Taalbederf door de school van Kollewijn - pagina 82

74 druk toegezonden De Vereenvoudigde Spelling, een 30 groot* octavo bladzijden beslaande inleiding op zijn Kollege Integraals rekening: „een verdediging van de in dat boek gebruikte spelling". Het stuk wil de vereenvoudigde spelling èn taal — want Dr. B. erkent aanstonds, dat het daar vooral om gaat — aan de studenten krachtig aanbevelen (contributie en adres der „Vereniging" wors den zelfs medegedeeld). Om de bekende redenen: het nieuwere taalinzicht; de vrijmaking van ongeveer de helft van den beschik' baren tijd op de lagere school; het vermeende belang van Indië (wa^r men nu voor zijn gemak liever Engelsch gaat leeren!) en van Vlaanderen; de uitgemaakte zaak, dat het oude systeem niets is dan het resultaat van drie eeuwen misverstand, niets dan dwaasheid, zotheid, spelling* en buigings«onzm, ja soms waanzin; dat na de tallooze bestrijdende pygmeeën ook de gigant Van Ginneken geveld is (door G. Royen natuurlijk: er bleef geen spaan heel van zijn artikelen); dat de overgroote meerderheid van de hedendaagsche taalgeleerden in het oude systeem den plicht opgelegd acht om de moedertaal fout te schrijven; dat zij toch op het taalwaarnemende, en niet meer op het taalwetgevens de standpunt staan. De tegenstanders van KoUewijn zijn ook hier verblind door conservatisme en tot natuur geworden gewoonte, of leggen een haast onbegrijpelijke onkunde aan den dag; de voor* standers doen niets, dat niet meesterlijk, doorwrocht, en den vijand vernietigend is. — Vreemd is, dat Dr. B. schrijft je hem, zijn, hij, en er bijvoegt: lees j'm, z'n, ie. Ten opzichte van de „tusschenletters" n en s wil hij zelfs vrijheid geven om wat con« servatiever te zijn dan KoUewijn. Maar hun in den accusatief, dat mag niet anders! En dat verscheidene vereenvoudigers nog bij woorden als theorie, functie, stelling, regeering, commissie, wetenschap de vrouwelijke pronomina gebruiken op schrift, is niets dan de nawerking der oude schrijftaalgewoonten. Dat ver* dwijnt, bedoelt hij, vanzelf bij de jongere generatie; zelf heeft hij echter ook al geen behoefte om hierin anders te schrijven dan te spreken. Dus: functie — hij — zijn, enz. Het stuk bevat overigens meest, wat de medegedeelde brief ook inhoudt. Nieuws brengt het niet; de schrijver komt er rond voor uit, dat heel zijn betoog is ontleend aan enkele propagan* distische boekjes en artikelen van KoUewijn, De Vooys, Royen en sommige andere voormannen van die school. Daarom doet het wat vreemd aan, dat hij zoo onbeschroomd lof en blaam uitdeelt naar welgevallen, vaak in de sterkste bewoordingen. Zeer betwist* bare, soms puur ficftieve voorstellingen neemt hij argeloos, cri* tiekloos over. Zoo de fantasie van KoUewijn over de willekeurige vaststellerij der geslachten door Vondel en Hooft onder den drang van De Hubert's buigingsleer; en de onmogelijke vereen*

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen