1919 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 107

93

des lichts, en dus zijn het allen, die „niet de rechtvaardigheid doen, die niet uit God geboren zijn en eeuwig verloren gaan." Kinderen des duivels zijn dus volstrekt nog geen bezetenen. Tusschen kinderen des duivels, bezetenen en krankzinnigen bestaat volgens Gereformeerde opvattingen een essentieel verschil. HEINROTH neemt alleen een gradueel verschil aan. Bij iemand, die de zonde indrinkt als water, spreekt hij van een zedelijke krankheid en van passiviteit; ,,de krankzinnigheid is de rijpste vrucht dier zedelijke krankheid. Iemand die de zonde dient mogen we een kind des duivels noemen en dus een krankzinnige, die nog verder op dien heilloozen weg is gekomen, heeft a fortiori het recht op dien naam, kind des duivels." Deze conclusie, waartoe HEINROTH moet komen, kunnen we niet aanvaarden. Elk mensch is zedelijk krank; „het goede moet geleerd en onderwezen worden, het kwade kent men vanzelf;" ^) en bij sommige misdadigers heeft die zedelijke krankheid een ongekende hoogte bereikt. „Nog een kleinen stap, en zoo iemand is krankzinnig," volgens HEINROTH. Met deze beschouwingen, die door het verflauwen der grens tusschen misdaad en krankzinnigheid vee! gelijken op de tegenwoordige moderne richting in de rechtsgeleerde wereld, kunnen we niet meegaan. De ervaring' leert ons anders, zooals we reeds uiteen gezet hebben. Derhalve zien we in de krankzinnigen geen bezetenen, geen kinderen des duivels. Wel kunnen we toegeven, dat krankzinnigen eerder een prooi worden van de verleidingen van Satan, dan gezonde menschen, omdat hun de kracht ontbreekt daartegen te strijden. HEINROTH begaat hier m. i. de groote fout alle gevolgen der zonde te beschouwen als directe werkingen van Satan en zijn engelen. Op den val in het paradijs moet de straf volgen, waarmee God Adam en Eva bedreigd heeft, toen Hij zeide: ,,Ten dage als gij daarvan eet, zult gij den dood sterven." Die straf is echter na den val niet direct voltrokken, maar is vertraagd door de algemeene genade. Maar èn het intreden van den dood én de gemeene gratie, die dat intreden vertraagt en daardoor dikwijls ziekteprocessen doet ontstaan, zijn daden Gods en niet van Satan. -) ') JELGERSMA, Leerboek der psychiatrie, Ie druk p. 278. ''^ *!>•'- '^>-'-^'"f' 2) KuYPER, de Gemeene Gratie, Dl. I, Hdst. 28 en 29.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen