PERSSCHOUW

Een stem uit Amerika.

Een stem uit Amerika. In „De (Am'erikaansohe) Wachter" sohrijift Ds D. wier o.m. het volgende:

Volgens de voorstelling, die na de verschijning van Dr Kuypers werk over de gemeene gratie door de Gereformeerden vrijwel algemeen aangenomen werd, is het Noachietisoh verbond het verbond der algemeene genade. Zooals Kuyper zelf zei, in dat verbond ligt het vaste geschiedkundige uitgangspunt voor deze leer.

In dea jongsten tijid echter wordt er vooral op dit punt van dez.e voorstelling critiek uitgeoefend, met name door Dr Schilder van Kampen, en dat maar niet slechts zoo eventjes terloops, maar grondig en met een stroom van argumenten aan de Schrift, aan onze Belijdenis en aan de Gereformeerde dogmatiek ontleend. Hij komt met argumenten, die zich niet in een onunezientje laten omverwerpen, maar die onze ernstige bestudeering ten volle waard zijn.

Zonder op alles wat hieraan vastzit in te gaan, zal ik een poging wagen, om op heel eenvoudige wijke, zoodat gewone lezers het kunnen begrijpen, hiervan iets mede te deelen.

'Gelet op het feit, dat hooggeleerde heeren, doctoren in de theologie, den professor van Kampen blijkbaar niet begrepen hebben en een wel wat haastig alarm hebben geblazen, moge deze poging vermetel schijnen. Maar ik zal het er toch eens op wagen, hopende, dat ik daarbiji voor grove blunders bewaard moge blijven. Die het beter meent te weten mag mijl een brief schrijven.

Aan het slot van het artikel schrijft Ds Zwier:

Tot zoover de nieuwere voorstelling, die, zooals ons nu wel duidelijk geworden zal zijn, op niet onbelangrijke punten afwijkt van die, waaraan wij min of meer gewoon geworden waren.

Maar een afwijking van onze Gereformeerde belij^denis kan Mt hierin, zelfs met een vergrootglas, niet vinden.

Ongetwijfeld zullen er bij onze lezers vragen oprijzen. Ik heb ze ook. Vragen, die misschien nog niet zoo gemakkelijk te beantwoorden zullen zijto. Maar we gaan daarop nu niet in.

Ik hoop echter, dat de lezers uit het bovenstaande eenig begrip zullen gekregen hebben van de dogmatische bezwaren, waardoor de term algemeene genade of gemeene gratie gedrukt wordt.

Het verblijidt ons, dat Ds Zwier in dezen geest geschreven heeft. Bij de opening van 'hun aanval hebben de Professoren Hepp en Kuyper beiden naar Amerika heengewezen, waar, zooals men weet, over de gemeene gratie een geschil gerezen is, en ze hebben geklaagd, dat de winst, die daar verkregen zou zijn, thans weer vanuit Nederland het gevaar beliep, verloren te gaan. Hier klinkt echter een stem uit Amerika, en ze komt van iemand, die ortk zelf herhaaldelijk is betrokken geweest in de Amerikaansche debatten, en deze stem spreekt

anders, vooral als Ds •"EwÜ^in'zijn overzicht van hetgeen onzerzijds gezegd is, opmerkt, dat het spreken van gemeen mandaat" volsti: ekt niet beteekent een loochening van „gemeene gratie": „We sluiten het element van Gods algemeene goedheid of genade geenszins buiten onze beschouwing." "Wij verwijzen hier naar hetgeen wij hebben opgemerkt in onze artikeltjes: „Hoe Prof. Hepp citeert".

Een stem uit Zuid-Afrika. In „Die Kerkblad" schrijft Ds J. V. Coetzee (Potchefstroom) over Prof. Hepps jongste brochure:

Op die vorige sinode van die Geref. Kerke in Nfrderland is daar 'n kommissie van agt manne aangestel om die bewerings aangaande en die klagte oor „afwykende gevoelens" wat daar op die sinode gemaaJk is, te ondersoek en by die volgende sinode te rapporteer. Op hierdie kommissie het Prof. Hepp sitting. Dit blyk dat sommige van die beskuldigdes ook sitting het opi hierdie kommissie. Dit is duidelik dat Prof. Hepp sy oordeel oor sake reeds klaar opgemaajfc het voordat die kommissie nog begin het om sy opdrag uit te voer. Oor die wysheid hiervan kan daar seker wel verskil van gevoele bestaan.

Net soos in die voriges, word geen name in hierdie brosjuies genoem nie. Ons is van oordeel dat dit verkeerd is. As ek 'n man bestry, is dit nie meer as ridderlik nie dat ek sy naam noem met opgaaf van die vindplekke in sy geskrifte waar lesers die bestrede kwotasies kan vind, sodat huUe in staat gestel word om self te kontroleer wat die aangeklaagdes al of nie geskrywe het.

Dit skyn egter dat dit in Nederland nie meer nodig is nie om die name van die betrekke mense te noem nie.

Gelukkig heeft „in Nederland" de overgroote meerderheid nog een andere opvatting.

Wij onzerzijds zijn nooit tegen publieke bespreking der zakelijke geschillen geweest, maar wel tegen zulke bespreking van commissieleden zonder citaatvermelding etc.

Vervolgens: Dit is vir my nie duidelik uit die aangehaalde sitate en stellinge van Ds de Graaf wat deur Prof. Hepp gekwoteer word dat Ds de Graaf sfeuldig is aan die afwykinge wat hom deur Prof. Hepp ten laste gele word. Prof. Hepp beskuldig Ds de Graaf dat hy „de leer der algemeene genade loslaat" (p. 31) en dat hy die algemene genade wegsyfer (p. 41). Hiertenoor staan die uitdruklike verklaring van Ds de Graaf dat hy, hoewel hy verkies om nie te spreek van „algemene genade" nie, aanneem 'n algemene goedheid van God oor alle mense. „Er is te spreken van een zekere goedheid die God aan ongeloovigen toont" (p. 18); „Wat die goedheid Gods voor alle menschen betreft, kan over de vraag of ze er is, dus geen verschil van meening bestaan" (p. 20).

Oor die konstruksie wat Ds de Graaf aan hierdie saak gee, kan seker wel nog bale gepraat word. Bale Gereformeerde® sal seker wel, net soos Prof. Hepp doen, bedenkings hê en vraagtekens plaas by die konstruksie wat Ds de Graaf aan hierdie saajk gee. En daaroor is seker ook wel debat nodig. Maar dit Tril ons tog voorkom dat Prof. Hepp te ver gaan as hy Ds de Graaf beskuldig van loslating van die leer van die algemene genade en van wegsyfering van die algemene genade self.

Die tweede deel van die brosjure handel oor wat Prof. Hepp beskou as afwyking op hierdie stuk by Prof. Dr K. Schilder van Kampen.

Hierdie deel kan seker nie as geslaagd beskou word nie. Prof. Hepp het daar nie in geslaag om te bewys dat Prof. Schilder in hierdie saak afwyk van Skrif of Belydenis nie. Sy swaarste aanklag teen Dr Schilder kom hierop neer dat laasgenoemde leer dat die verbond van God wel eensydig is in sy ontstaan, maar tweesydig in sy bestaan en voortbestaan. Voorts dat Prof. Schilder dan die begrip van „medewerkers van God" sou oorspan deur dit te veel te aksentueer, dat hy die begrip „onder arbeider van God" in die ban sou doen en dat hy God en mens tot gelykwaardige en gelyke partye in die verbond sou maafk deurdat hy daarop nadruk lê dat die verbond van God in sy bestaan en voortbestaan tweesydig is en dat daar in elke verbond twee partye is.

Dat Prof. Schilder sou afwyk van die gereformeerde leer deur aan te neem dat die verbond van God in sy bestaan en voortbestaan tweesydig is, kan ons nie insien nie. Ons het altyd gemeen dat dit juis gereformeerd is om dit te aanvaar en ongereformeerd om dit te verwerp. Dat Prof. Schilder voorts die mens medewerker van God noem „in even strengen zin als God dan medewerker van den mensoh is" (p. 85), word deur Prof. Hepp wel beweer, maar hy het in gebreke gebly om dit uit geskrifte van Prof. Schilder «elf aan te toon.

Die argumentasie van Prof. Hepp in sy poging om by Prof. Schilder afwyking van Skrif en belydenis te konstateer, bevat bepaaldelik swak punte. Daarom verbaas, dit ons dan ook nie dat Prof. Schilder sonder bale moeite die beskuldigings wat teen hom gemaak is, in „De Reformatie" kan weerlê.

Halleluja!

^Beryming van Openb. 19 : 1—9. Melodie: Ps. 149, Afrikaanse Psalmboek.)

Die Eerste Hemel'koor. 1. Toe hoor ek uit die hemel her 'n „Halleluja" wat van ver geweldig my omruis het. Dit was die stem, die lofgeskal van eng'leskare sonder tal wat oor my neergebruis het:

2. „Die heil en heerlikheid en eer en sterkte-aan onse God en Heer! Hy het as Vonnisspreker die aartsverleidster neergestort; van mart'laarsbloed, al weggedord, is Hy die strenge Wreker."

3. En nog eens het die sangerskring hul „Halleluja" neergesing en daardie doem verhewig. Vir haar wat alles wou; verderf, sal noui die pyniging nie sterf; haar rook gaan op vir ewig.

Die Tweede Hemelkoor.

4. iDie oudstes, om die Troon gesikaar, en viertal Wesens wonderbaar het neergeval tesame. Bul het die sterke God aanbid wat op sy hoë magstroon sit met „Halleluja, Amen!"

5. 'n Stem 't toe uit die Troon gegaan. Dit spoor tot strenger spanning aan al wie Gods lof gesing het: al wie Hom vrees, hul moet Hom pirys, totdat sy roem op hoogste wys die groot heelal deurdring het.

Dl ie derde Hemelkoor.

6. Toe hoor 'k deur die gewelweboog die stem van menigtes omhoog, in skoonheidsdrang voldrae; oneindig soos: 'n see wat dreun, geweldig soos 'n storm wat kreun in sware donderslae.

7. Hul sing die „Halleluja!" weer, „Want, sê hul, onse God en Heer is aan sy woord gedagtig; die groot verlossingsdag is daar, Hy het die koningskapi aanvaar en heers as God almagtig.

8. Laat ons verheug wees en verblyd met vreugde tot in ewigheid nadat ons kort gely het: die bruiloft van die Lam 's gereed, waarvoor sy bruid haar blanke kleed van fynste stof berei het.

9. Diè skoonheid is aan haar gegee, Gód het haar met dié kleed beklee van reine en regte dade. En •— salig wat tot dié maal deur God genooi word en mag straal in daardie lofgewade!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen