KORTE BERICHTEN

—EEN BRIEF'UIT INDIË. Uit een brief, dien één onzer militairen uit Soerabaja aan zijn moeder schreef d.d. 2 April '47 ontleenen we de volgende fragmenten:

Gisteren is het voor ons een heel erge dag geweest. We hebben plaatsen, die we vorige week hadden bezet, moeten ontruimen! Het is ons niet meer toegestaan om üev te hebben. Ons eergevoel moes\ op radicale wijze stuk w-örden gemaakt. Op order van de heeren politici moesten we~Patjet én Trawas weer overlaten aan de extremisten. Hier zijn de waterbronnen die de heele residentie Soerabaja van water voorzien. Hier vonden we massagraven, cellen met bloed bespat, bloèdvingers op den muur dié ontstaan moeten zijn door nienschen die de rtiuren geklauwd moeten hebben. Een HoU. vrOuw van 22 jaar met .2 kindertjes aan de hand kwam onze stelling binnen in slleen een broekje! Denk U in Moeke, onze voorste post, diep in onbezet terrein, een lichtbaken in hét donker VoOr de' moedelqozen die in de buurt zitten opgesloten en dezen sprong, in liet onzekere durven doen. Het was toch immers ' iiiet meer zoo ver!! En nu terug. Waar zullen die anderen nu he.e'n móéten. Een Nederlandsche vrouw diè al 2 jaai' gehoond wordt, in haar eer gebroken, voor de óogên der •sadistische wellustelingen geknakt, rtag dit nog évén langer verdragen. Och waarom öok niét, „ws zoeken toch eerlijken vrede en .we hebben zelf tóch zóóvèel verkeerd gèdaafi'aan dit Javaansclie volk? " ïk begin hard te wöt"aen. Moeder, 'k Heb Malakka gezien, één janboêl, 'k zlé .Java, één stuk-geordend leven, 'k Mg ome sdhuld SSn dit-vóik-, iij was hoog, maar de schuld van dit Völk aan ons wordt hoogei; -! Hier spreekt geen edele drang, •hier geldt de haat die in de diepste diepte onberedeneerd, •oer-instinctief is. Hier spelen ze met de hoogste lévenSwaarden.en onze politici spelen mee. Een volk, dat de 17 punten teekent, een volk dat dè VèftegènWoOrdigéïs van nu niet naar de keel vliegt, heeft geen récht méér op Vóprtbestaari.. Het laat ze spèlert fflét nationale eëï, mêf . edele bedoelingen, met enthousiast gegeven energie, niét cultuur die ^^^e brachten in den loop der eeuwen, ttêf loopt zelf met' schendende voeten óver den Wêg dié fiaar Indië leidt en geplaveid met Ned. levens. Patjet kóêtte ons twee dooden, we hebben ze begraven, ze waren niet , vergeefs gevallen, en nu ? We mogen aan het gréf gaan staan en kunnen niet anders zeggen dan: „kameraad, je was een moordenaar", want je stond vooraan om Patjet dat ons ni, et toekomt te stelen. Je was een zotte idealist om het lichtbaken t, e gaan planten want we mogen niet iets doen dat de extremisten onaangenaam is. Zou hij kunnen antwoorden en zeggen: „En die vrouw met die kinderen, en die man met zijn doode vrouw, eh^ die Indo-Europeanen met hun oude moeder", dan moeten we zeggen, dat ook dit niet mocht. Nee kameraad, het was een „betreurenswaardige fout" die we maakten en het heeft , de heeren diep gegriefd. Onze hulp wordt niet verlangd, daar waar menschen van ons bloed nameloos lijden, daar waar kinderen sterven aan een paal om nageschopt en geslagen en onteerd te zijn, over. kiezel voortgetrokken , worden om in een put levend begraven te worden. Het brekend stemmetje dat om haar pappie riep, h'ooren we, • itiaai-nee kameraad, • het is betreurenswaardig fout als jij je spieren balt en den aanloop lam te helpen aandurft. Je bent toch onderdaan van een land dat eer eh recht, niet meer durft te belijden. Je hart dat trilt van ontroering is in wezen een hart, „dat loert op geld, op onderdrukking van den Indiër, dat met lange grijpvingers het hart uit de Javaansche borst wil krabben".

Goddank kameraad, dat je dood bent. Je was „een gevaar". Je had nog eer, nog verantwoordelijkheid om/te., doen wat je kon doen om te helpen, je was nog een fiere, zoon van ons voorgeslacht. Jë was te gevaarlijk voor de melkmuilen, voor die kruipers, voor die eerloozen, voor, die menschlievenden die ons vertegenwoordigen. Je was een aanklacht en de lafbekken zuchtten al lang genoeg vanwege je gedrag en levensvisie.

Indische aarde bedekt je, als we straks weggaan, zuilen er menschen komen die erop spuwen zuUen, die hun • verachting voor je zullen doen blijken. Je bent gelukkig in de eeuwigheid en ik weet dat de Rechter van hemel en aarde je bedoelingen kende en Hij is Recht!!: 'Rust zacht vriend, doch ik zal verder vechten, zoo waarlijk helpé mij God almachtig.

Javanen stierven van de overstrooming bij Krian, we ontroerden. Nederlanders sterven ér in de kampen, ach •wat zou dat?

Terug, terugtrekken. Soldaten, mariniers die dit nog nooit deden tegen wat voor vajand ook, de dolkstoot in hun rug dwingt hun. Dit trett^me heel ePg diep Moeder, ik geloof dat dit een sein voor ons moet zijn om onsintensiêver in dèn strijd te werpen. Waarom mochten wtj' niet stemmen? Technisch te moeilijk! Waarom ^oet • Römmé zijn woord dat hij hier aan oné gaf, niet gesfaiid, „öf Linggadjati - t-Rêg. verkl. + tóelichting 6f totaal niets, dus dan mét het zwaard". Waaróm, Waaroffl? Wè zullen van nu Voortaan antwoord éischéii eh als hét fiièt komt zullen w-e er onl Vechten. We zullen niét langei*véftroüwen óp rüóöie woorden of moóié bedoelingen, vfë doen het voortaan alleen op daden. We hébben rècht als fflensch. Êft dat zullen we eischen van iêdêreètt.

Engelsche truck's vervoerden de soldaten dêi* T.Ê.Ï. Als zé 't niét gèlöoven willen moeten ié kóiftèn kijkêfl naai* dé uitgebrande wrakken" op den weg.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen