PERSSCHOUW

Incasseeringsvermogen.

In „Pen Gun" schrijft kapt. B. Koning:

Hitler kon alleen maar maarschalken gebruiken, die steeds overwinningen behaalden; tegenslagen mochten niet voorkomen. Dat kan een dictator nu eenmaal niet hebben. Dictatoren hebben in het algemeen geen incasseeringsvermogen, vandaar dat Goebbels, toen het getij keerde, alle nederlagen en tegenslagen als overwinningen bewierookte, dan wel als voorbereiding voor nieuwe Duitsche overwinningen voorstelde, of volkomen negeerde of bagatelliseerde. Niet voor niets stond in Duitschland de doodstraf op het luisteren naar de Engelsche zenders.

Atoombom op Hirosjima.

In „Pen Gun" wordt verteld van het vliegtuig, dat de atoombom wierp op de Japansche stad Hirosjima:

De „Enola Gay" kroop brullend naar haar doel en Caron ging terug naar den staart, terwijl hij z'n rantsoen meenam. De machine steeg nu en zij zetten de cabine onder druk. De bombardeur en de navigator maakten zich niet druk, ouwe rotten die respectievelijk 54 en 63 vluchten achter den rug hadden, hoewel de navigator plotseling 't idee kreeg, dat ie de grootste tiendubbel omgedraaide ezel in de heele geallieerde luchtmacht kon worden door zijn doel te missen. Ze vlogen over verscheidene secundaire doelen, zicht was goed, en zetten koers naar Hiroshima. Eindelijk schoof de stad aan uit de blauwige vertenevel, kleine koerscorrectie, bomdeuren open... „bombaway!"

De eerste atoombom begon haar fluitende val...

Het toestel gooide zich scherp naar rechts en iedereen rekte zich uit om te kijken.

Opzij, achter stelde sergeant Bob Shumard, de tweede mecano, bij het raam, zijn lenzen op vol scherp, en was blij dat ie 't beste plaatsje had.

Toen de bom los was, zag hij haar blauwig door zijn richtlenzen, maar misschien kwam dat door het flitsen van het Iicht, dat in de cabine een zelfde effect had alsof er met blitzlicht werd gewerkt. Hij stelde zijn lenzen op „helder zacht" en keek naar Hiroshima beneden hem. Een groote, witte wolk spreidde zich met enorme snelheid uit, onttrok de heele stad aan iedere waarneming en kookte omhoog. „Daar komt ie!" schreeuwde Shumard in de microfoon „Recht op ons aan!" Terwijl hij omlaag keek, zag hij buitenom de rookwolk en boven haar uit drie reusachtige concentrische cirkels. Het schenen cirkels van hitte te zijn en ze waren in een voortdurende trillende beweging. Hij keek reikhalzend met open mond, maar de luitenant was nu ook wakker en klom over zijn nek heen. Daardoor verloor hij de ringen uit het oog en kon ze later niet meer terug vinden.

De mecano zag, dat zijn instrumenten nog normaal functioneerden en keek toen door het kleine luik. Hij zei niets.

Toen Steiborik niets verontrustends op zijn instrumentenbord zag gebeuren, keek hij ook.

„Allemachtig", zei luitenant Jeppson, „als de menschen geweten hadden wat we gingen doen hadden we misschien voor 100.000 dollar kaartjes kunnen verkoopen."

Van Kirk zei niets, ofschoon de kranten later beweerden, dat deze „ouwe slagveldrot" „mijn God-" had geroepen toen hij de ontploffing zag. De mannen houden hem er nu nog mee voor den gek.

Ferebee, de bombardeur, dacht maar één ding: „Ik ben blij, dat ik die bom kwijt ben." Daarna begon hij het aanvalsrapport in te vullen, dat dadelijk via de radio zou worden uitgezonden.

Achter in den staart zat Caron en zag den geweldigen wervelenden stoompaddenstoel: „Kolonel, 't komt snel hierheen!" Hij kreeg geen antwoord maar 't toestel veranderde van koers en verwijderde zich van de wolk.

Ze keken om zoo lang ze konden en zagen den reusachtigen heksenketel hooger en hooger borrelen door de wolken heen... Eindelijk verloren ze hem uit het oog. De staartschutter riep den piloot aan: „Kolonel, dat was de moeite waard-"

Majoor Ferebee vulde het aanvalsrapport in en gaf het kapitein Parsons, die het commando over de bom had gehad. Parsons nam het mee naar „de big". „Dit rapport", zei de kapitein, „gaat rechtstreeks naar den President."

De marinekapitein zei verwonderd: „Hoe kun je zoo'n klap uitdeelen met zoo weinig verliezen? We verloren zelfs geen vliegtuig."

Sommigen vroegen zich af hoeveel van dit kaliber Japan er onder zouden brengen. Iedereen overwoog de kansen of de Jappen met dit bom­metje eindelijk zouden verslagen zijn. Daarna kletsten ze weer wat, aten een beetje, soesden een beetje en begonnen weer te praten.

Maar de „Enola Gay", die ter eere van den kolonel naar diens moeder was genoemd, vloog huiswaarts, regelmatig, zonder storingen. „Ze zingt" mompelden ze en waren trotsch op hun „schip".

Deuce maakte zich bezorgd over de benzine, maar de kapitein spotte, dat ze 't wel tien keer konden halen. De minuten kropen voort tot lange uren en iedereen kreeg honger. En toen zagen ze het vliegveld...

„Ik keek naar den „Old Bull", vertelde kapitein Lewis. Zijn oogen waren bloedbeloopen en hij zag er uitgeput en doodmoe uit. Alsof ie ineens, die heele tien maanden van training voor deze vlucht op z'n nek had gekregen."

Je zou haast blij zijn niet tenminste die „bloedbeloopen" oogen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen