 't midden van de golven Een schip in nood; Door zee op zee geschokt, bedolven; 't Gevaar was groot.

Bevreesd zat daar, in 't achteronder. Een vreemdeling, Wiens angstig harte — was het wonder? — Van schrik verging.

Zon hij zijn vrouw, zijn kmd'ren, vrinden Nog weerzien na zoo menig jaar? En toch — God kan het noodweer binden. Dan geen gevaar.

Daar ziet hij ginds een knaapje spelen, Dat op zijn schoot Een keeshond rustig zit te streelen En voert met brood.

„Kind*, zegt hij, > knnt ge vrooHjk wezen In zulk een nood? Nu 't schip het ergste staat te vreezen; Ons dreigt de dood, *

„Dat zou ik«, riep de knaap, »gelooven »Als Dirkoom voer; Maar is mijn vader niet hierboven En zelf aan 't roer? *

De vieemd'ling zweeg; en straks berustte Hij in zijn lot. Terwijl hij 't argloos knaapje kuste. Dacht hij aan God,

Aan God die redt en kan verhooren. Wanneer Hij wü, Die deed hem daar een troostwoord hooren. En hg was stil.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen