PERSSCHOUW

„Een nieuwe onwaarachtigheid".

De redactie vaii „De Geref. Kerkbode van Leiden, Katwijk etc." schrijft in verband rnet de vrijmaking van Katwijk en van Wassenaar o.m.:

Reeds lang waren de bezwaarde broeders en zusters aldaar bezig om overeenkomstig hun roepen deze kerken vrij te maken van de synodale beslui-, ten.

Groot is het geduld geweest, dat men moest oefenen. Beide kerkeraden deden hun uiterste besf met rekken en uitstellen. Concrete antwoorden werden ontweken. In de kerk van Katwijk werd ie schorsing van Ds Veldman weer ingetrokken, doordat men weigerde een broeder ouderling U schorsen, die hetzelfde deed en verklaarde al'. Ds Veldman verleden jaar. Deze beide kerkeraden leveren een bewijs van de droeve stelling dat men in de synodale kerkengroep ten eenenmale geen vasten gang meer kent óp het kerkpad.

Dit geval is één der ettelijke. Het is door en door slecht, maar — symptomatisch. Men heeft al lang zijn doen veroordeeld, maar weigert zich te bekeeren. Het is de puurste wereldgeüjk-

vormigheid.

De zaak, de zaak, !

Ds B. Jongeling schrijft in „Kerknieuws" (Sappemeer) over de door den in ons nummer van 5 Januari bedoelden Zutfenschen predikant opgeworpen idee van pacificatie:

Schilder moest door' de Synode geschorst en afgezet worden, ja of neen. De tuchtmaatregelen tegen dezen broeder-ambtsdrager waren goede "werken, uit het geloof, naar de wet Gods en Hem ter eere, of ze waren op nnenscheninzettingen en menschelijk goeddunken gegrond (Zondag 33 Heid. Gat.).

Was het eerste het geval, goed, dan is daarmee kerkopbouwend werk verricht, dan is terecht een aanhanger en verbreider van valsche leer en tevens een scheurmaker uitgeworpen. Maar dan moet dat ook consequent worden doorgezet. Dan moest broeder Schilder ook van de tafel des Heeren worden geweerd, dan moest ook gezegd worden dat hij het gezag van Koning Jezus Christus in de kerk aantastte. En dan kan ook nu niet gezegd worden: De Synode had nog meer lankmoedigheid moeten gebruiken vanwege de groote verdiensten van Prof. Schilder en vanwege zijn eventueele geprikkeldheid tengevolge van wat de bezetter hem heeft aangedaan. Goede werken komen nooit te vroeg.

Kijk, met zoo te spreken als dit voorstel doet wordt de zaak vanuit de kerksfeer in de persoo.nlijke sfeer gebracht. Aan den eenen kant handhaaft Ds V. d. Linden tenvoUe de juistheid van de synodale beslissingen. Rechtens zijn die beslissingen volkomen \ correct, t.a.v. Schilder en t.a.v. andere geschorsten. Maar practisch, psychologisch, was het verstandiger geweest om de zaak wat anders aan te vatten. Dat lijlct mij onjuist.

En andererzijds, waren de schorsing en afzetting . van Schilder geen goede werken, dan moeten ze ook radicaal worden teruggenomen. Met belijdenis van schuld. Niet met belijdenis van zonden die met schorsing en afzetting gepaard zfln gegaan, maar met belijdenis van de zonde die schorsing en afzetting zelf zijn in dat geval.

Hier is de kwestie goed gesteld. Het is pxire dwaasheid, „met leedwezen" een schorsing terug te nemen als men tegelijkertijd verklaart: dat doen we nu maar vanwege onze lankmoedigheid. Hééft men soms ook de candidaten geweerd uit gebrek aan lankmoedigheid? En hoe zit het mét de honderden, daarna geschorsten? En met de kerk van Bergschenhoek, die men buiten het verband geplaatst heeft omdat zij eerder wakker was dan anderen, die deden als deze kerk, doch die men thans maar laat begaan? Er is nog altijd recht, en waarheid en de kerk moet niet sjacheren. De synodocraten moeten goed weten, dat wij tegenover hen het hoofd nog altijd recht op houden, en niet van plan zijn onzen strijd voor beginselen te laten bagatelli-

seeren.

K. S.

Film, film, film.

Het „Ontspanningsblad" (orgaan voor „de" Chr. Jongeren) schrijft in' z'n (slap) kerstnummer:

Zaterdag j.l. werd er in Amsterdam in het gebouw van het „Nationaal-Instituut", Heerengracht 499 een zeer druk bezochte vergadering gehouden van afgevaardigden en belangstellenden voor de Chr. filmactie.

De vergadering was georganiseerd door een filmactie uit Haarlem en werd o.a, bezocht door het Nederlands Christelijk Propagandabureau voor Ontspanning en Ontwikkeling, Damrak 3Y—38, Amsterdam-C.

Besloten werd het volgende ter publicatie aan / de pers door te geven:

Een vergadering van vertegenwoordigers van vele Chr. organisaties, kerken en belangstellenden in het filmwezen te Amsterdam bijeen op 15 December 1945 spreekt unaniem als haar meening uit:

Ie. dat het roeping en plicht is om de gaven van schoonheid, ontwikkeling en levensverrijking, die God in de film heeft geschonken, onder biddend opzien tot Hem aan te grijpen en tot Zijn eer te gebruiken.

2e. dat daartoe een krachtige nationale organisatie met plaatselijke afdeelingen noodzakelijk is.

3e. dat de eerste taak dezer organisatie moet zijn het 'bijeenroepen van een christelijk filmcongres waarop de belangrijkste Chr. organisaties zijn vertegenwoordigd en waarop ten aanzien van de principieele en practische vraagstukken, die hiermede samenhangen, na voorafgaan, de studie conclusies worden getrokken, die de basis moeten vormen voor verdere actie.

Ik ontken geen oogenblik de kracht van den visueelen drang. Maar het hier gebruikte redeneerschema doet de vraag opkomen: - hoe moet het nu met het onder biddend opzien aangrijpen van „de gaven van schoonheid etc." in den dans, het tooneel, en wat daar verder volgt? Be. rij is nóg niet afgewerkt.

Onze principieele studie gaat meer en meer op de flesch. De herinnering aan „de eere Gods" op dit en dat terrein dient daarentegen meer en meer speciaal ter bepleiting van ons recht op verstrooiing en nivelleering. Wie heeft, DIEN kan gegeven worden. Maar we HEBBEN al minder en daarom doen we zoo druk.. K. S.

De bankier volgens „Art. 31".

De Groene Amsterdammer citeert den humorist Harry Hersfield:

WAT IS EEN BANKIER?

Engeland moet denken aan de definitie van een bankier: Iemand die je pas dan geld leent als je kunt bewijzen, dat je het niet noodig hebt.

Om den bankier nog iets gauwer te kunnen definieeren denke Engeland ook aan de sedert 1944 opgekomen analoge quasi-interpretatie van art. 31 K.O. der synodocraten. Ze wordt aldus kenbaar:

Wat is een niet-voor-vast-en-bondig-houdenvergunning?

Synodocratisch Nederland moet denken aan de definitie van een niet-voor-vast-en-bondighouden-vergunning; een vergunning die je par dan verlof geeft een besluit niet voor vast en bondig te houden, als je met je klompen kun* voelen, dat je het verlof niet meer noodig heb* (omdat het besluit niet meer bestaat).

K. S.

, ^ • Oók

Dr W. Banning schrijft in „Je Maintiendrai" (orgaan van de Nederlandsche Volks-Bewegiiig) over de personen der huidige regeering:

Er verluidt zoo een en ander, dat ons volk wel weten mag en moet. Dat er een voortreffelijke samenwerking is in het Kabinet. Dat deze mannen stuk voor stuk méér presteeren aan arbeidsuren, dan van een normaal mensch mag worden gevraagd. Dat zij niet alleen werken met hun lichaam en hun hersenen, maar ook met hun hart en er daarom van hun zenuwgestel ook nog al wat wordt gevraagd. Zij spreken met het volk, stonden in menig opzicht dichter bij het volk, dan toen de volksvertegenwoordiging functionneerde (waaruit een politieke gifzuiger nu maar weer haastig moet concludeeren, dat wij in de N.V.B, fascistisch besmet zijn ik heb dit soort heeren aan het werk gezien dit laatste halfjaar, ook met gepatenteerd christelijk uniform aan).

„Oók met gepatenteerd Christelijk uniform".

Het funeste woordje , , óók".

K. S.

„O, de polemiek". „En de toon".

Uit de Groene Amsterdammer:

De professor glimlachte. Luister goed, zei ik, naar wat ik nu ga zeggen. !Er zullen niet Veel jaren meer noodig zijn, om u in die levensfase te brengen, waarin de menschen, althans zij die schrijven of praten, niets anders meer doen dan prijzen. Menschen, net als perziken en peren, worden zoet, vlak voordat het rottingsproces begint.

Herderlijke brieven over de polemiek waren het begin.

Verrotting was het einde.

En nu ineens zegt Aalders: Schilder zocht ruzie. En Grosheide spreekt over goddelooze vrijmaking.

Foetsi — de herderlijke brieven.

K. S.

Zélfs de koning mag nog wel eens wat zeggen.

Het (heusch) gereformeerde orgaan , , Ons Kerkblad" (prov. Utrecht) schrijft in een artikel van den heer H. C. Smit:

Het is mij totaal een raadsel, hoe iemand de handelingen der synode kerkrechtelijk juist kan noemen en in ernst kan meenen, dat de Dordtsche K.O. nog in de kerken onderhouden wordt. Misschien is dit te verklaren uit de totale onkunde betreffende de Kerkenorde. Wanneer b.v. in den Utrechtschen kerkeraad, indertijd, bij de bespreking van de schorsing door de Synode van Ds Schilder van Delfshaven, lid van de Kerk te Kampen, een der predikanten, die later een Apologie van de Synode zou schrijven, de opvatting verdedigde, dat art. 79 zóó gelezen zou moeten worden, dat „tot zelfs de kerkeraad toe" een ambtsdrager zou mogen schorsen, dan is dit een in-droevig bewijs, hoe de elementaire beginselen van de „geestelijke politie, die ons onze Heere heeft geleerd in Zijn Woord", zelfs bij hen, die God aanwees als „regeerders der Kerk", betreffende „de ordinantiën tot onderhouding van het lichaam der Kerk", niet meer gekend worden.

O Voetius

Kerkeraden hebben volgens Voetius eerstehands-gezag, meerdere (breedere) vergaderingen daarentegen tweede-hands-gezag (immers: afgeleid gezag, door delegatie verkregen). De opvatting van den Utrechtschen kerkeraadsdebater komt dus hierop neer: zélfs de koning mag nog wel eens wat zeggen.

Men wéét de eenvoudigste zaken niet meer. et is de revolutie der slaapwandelaars.

K. S.

Zielszorg

Uit „Mededeelingen" van Pemis (synodocratisch) :

De Kerkeraad brengt het volgende onder de aandacht der gemeente. Het komt den laatsten tijd nog al eens voor, dat lectuur verspreid wordt in den kring van onze kerkelijke gemeente, waarvoor de kerkeraad geenerlei verantwoordelijkheid draagt. Zoo is onlangs een brochure bezorgd van Ds H. Vogel, met de bijvoeging: Geref. Predikant. Echter heeft deze predikant den kring van onze Geref. kerken verlaten. Met de beoordeeling van zulke lectuur dient men daarmede rekening te houden.

Hetzelfde geldt; wanneer u de uitgave: „Reformatie-stemmen" in de brievenbus vindt. Deze uitgave is afkomstig uit den kring die helaas gemeend heeft, de band met onze Geref. kerken te moeten breken. Ook het weekblad „De Reformatie" bedoelt niet, onze Geref. kerken te dienen, wat trouwens uit den inhoud duidelijk blijkt.

Dat laatste zinnetje is ontdekkend. „Dienen" is voor Ds C. Stam c.s. zeker identiek met jazeggen. Paulus heeft de Galaten zeker ook niet

willen dienen?

K S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen