Existentieele Exegese? - pagina 10

langstelling dan de vele verdient te ontvangen. Vergunt me dit nader toe te lichten. Wanneer de Schrift Schrift, Woord Gods, zal blijven, moet er afstand blijven tusschen haar en haar uitlegger. Die afstand, die eerbied, verdwijnt, wanneer de Schrift door de critiek in stukken wordt gesneden 10)^ wanneer het doen van de Bijbelheiligen naar historische wetten wordt beschreven, ja, wanneer men zich niet ontziet, de daden en woorden van onzen Heiland naar psychologische regelen te verklaren. In beginsel is er dan voor het wonder geen plaats. Ik kan het ook juist andersom zeggen, de louter historische methode schept afstand tusschen de Schrift en ons, zij is een ding buiten ons, dat ons niet aangaat, niet toespreekt n ) . Het geloof, dat tot de Schrift gaat om er den weg der zaligheid te vinden, verdraagt dat alles niet. Gode zij dank, ook de geloovige exegeet, en zoo zijn er nog vele, verdraagt het niet, zelfs al is hij een voorstander van de toespassing der historische methode. Wanneer de Schrift een gewoon boek is, als de exegese niet meer te doen heeft dan na te gaan, wat de schrijvers dachten en hoe de eerste lezers het hebben opgevat, is de Bijbel ons onderzoek nauwelijks waard, alles wordt dan vlak, menschelijk 12). De historische methode vraagt tenslotte niet, wat waar is, doch slechts wat menschen in het verleden hebben gedacht. Vooral in het kamp aan de linkerzijde wordt dit vaak onomwonden toegegeven, Paulus heeft het zóó gezien en zóó gezegd, maar ik voor mij neem de vrijheid om er anders over te oordeelen. Loont het dan nog de moeite om veel tijd te besteden aan een onderzoek, dat wil uitmaken, wat Paulus heeft gedacht? Ik weet wel, dat het zoo alleen aan de uiterste linkerzijde wordt gezien. Ik mag niet overdrijven en ik mag weer zeggen: de practijk is vaak beter dan de theorie. Vooral bij de orthodoxen komt ondanks het werken naar de historische methode vaak nog iets naar voren, dat in een vroeger tijdperk thuis behoort. Men merkt het duidelijk bij een man als Zahn, die nog gaarne eigen meening in de Schrift terugvindt, omdat de Bijbel hem als geloovige dierbaar is en die er zoo zelfs toe komt, omdat hij geen verkiezing en verwerping aanvaarden wil, te oordeelen, dat de brief aan de Romeinen aan Jodenchristenen is geschreven. Doch aan dat alles mag ook niet meer waarde worden toegekend, dan dat de practijk sterker is dan de leer, het is geen principieele verzaking der historische methode. Ik durf zelfs zoo ver te gaan, dat ik uitspreek: in den grond der zaak is de historische methode het subjectivisme op den troon. Haar voorstanders meenen in gemoede, dat zij zonder eenige vooringenomenheid, volkomen onbevooroordeeld te werk gaan, inderdaad leidt hun methode er toe, dat aan de Schrift terstond haar bijzonder karakter ontnomen wordt. Men komt tot een scheiding tusschen geloof en wetenschap, die niet vol te houden is i3). Men wil aan het geloovige kerkvolk allerminst zijn Bijbel ontnemen, maar men maakt dien Bijbel in zijn wetenschap, ook bij de opleiding van de aanstaande dienaren des Woords, geheel of althans voor een goed deel kapot. De historische methode leidt tot de dorre Schriftuitleggingen, waarvan een geestig Amerikaan schreef: Wan8 ! i

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen