PERSSCHOUW

Kerk (hof) eenheid.

Ds A. M. Boeyinga schrijft in „Haarlemsch Kerkblad":

Ds Gispen deelt in „De Bazuin" een advertentie uit het Anti-Revolutionair Dagblad van Groningen mee, die spreekt van een samenwerking van een Gereformeerde en een Chr. Gereformeerde Kerk. Hier hebt ge de advertentie:

„Met 1 Mei gevraagd door de Gereformeerde en Chr. Gereformeerde Kerk te Kornhom ƒ3000.— benoodlgd voor aanleg eener begraafplaats met opgaaf van rente-type."

Ds Gispen voegt daaraan toe: „Een samenwerking van die twee kerken voor de levenden ware mij aangenamer geweest!"

Ongetvidjfeld! De natuurlijke levens-orde is via de kerk naar het kerkhof. Dus bij de kerk beginnen, ook in het stuk der vereeniging. Misschien echter willen ze daar in het Noorden, nu het langs dien aangewezen weg niet schijnt te willen, het eens probeeren op de Joodsche manier: van achteren naar voren, via het kerkhof naar de kerk. Wellicht zijn ze daar ook tot de ontdekking gekomen, dat je dit beestje bij zijn staart moet aanpakken om het vooruit te krijgen. Dan is die ontdekking zeker Noorderlicht.

Terbondsverhonding.

Dr J. V. Lonkhuyzen schrijft in „Geref. Kb. Schouwenuiveland":

Ook dit toont derhalve, dat de verhouding van den predikant tot een kerk een gansch bijzondere is. We zouden ze willen noemen met den naam van een verbondsverhouding. Men ging op grond van zekere stipulatiën of overeenkomsten saam een verbond aan. En in alle verbonden zijn twee deelen begrepen. Hieruit volgt dan ook, dat geen van beiden eenzijdig het verbond of de verbondsvoorwaarden schenden mag. Niet den aard van het werk, of het terrein van het werk, of de hoeveelheid van het werk, of het toegezegde levensonderhoud voor het werk, of wat dies meer zij, veranderen mag. Zelfs een eenzijdig voorstel dienaangaande zou buiten orde zijn. Dat moet altijd in gemeen overleg geschieden. Wie meent dat dit van één kant zou kunnen geschieden, toont daaiTaee het Geref. kerkrecht nog niet goed te kennen. Daar behoort immer samenwerking te zijn. D.w.z., dat niet één, maar dat beide werken, en wel in overeenstemming.

Het is goed, dat Dr v. Lonkhuyzen hier nog eens weer op wijst. Er gebeuren soms droeve dingen; het schijnt, alsof de N. S. B.-methode (formeel dezelfde als die der communisten) van: ontevredenheid zaaien, ook in de kerkelijke samenleving slachtoffers maakt. Onze predikanten — dat teekent hun trouw — leven dicht bij de gemeente. Noem dat, zoo ge wilt, met het rare woord „democratisch". Maar ze worden ook vaak slachtoffers van die democratie. De liefde van velen verkoudt: niet, dat vele beurzen leeg worden is ons ongeluk, maar dat nog meer harten verkillen. En dat velen durven praten over dingen, waarvan men geen verstand heeft. Al onze enschen betalen de rekeningen der medicijnmeesters huns vleesches: ze begrijpen, niet te weten, wat de studie der medische heeren, noch wat hun beroep kost, willen e het naar behooren vervullen. Met de advocaten, de leeraren bemoeien ze zich ook niet. Maar met de predikanten bemoeien ze zich wel. Wat weten ze ervan, hoeeel de theologische studie heeft gekost en nóg kost?

Ach, kwam de geest van vertrouwen terug.

Tot „Entscheidnng" brengen.

Men herinnert zich, dat ik in de beantwoording van en vraag van één onzer predikanten opgemerkt heb, dat m.i. de roeping er lag, om een kerk, welke haar leden verhindert God naar Zijn Woord te dienen, tot „Entscheidung" te dwingen. We herinnerden reeds, dat r J. Ch. Kromsigt daarop teruggekomen was, en beoofden, hem verder te citeeren. Dr Kromsigt, in „De ereformeerde Kerk", schrijft verder:

Maar daarbij vergeet dan m.i. deze enkele, dat hij niet verenkeld is, niet opzichzelf staat, maar juist als christen gemeenschapslid is. En daarmee vei'spert al dadelijk deze enkele zich den weg tot het geheel. Deze weg moet voeren tot voortgaande gemeenschapsverscheuring. Aan het eind wordt eenvoudig openbaar het individualistisch, separatistisch, independentisme, dat bij het begin al terstond verborgen aanwezig was. Hierover zou nog veel te zeggen zijn, bijzonder wat aangaat de beoordeeling van 't geen in 1816 is geschied en de houding die diens volgens door ons daartegenover in gehoorzaamheid aan Gods Woord moet worden aangenomen. Daarover later misschien nog.

Feitelijk schijnt mij dit alles hierop neer te komen, dat de enkele de gemeenschap alleen dan tot Entscheidung dwingen mag, als hij denkt, het te winnen; m.a.w., als de gemeenschap reeds in een toestand gekomen is, die een nadere Entscheidung niet meer behoeft. Reforeeren zou dus opgaan in constateeren. Maar de verhouding tusschen den één en de „allen" is in Gods oord anders geteekend. De persoonlijke arbeid voor de gemeenschap ook.

Promotie.

Ds A. M. Boeyinga schrijft in „Haarlemsch Kerkblad":

Promotie beteekent letterlijk: voortbeweging, voortgang.

Ter synode van Arnhem (1930) werd de doorzetting van dit promotie-recht stop gezet, omdat er blijkbaar geen „genoegzame eenparigheid van gevoelen" was. En deze ontbrak omdat sommigen, velen, oordeelden, dat slechts een volledige Universiteit en niet een wetenschappelijke kweekschool, noem ze faculteit,

iemand tot doctor kan promoveeren. Nu heeft het arends-oog van Prof. Schilder eenige promotie, voortgang, te dezen opzichte ontdekt. En

hij laat natuurlijk niet na daarbij zijn slag te slaan. Daartoe haalt hij in „De Reformatie" allereerst aan wat Prof. Dr H. H. Kuyper in 1914 in „De Heraut"

schreef: „Zoo sterk geldt deze regel nog altoos in Europa, dat tot dusver nog niet één Theologische School, ze moge dan seminarie, college of faculté de théologie heeten, zich het recht heeft aangematigd om op eigen naam den doctoralen graad te verleenen."

Nu is echter Prof. Kuyper door de Faculté Libre de Theologie de Paris zelf pas gepromoveerd, „natuurlijk met diens bewilliging", tot doctor honoris causa.

Laconiek vraagt daarom Prof. Schilder:

„Is de schrijver van het „Heraut"-artikel van > meening veranderd? "

Zoo ja, dan begroet hij daarin met blijdschap „een stap in de ricliting van de hoog noodige eenparigheid van gevoelen".

Wie zou niet nieuwsgierig zijn het bescheid van Prof. Kuyper hierop te hooren?

Ds J. H. Rietberg oordeelt in „De Wachter":

Prof. Schilder heeft gelijk.

Als deze „Vrije Theologische Faculteit van Parijs" niet in Parijs stond, maar het „ongeluk" had, ergens gevestigd te zijn in Nederland, zou zij dan niet een „Seminarie" genoemd worden door diezelfde Heraut, die haar nu geprezen heelt?

En als zij dan eens het promotie-recht zou willen uitoefenen, zou zij dan niet met vele „argumenten" worden afgewezen?

En zou dan een eere-doctoraat niet als een „onmogelijkheid" worden aangemerkt?

Is het niet een wonderlijk iets, dat wat in Nederland niet mag, in Parijs goed is?

Naar ik meen, zijn de eere-doctoraten van Parijs een streep door het meerderheidsrapport van de Curatoren der Theol. School, een streep ook door vele argumenten, die op de Synode van Arnhem in 1930 gebruikt werden.

Inderdaad is hierin iets verheugends.

Les idees marchent!

Wat in Parijs geschied is, bewijst wel, dat „argumenten" niet steeds argumenten zijn.

Wij verblijden ons in die eere-doctoraten van Parijs, en wel terwille van de geëerden èn van de V. U., maar niet minder ter wille van onze Theol. School.

Immers dit kan niet nalaten mee te werken aan het tot stand komen van de „genoegzame eenparigheid", waarvan de Synode van Arnhem in 1930 afhankelijk stelde de uitoefening van het promotie-recht aan de Hoogeschool der Kerken.

aan de Hoogeschool der Kerken. K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen