1946 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 118

110 dat zij niet in staat waren zijn betoog te volgen. Vooral heeft men er vreemd van opgezien, dat hij langs theoretischen weg het totaal aantal deeltjes in het heelal bepaalde. Hij vond er voor N = 137 X 2 250_ Maar wanneer men Eddington bestudeert, dan vindt men, dat N nauwkeurig gedefinieerd is en dat de bepaling o.a. afhangt van de onde^rstelling, dat we leven in een Einstein-wereld. Een overzicht van de onderzoekingen, die Eddington sinds 1928 op grond van zijn theorie had kunnen volvoeren, gaf hij in 1936 in zijn boek Relativiteitstheorie van Protonen en Electronen. In 1943 schreef hij : De Combinatie van Relativiteitstheorie en Quantentheorie. Bij zijn dood werkte hij nog aan een vervolg op dit werk. In al deze boeken blijkt, dat Eddington zeer ver gaat in het overboord werpen van oude opvattingen over ruimte en tijd. Zijn onderzoekingen zijn origineel, maar dikwijls revolutionair. Vaak geeft hij een voorstelling of een model, dat niet klopt met de opvattingen van andere physici. Zijn theorie kan echter a posteriori geverifieerd worden door de door hem theoretisch afgeleide waarden van allerlei natuurconstanten te vergelijken met de experimenteel gevonden uitkomsten. In nagenoeg alle gevallen is er overeenstemming binnen de grenzen der waarnemingsfouten. Dit is zeer merkwaardig en verrassend. In zijn laatste boeken noemt Eddington zijn theorie de Fundamenteele Theorie. Deze naam is terecht en verdiend. 4. Bij deze zuiver wetenschappelijke werken sluiten een drietal meer populaire boeken aan, waarin Eddington de grondproblemen der natuurfilosofie bespreekt. Het zijn : The Nature of the Physical World (1928), New Pathways in Science (1935), Philosophy of Physical Science (1939). In deze boeken behandelde hij de nieuwe ontwikkeling van de wetenschap — de relativiteitstheorie, de quantentheorie, het onnauwkeurigheidsprincipe, de uitzetting van het heelal — en hun invloed op het filosofisch denken. Deze boeken houden zich vooral bezig met de vraag : Welke soort van kennis geeft de natuurwetenschap ons? Eddington betoogt, dat de natuurwetenschap bij de bestudeering van het heelal ons alleen de structuur daarvan doet opsporen; zij kan ons niets vertellen van het wezen van datgene, wat deze structuur bezit. Het is niet zoo heel belangrijk, zegt hij, welken bijzonderen vorm de wetenschappelijke theorieën op een bepaald oogenblik hebben; zij zullen in den loop der tijden een vollere verwerkelijking van de wereld kunnen geven, wanneer de denkwereld, die er achter ligt, verandert. Het laatstgenoemde boek is de sluitsteen van zijn systeem. W c willen daaruit nog een paar conclusies citeeren en daarbij tegelijk een voorbeeld geven van zijn merkwaardigen betoogtrant, waarbij hij steeds gebruik maakt van pakkende voorbeelden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen