PERSSCHOUW

De Paradijselijke Republiek.

Een R.K. priester schrijft aan „De Nieuwe Eeuw" , (19 Juni '48):

Het blijft voor buitenstaanders altijd moeilijk, zich een denkbeeld te vormen van het leven in het binnenland van Java. Zelfs al heb je er jaren gewoond, dan kim je uit de spaarzame berichten die doordruppelen nor niet veel anders opmaken, dan: o het gaat goed.

Maar dan moet je gaan peuren, en dan komt in de loop van het gesprek een heel verhaal los, dat bewijst dat het goed in de verkeerde richting gaat.

Zo kreeg ik dezer dagen een oude vriend op bezoek, een middenstander, 'n handelsman, natuurlijk een Chinees. Hoe of 't ging? , , 0, wij Chinezen worden tegenwoordig slapende rijk!" Dan zet je een paar verbaasde ogen op, en je denkt aan al de griezelverhalen van rampokpartijen en afslachtingen van mensen. „Ja, veilig voel je je niet, maar verdienen doe je des te meer!" Daar moet je nu Chinees voor zijn, want dat zijn en blijven handelaars tot in de toppen van him vingers. Of het dan zo makkelijk Is om geld te verdienen? „Och ja, het gaat anders dan vroeger, maar als je over wat geld bïischikt, dan kun je' rijk worden!" Wil U in gedachten even meegaan om suiker te kopen In Djokja? Dan gaan we eerst een soerat idln (vergunning) halen bij de daartoe bevoegde ambtenaar, om de (nog te kopen) suiker te mogen vervoeren. Want als ledereen zo maar van alles kon vervoeren, kreeg U beslist wantoestanden, ziet U! Zo'n soerat Idin kost dan ook niets, gratis voor nie-. mendal. Maar je kunt toch zo'n ambtenaar ook niet op een houtje laten bijten, en wie doet er nu iets voor niets ? Dat deden de ambtenaren uit de kolonlaal-imperialistlsch-kapitalistlsche tijd, maar een goed republikeins ambtenaar laat zich privé wel iets geven, 'n f 500.— b.v. is toch niet te veel? Nu we dan zeker zijn dat we de suiker ook mogen vervoeren, die we nog niet gekocht hebben, gaan we er op uit, om te zien of we suiker kunnen krijgen.

Vanaf de plaats van inwoning gaan we eerst met de autobus. Ja, de DAMRI (Djawatan Angkatan Mobil Republik Indonesia) rijdt, en als we onderweg niet drie of vier keer bandenpech hebben, gjtomen we vrijwel op tijd. Een kaartje voor het traject, dat in de „goede oude tijd" f 0.75 of zo iets kostte, kost nu f 30.— (Bedenk echter dat de republikeinse gulden maar 3 cent waard is op de Bataviase markt, maar voor de ingezetenen van de republiek beslist veel meer). Het kaartje koopt U daags te voren bij de conducteur of bij de chauffeur van de bus, en daarvoor betaalt U dan f 100.—. Die bus brengt U tussen een dertigtal wegversperringen door naar het naastbij gelegen station, waar U een kaartje koopt neen lezer, niet aan het loket, maar bij een of andere stationskoeli. Die leggen er niet zoveel boven op als die busgedienstigen. Voor een kaartje van een gulden of 7 b.v. vragen ze maar tien gulden. Maar als Je een rit van 80 km. maakt, betaal je twee keer zoveel voor koelieloon om je koffertjes in en uit de wagon te dragen, als de hele treinrit kost. In de hoofdstad aangekomen, gaan we de suiker kopen. In April kostte de suiker f 550.— de zak van 100 kilo, wat heus zo gek duur niet is. En dan gaan we naar de stationschef of de chef van vervoer, om een wagon voor 100 zakken suiker. Zo'n wagon kost je nog geen f200.—, maar leg nu eerst 1000 gulden op tafel voor de man die je die wagon moet bezorgen, anders krijg je geen wagon. U noemt dit „steekpenningen? " De Javaan noemt het leukweg „wang rokok" d.i. slgarettengeld! Och, zo'n stationschef moet toch op zijn tijd ook eens een strotje kunnen paffen.

De wagon is er, wordt ingeladen (een koelie verdient f 15 per dag, maar kan er eigenlijk niet mee rondkomen. Om enigszins behoorlijk te kunnen , leven, heeft men maandelijks minstens f 5000.— nodig).

De trein begint te rijden. Meen niet, dat nu alle leed geleden is; bij elk station, waar de trein zou kunnen rangeren, zou de remmer de neiging kunnen krijgen, je wagon af te haken en op een zijspoortje te laten lopen. Rampokkers weten er dan wel raad mee. Geef dus op elk tussenstation aan de remmer een kleinigheid: f 100.— b.v. bij 'n klein station, f 150.— bij een groter station, f 200.— bij de grootste stations; en uw wagon rijdt door. !Zo kost Magelang U f 200.—. Moentilan echter maar f 150; bij die kleine stationnetjes tussen de klapperbomen bent U voor f 100.— al klaar. Dan komt het laatste stuk van de reis, als de zakken overgeladen zijn op een stoet van grobaks, de Javaanse boerekarren, en deze hortend en stotend voor een lief sommetje de suiker bij U thuis bezorgen. En wie is er de dupe van heel dit gedoe? Niet de Chinese tussenhandelaar, die zijn waar toch wel m|et winst verkoopt, niet de Inheemse grote of kleine ambtenaar, die er de nodige steekpenningen oftewel 'strootjesgeld op verdiend heeft, maar de doodgewone man, de dagloner, het gewone volk. Begrijpt U nu, waarom het ambtenarenkorps het wèl houdt met de Republik maar het gewone volk, de massa, die niet aan boord kan komen, nog wel eens terugdenkt aan de „goede oude tijd? "

SI PENTOL.

K. S.

„Youth for Christ" in Zaandam.

Ds P. V. Dijk, Zaandam, is, langzaam maar zeker, losgeweekt van de gereformeerden die hebben gestreden voor de rechten van de kerk in 1944. Verpand aan de theologische jaar-inzichten van dr Grosheide, enz. Thans redacteur van een synodocr. kerkblad voor de Zaanstreek. En daar prijkt nu volgend nieuws in onder het opschrift: „Wat wil Youth for Christ? ":

Br zal wel niemand zijn, die nog nooit van Y.F.C, gehoord heeft, maar wat wil Y.F.C, eigenlijk? Hoe Is het ontstaan?

In de jaren 1940—'41, toen er alom verwarring heerste, waren er In Amerika mensen, die Jezus Christus als Het Antwoord op alle vragen wilden geven. De „Jeugd voor Christus" was hun devies. In schouwburgen, bioscopen, e.d. zochten ze de jeugd op. Vooral op de Zondagavond worden er in Amerika geweldige bedragen voor „vermaak" uitgegeven. Op die avond ging men Rallies houden, die tot geweldige meetings uitgroeiden, door duizenden bezocht. Men ging ook vertegenwoordigers naar andere landen zenden, o.a. Nederland. En ook hier kwamen duizenden personen, na de eenvoudige verkondiging van het Evangelie gehoord te hebben, tot bekering en wilden een nieuw leven beginnen. Hen werd gewezen op de noodzaak va.u Bijbellezen en Kerkbezoek. Y.F.C, is geen vereniging op zichzelf, maar een beweging die de jeugd tot Christus wil brengen.

In de Beginsel-verklaring van Y.F.C, staat o.a.: Geloof in de Bijbel als Gods Woord, tn de Goddelijke Drleeenheid, in de Godheid van Jezus Christus en in de geestelijke eenheid van allen die in Christus geloven.

Y.F.C, wil dus mensen, die met vragen en problemen zitten, wijzen op Jezus Christus als het Enige Antwoord op alle vragen.

Zaterdag 3 Juli a.s. wordt er in Zaandam, In de Recreatie zaal van A. Heijn weer een Rally gehouden. (Zie Raambiljetten!)

U weet nu wat Y.F.C. wil.

Op onze 4e Rally bent U hartelijk welkom!

Secr. Y.F.C. - Zaandam.

Over deze beweging is al veel geschreven voor wat betreft haar grondslag en methode. Ziehier de zooveelste bijdrage voor de rubriek: wie , , ginds" niet en wie wel mag aanbevolen worden

K. S.

Dr Verkuyl en „de" Synode.

Ds J. Smelik schrijft in Kbl. Ov. en Gld. aan „Tom":

Nu vraag je nog, Tom: maar ik las bij de Stellingen, ' die de synodocratlsehe predikant Ds Joh. Verkuyl (de bekende Indische Zendingsman, die Soekarno verdedigt) gepubliceerd heeft, toen hij onlangs aan de Vrije Universiteit promoveerde, er ook een, aldus luidend: „Aansluiting der Gereformeerde Kerken aan de World Council of Churches is practisch zeer wenselijk en principieel te verantwoorden". Hoe zit dat dan? Is die man dan niet radicaal in strijd met de besluiten zijner Synodes? Ongetwijfeld, Tom! En het is onbegrijpelijk, dat zijn opponenten hem daar bij de promotie niet op aangevallen hebben. Hij heeft met die stelling eenvoudig de besluiten zijner Synodes (die toch, volgens het nieuwe Kerkrecht, , , bekleed''zijn met de profetische autoriteit van Christus"!) aan zijn laars gelapt. Maar wat in 1944, '45 dus niét mocht (van Prof. Schilder werd immers volledige instemming gevraagd met DE besluiten der Synode van Utrecht!) mag nü, in 1948, zonder dat één bezwaar wordt Ingebracht? Inderdaad, Tom. Hoe tekent dit klaar en onverbloemd het deformatie-proces in de Kerken, die ons hebben uitgeworpen Helaas!

Ja, ja. Niet alleen werd dit gevraagd, maar ook de belofte van erkenning de facto en van loyale uitvoering (ook van onbekende besluiten). Dat werd verlangd, destijds, van coll. Greijdanus en mij. Dr H. H. K. vond het zoo goed. Voor déze mannen. Hij had zelf de synodebesluiten inzake de N.S.B, tegengewerkt in de kerken per brief. En zijn coU. Hjepp had dit niet-uitvoeren openlijk verdedigd in „Credo". Be­ roep op Voetius Velerlei moraal.

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen