Sanhedrin èn Gabbatha : Enige noodzakelijke aanvullingen op de rechtshistorische literatuur - pagina 36

gerechtsgebouw en riep Jezus, en dan begint het eigenlijke verhoor. En indien van Joodse zijde tegen de straf door kruisiging nog bezwaren bestaan®*), dan worden deze bezwaren der Romeinse zeggenschap opzij geschoven omdat beslissend is wat Johaimes uit hun mond noteert: Wij hebben een wet, en naar die wet moet hij sterven ®®). Ik heb in het vorenstaande slechts enkele punten besproken. Ook rechtshistorisch is het lijden van Jezus niet in zijn volheid te beschrijven. Maar zoveel kon dit weinige toch leren dat een Joods vonnis kan worden gevolgd door een Romeinse straf en dat een Romeinse procedure kan voorafgegaan worden door een proces van het Sanhedrin, zoals geschiedde in het proces van Jezus, waar Joods wetticisme en Romeinse macht botsten èn elkaar vonden. Wanneer men een controverse in het lijdensverhaal ziet, de Romeinse straf niet kan rijmen met een joods vonnis of twee processen achtereen een onmogelijkheid acht, dan Hgt dat in wezen hieraan, dat men zoekt naar een uniforme door overheid èn onderdaan gehuldigde eenheidsrechtsidee. Het feitelijke gebeuren in het proces van Jezus is echter alleen te verstaan vanuit een verscheidenheid van rechtsdenkbeelden, vanuit de strijd tussen Joodse wet en Romeinse macht. Van Joodse zijde doet men de dingen naar Joodse wijze, zich er niet om bekommerend of de Romein dat welHcht onzin vindt. De Romein, er eenmaal in gemoeid, handelt naar eigen regels en trekt zich van de Joodse opvatting niet meer aan, dan nodig is om opstand te vermijden. Zo is rechtshistorisch gezien, een Joods proces gevolgd door een Romeins proces, hoe dubbel-op ook, een natuurlijke zaak. Zo verkeert een wetenschappelijke controverse via een ingewikkeld betoog in een eenvoudige oplossing, welke de gewone bijbellezer waarschijnlijk altijd zo heeft aangevoeld. ^ ^ * Wanneer dan zo én de schuld van de Joden én de schuld van de Romeinen beide vaststaan, dan valt verder na te denken over Kisch' ®*) Volgens J. H. Stehna in Vor der Hake, Commentaar op de Heilige Schrift, Amsterdam, 1952/6, blz. 1024 wilden de Joden niet de steniging, maar de kruisdood als de schandelijkste dood. Waarschijnlijker is dat men wist dat Pilatus de straf der steniging niet toestaan zou, hetzij om redenen van orde, hetzij omdat hij die niet kende of wilde kennen. Ik betwijfel ook of het accent dat de Talmud op de soort straf legt, in deze tijd reeds zulk een rol speelde. ®*) Joh. 19 : 7. Pilatus' woorden, waarop dit een antwoord is: Neemt gij Hem en kruisigt gij Hem, lees ik in dezelfde zin als wat Pilatus eerder zei: Neemt gij Hem en oordeelt Hem naar uw wet. Anders Aicher, blz. 39. 34

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen