PERSSCHOUW

Ds Bos: zet de processen stop. Be Strijdende Kerk; zorg dat ze een volgende keer verloren worden.

Verleden week wezen we op het feit, dat er enkele merkwaardige coïncidenties zijn in de actie tegen de geesteUjke vreugde in en tot gehoorzame vrijmaking.

Daaraan indachtig lezen we wat Lustrator, met altijd fijne ironie, opmerkt in Gron. Kbl., nadat hij gemeld heeft het artikel in „De Strijdende Kerk", ook door ons vermeld, over den Hoogen Raad, die gesproken heeft op een den synodocraten niet welgevallige "wijze. Lustrator schrijft (over „De Str. Kerk"):

Zo lazen wij in het nummer van 21 Augustus een artikel over de veiligstelling van de kerkelijke goederen onder de titel „De Hoge Raad heeft gesproken".

De korte inhoud daarvan kunnen wij samenvatten door er één zin uit over te nemen, dat de strekking van het artikel kort weergeeft.

Het is deze zin: „Onze Synode moge de kerken opwekken om zulke bepalingen te maken, waarbij wordt vastgesteld, dat bij kerkelijke conflicten, de kerkelijke goederen komen aan de groep, die het kerkverband bewaart".

Lustrator’s critiek daarop:

De kerk, die het Woord bewaart, is de Gereformeerde Kerk.

Zij is de wettige voortzetting van Christus' kerk. Aan haar behoren de goederen toe.

Maar „De Strijdende Kerk" maakt er iets anders van.

Zij zegt niet: „de kerk, die het Woord bewaart", maar „de groep, die het kerkverband bewaart". Die komen de goederen toe.

Dat is dus voor „De Strijdende Kerk" het criterium van wettige voortzetting. En het blad wil de synode en de kerken opwekken om dit in een bepaling vast te leggen.

Gereformeerde mensen begrijpen hiervan niets.

Maar gezien het gedachten-klimaat van „De Strijdende Kerk" moeten wij toegeven dat een dergelijke bepaling wel in de lijn van het synodalistische kerkrecht hgt.

Bericht dit aan hen, die denken, dat we met een beetje praten „er wel komen". Let wel: men praat over eenheid, en tegelijkertijd wordt open en bloot opgewekt, om inzake het kerkrecht nog verder af te wijken. Wat beweegt sonamigen toch, om hoorende doof te wezen?

Men zegt: zet stop de processen. Tegehjk wordt opgewekt om zulke bepalingen te maken, dat een volgende maal de kerk, die trouw blijft, het tevoren verhezen moet, en dat degenen, die zich nog zouden willen vrijmaken, — stel, dat er nog zoo iets gebeuren zou, ondanks al die bezwaarden, die den gegeven-eenheids-afgod rooken — a priori de goederen van Christus prijsgeven met eigen medewerking, immers in een synode, die je altijd moet volgen, ook al doet ze nog zoo onbijbelsch

Lustrator eindigt:

Misschien heeft „De Strijdende Kerk" succes. Het zou ons niet verbazen.

Maar dan hopen we toch dat de Synode der gebonden kerken tevens het besluit zal nemen om de naam te veranderen.

Desnoods door de verwissehng van één letter.

In ’t hebreeuwsch al vast hjken de d' en de r op elkaar als twee druppels water Maar hier

„Ja” of „neen”.

Zeeuwsche Kb. (synodocr.) haalt uit „De Reformatie" aan:

„Het synodocratische blad in Zeeland (Ds H. Veldkamp), kennis nemende (niet gevende) van een en ander zoekt nog naar de „eenvoudigheid" der kerkzaken. Wil die redacteur soms helpen te komen tot die , ', eenvoudigheid", in ons antwoord nader omschreven? En dus concreet zeggen: ja of neen? 't Kan gebeuren, als hij wU meehelpen”.

De redacteur, ds H. Veldkamp, schrijft daaronder:

Als Prof. Schilder z'n vraag richt als aan „die redacteur van het „synodocratlsch blad In Zeeland", dan maakt dat op nuj de indruk als „zeg, schavuit, enz.". Daar dit echter tot de gewone toon van de Reformatie behoort, en Ik uit de aard der liefde geloof, dat K. S. dit niet bedoelt als scheldwoord, maar als „profetie", wil ik graag twee mijlen gaan, en concreet antwoorden: ja.

De „aard der hefde" behoeft hier heelemaal niet bij te pas te komen, want publiek is al ettehjke malen ook onzerzijds verzekerd, dat de term van prof. Greijdanus „synodocratlsch" niet scheldt, maar het kerkrechterlijke standpunt typeert, dat helaas kenmerkend is geworden voor degenen, die de kerkrechtelijke opvattingen aanvaarden der ons uitwerpende synodes. Voorts was de term „die redacteur" natuurlijk een tegenstelling met „die d e p u t a a t" (die niet wilde).

We lezen hier dus, dat ds H. Veldkamp bereid is, te komen helpen tot de eenvoudigheid, bedoeld in ons artikel van 21 Aug. 1948, bl. 391, kolom 1.

Duidelijkheidshalve zou ik nog willen vragen, of dit „ja" van ds H. Veldkamp óók betreft de methode, die onze deputaten hebben voorgeslagen aan de deputaten van de synodocratische gemeenschap; met dien verstande dan, dat ditmaal niet twee deputatengroepen, doch twee r e d a c t e u r e n den arbeid verrichten, die omschreven werd in de tot nu toe laatste missive van deputaten aan de andere?

Indien ds Veldkamp ook hierop „ja" zegt, dan kunnen we, zoodra gebleken zal zijn, welke lotgevallen het in dit nummer afgedrukte en inmiddels tusschenbeide gekomen Asser voorstel zal hebben ondergaan, indien dan nog noodig, spoedig beginnen. Indien de deputaten, wederom aangesproken, zich nog mochten bedenken, is dat natuurlijk nóg beter.

K. S.

Ds Barkey Wolf en het „wohltemperierte Itlavier".

Naast dr B. Wielenga pleegt ds Barkey Wolf op geregelde tijden op Elsevier's platform te verschijnen met een verguld-op-snee-bijbel in de hand; zoo iets schijnt bet me toe. Pas schreef hM over den Wereldraad van Kerken. Ds H. Veldkajnï» spreekt er over in de Zeeuwsche K.bode (syn.):

Het doet op z'n zachtst gezegd wat vreemd aan, dat de Geref. predikant van Den Haag, Ds Barkey Wolf het in „Elsevier" vurig voor deze „Wereldraad" opneemt. Ik kan vanwege de ruimte niet heel dit merkwaardige artikel opnemen, en volsta daarom met het begin en het slot.

Hij begint met een citaat van Lesly Weatherhead: „a plain man looks at the Cross" (wat zoveel zeggen wil als: „de gewone man Idjkt naar het kruis”).

Dan haalt ds Veldkamp ds Barkey Wolf aan: letterhjk

„Over het algemeen is de „plain man" een scherp waarnemer Vcin de hem omringende reUgieuze verschijnselen. Al beschikt hij niet altijd over zoveel dogmatische kennis dat hij de godsdienstige controversen véin zijn tijd begrijpend kan volgen, er is één ding dat hij heeft: een zekere intuïtie, die hem vanzelf doet beseffen dat eenheid van de christelijke Kerk de meest gewone, meest natuurüjke zaak van de wereld behoort te zijn".

Hierbij toekent ds Veldkamp aan:

Toen ik dit las doemden er visioenen voor mij op. Hitler was ook een „plain man", in 't burgerleven huisschilder en in 't militaire leven korporaal. Hij beschikte, om in de termen van Ds Barkey Wolf door te gaan, volgens zijn generaals ook niet over zoveel kennis om de militaire operaties „begrijpend te volgen", maar van één ding had hij ook geweldig veel last, precies als die „gewone man" van Barkey Wolf, had hij Intuïtie!

Men weet welke afschuwelijke ongelukken er uit die „intuïtie" geboren zijn.

Maar nu het slot van ds Barkey Wolf:

„Gods Kerk zij als een orgel. U kunt muziek van een bepaalde soort uit de zwarte toetsen aUéén krijgen. U kunt muziek van één bepaalde soort uit de witte toetsen aUéén krijgen. Maar u kunt de voUe muziek pas krijgen uit de zwarte én witte samen".

Daarop geeft ds Veldkamp ten bescheid:

Dat hangt er natuurlijk van af, wie het orgel bespeelt! Maar nu nog wat anders!

Ds Barkey Woh verlangt van het harmonieuze Ued dat 't geboren wordt uit de witte toetsen (de orthodoxe) en de zwarte toetsen (van het modernisme).

Nu wil Ik er af wezen, en m'n geheugen kan me bedriegen, maar was het dezelfde Ds Barkey Wolf niet, die destijds een telegram naar de Synode stuurde om de zwarte toets (Schilder) weg te nemen? Is de godloochenaar melodieuzer?

Ik denk, dat ds Barkey Wolf de uitspraken-muziek van 1942-4 zóó harmonisch vond, dat hij den dwaasmisdadige, die aan kerkeraden dorst zeggen dat hij de muziek tegenover de synode, deels onjmst, deels te­ genstrijdig had genoemd, geen toets op het orgel, doch een houtworm in de orgelkast achtte te zijn. Hij heeft dan ook geen oogenblik rust meer, sinds hijzelf met al de zijnen twee jaar later verlof kreeg om van die harmonische muziek tóch nog af te wijken, en een zwarte noot te toucheeren daar waar eerst in het s5m.odale notenschrift eerst een witte was aangegeven. Maar zijn telegram nummer twee Pro Organo is waarschijnhjk in de maak. De Haagsche collega's bieden bijstand.

Zonder advies te krijgen.

Maar nu houden we op; men kan in Nederland niet lang ironisch schrijven en ongestraft blijven.

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen