Arbeids-gebod — Arbeidsgelofte.

V.

Indien wij, zooals ik het zou begeeren, als Christen-belijders, in het algemeen afwijzend gaan staan tegenover velerlei stakingsdrift, dan zal het niet onmogelijk zijn, dat wij in onze vereenigingen tegenstand en misschien teruggang van het ledental zullen opmerken. Doch ik zie liever een ware heldenschaar van klein getal, dan een massa meeloopers, die wel den naam van Christus en Christenen opheffen, doch zoodra de strenge consequen­ ties van Gods wetten aanvaard zouden moeten worden, waarbij ook zelfverloochening te pas komt, zich terugtrekken. Indien dit zou gebeuren, dan zou slechts aan déze waarheid gedacht moeten worden, dat niet in eiken groei een zegen van God is gelegen. Maar ik denk, dat wij betere verwachtingen van onze menschen mogen hebben.

Het komt erop aan, het bovenstaande öf met argumenten te ontzenuwen, öf tot de aanvaarding daarvan te besluiten, maax dan ook die gedachten stelselmatig te propageeren, opdat niemand twijfele omtrent de gezindheid van onze menschen.

Door propaganda in tijden van rust bepalen onze menschen, die in eenigen zin en op eenige plaats leiding hebben te geven, bij voorbaat hun positie en zij behouden óf verkrijgen daardoor des te gereeder de zedelijke kracht om, indien tijden van geweld aanbreken, te vpijzen op hun vroeger-gedo^ oeerde denkbeelden. Aldus zijn zij bevoegd tot verzet tegen het drijven naar de staking door hen, die niet van ons zijn.

Men hee-ft wel gewag gemaakt van de groote zielsworstelingen, die ook onze vakvereenigingsleiders hadden te strijden, wanneer zij stonden vooT de beslissing: staken of niet staken. Ik houd mij gaarne daarvan verzekerd; het zou wel zeer harteloos zijn zulk een beslissing anders dan als een hoogst ernstig feit te beschouwen en aan te voelen.

Maar: gaan onze vakvereenigingsleiders volkomen vrijuit? Is het voldoende om in spanning te verkeeren op zulke critieke oogenblikken ? Of moet de „spanning" (als men dat woord nu will) er niet evengoed wezen in de tijden van rust, wanneer aan het opnemen van het wapen der werkstaking niet behoeft gedacht te worden? In zulke tijden van rust en vrede moet er zijn de bepaling van het standpunt, de afbakening van de terreinen; in tijden van rust moet er zijn een bespreking van de vraag, wat werkelijk een werkstaking geoorloofd doet zijn. D'an moet er zijn het indragen bij de massa van het inzicht, dat de werkstaking tot de allerhoogste uitzonderingen in ons leven behoort en dat de Christenen zich dus steeds tot het uiterste zullen hebben schrap te zetten tegen het gebruik van dit strijdmiddel. In tijden van rust moet er zijn de waarschuwing, dat men de Christenen zal hebben te zien als de principiëefe tegenstanders van de werkstaking-óók-omeconomische-motieven. Indien dit geschiedt, dan staan diezelfde leiders ook sterk, wanneer straks, door het drijven van anderen, de nood ontstaat. En dan ook kunnen zij met allen, die hen volgen, een positie innemen, zoo' krachtig, dat zij inderdaad een zoutend zout genoemd kunnen worden, door ook in zulk© oogenblikken een „neen" uit te spreken en het vertrouwen op hun God te steUen in de plaats van menschelijke berekening, menschelijke taktiek, menschelijke eerzucht, menschelijk drijven.

Doch: wie in tijden van rust deze zijn plicht nalaat; wie, in de plaats van zulk een principiëele bespreking, op zijn beurt genoeglijk gaat kouten over de werkstaking als geoorloofd onder slechtstwee-voorwaarden, als boven geciteerd, staat dan mede schuldig, indien eenige oogenblikken later de aldus onderwezen massa's maar al te gretig naar het middel der werkstaking grijpen. Zij zullen misschien nog denken aan het „mits" van de slechtstwee-voorwaarden, maar het doel, nu ja, dat is immers het terrein van hun privé-opvattingen? Of er ook al zijn die dit doel een wissewasje noemen, ZIJ zelf zullen immers hun eischen, hun doel van overwegend belang achten. Hier geldt dan opnieuw het zuiver subjectieve inzicht van de stakers of van hun leiders, maar de leiding door en de band aan het beginsel, hetwelk steeds objectief is, ontbreekt. Er kan een verschil gevonden worden in de gretigheid van de aanvaarding van het stakingsmiddel, een verschil, ontstaan door het verschil in temperament van menschen, een verschil van gradatie, doch alweer géén principieel verschil.

Wie in tijden van rust de werkstaking ziet en beredeneert als een theelichtje, hetwelk men, genoeglijk erover koutend, in het midden zet, beschermd door slechts-„twee"-schermpjes, moet zich niet beklagen, wanneer eens blijkt, dat het vuurelement steeds onberekenbaar kan zijn in zijn werking; hij beklage zich dan niet, wanneer straks de tocht door de kamer giert en, de „twee" schermpjes al of niet omver blazend, het theelichtj© tot een ontploffing brengt, die van de geheele omgeving een ruïne maakt. Zij, die in tijden van rust aldus met vuur en wind spelen, mogen voor hun God verantwoorden, wanneer straks, mede door hun verkeerde handeling, de brand uitslaat en de storm opsteekt, die misschien, indien zij getrouw waren geweest aan het beginsel, hadden kunnen worden voorkomen.

(Wordt vervolgd.)

A. SCHILDER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen