naschrift inzake Oosterbeeksche Canferentie

Toen we verleden week het communiqué, opnamen, dat gepubliceerd zou worden (en inmiddels gepubliceerd is) namens de in Oosterbeek aanwezigen, merkten we op, dat de in ons vorig nummer afgedrukte tekst, die ons was toegezonden, ontleend was aan een niet officieel exemplaar.

Het blijkt, dat aan 't eind nog enkele woorden zijn toegevoegd, n.l. de woorden

„....zich er ten volle van bewust zijnde, dat hunnerzijds met het hierna volgende nog slechts enkele eerste woorden aangaande deze zaak werden gesproken en dat er nog vele zullen moeten volgen."

Duidelijkheidshalve laten we de h é é 1 e passage nog volgen:

„Het is daarom ook, dat zij

— — zich er ten volle van bewust zijnde, dat hunnerzijds met het hierna volgende nog slechts enkele eerste woorden aangaande deze zaak werden gesproken en dat er nog vele zullen moeten volgen — - —

het van belang achten, breeder bekendheid te geven aan de formuleering van hun gemeenschappelijke overtuiging ten aanzien V& , n enkele punten."

Enkele kleinigheidjes (sam.enleven inplaats van samenleving, en verder de nieuwe spelling) daargelaten, is voorts de door ons geboden tekst de definitieve.

Nog een enkele opmerking veroorloven we ons. Men heeft mij gevraagd of niet punt UI van de conclusies gunstiger gelezen kan worden dan wij verleden week deden. In punt m bekennen de synodocratische conferentiegangers als hun overtuiging, dat indien in 1944 z a k e 1 ij k gebonden is aan „wedergeboren", terwijl in '46 is gebonden aan „wedergeboren of te wederbaren", in dat geval een nader onderzoek gewenscht zou zijn naar de schorsingsgronden, die gevolg waren (? ) van de niet-aanvaarding van '42/43.

Ik blijf evenwel mijn meening handhaven, dat zulke motiveéring onjuist is, en vooral: ongewenscht. Eindelijk, in October 1948 zijn dan enkele te Oosterbeek aanwezigen zóóver, dat ze na gesprek „gebracht" zijn tot de overtuiging, dat er opnieuw iets moet onderzocht worden! Wat? Wel, iets, dat als een paal boven water vaststaat. Iets, dat ze al lang hadden moeten constateeren door hun eigen stukken te lezen, en dat overigens uit ettelijke artikelen van onze persorganen hun werd bijgebracht. NameUjk, dat in 1942—43—44 verboden werd, doch in 1946 ineens weer op één punt toegelaten werd, iets te leeren wat niet volkomen in overeenstemming was met de uitspraken van 1942. Dit verbod van '42-43-44 was natuurlijk in hooge mate ernstig. Het beteekende: welbewust oorlog. Ikzelf b.v. had tégen die uitspraken gestemd in de synodale oommissie. Dr J. Ridderbos, die geen kind is, wist dus terdege, dat dit besluit óók mij zou dwingen, óf op de lafste wijze de candidaten en de kerken in den steek te laten, óf openlijk: neen te zeggen. Dr J. Ridderbos zal (wat zijn zoon ook in zijn blad moge beweren, om het tegendeel van de waarheid te suggereeren) dr J. Ridderbos zal dit mijn neen-stemmen niet kunnen vergeten zijn; ik heb nog vóór de eindstemming gevraagd (dr Van Es was voorzitter, het was de eerste vergadering na mijn gevangenschap, gedurende welken tijd de heeren waren verder gegaan), waarover we eigenlijk stemden, over de vraag, of de conclusies juiste weergave waren van wat ter commissie besproken was? dan wel over de vraag: of we het er mee eens konden zijn? En toen het antwoord was: het laatste, heb ik tegen gestemd.

Rustig constateeren we dus: dr J. Ridderbos wist: (ook) K. S. kan dit uitsprakencomplex niet leeren, kan ook niet beloven, niets te leeren wat niet heelemaal in overeenstemming er mee is, m.a.w. als dit complex wordt aangenomen, met het verbod er bij: niets leeren wat niet heelemaal er mee in overeenstemming is, nu ja, dan moet die man heengaan of heen gezonden worden. Eh toen hij later voor iedereen de deur openzette, die voor anderen uitdrukkelijk was dicht geworpen, toen toonde hij geen leider te zijn, en ook geen eerlijk „rechter".

Die feiten zijn al duizendmaal publiek besproken. En de Oosterbeeksche synodocratische heeren weten het niet? Ze moeten nog eens kijken of het waar is? Eén van beide: ze simuleeren doofheid, of ze weten niets van hun eigen zaken af. Ik kies niet.

Maar ik zeg wel: dit ééne onsmakelijke ding (rechtswijziging na uitwerping) is het eenige niet, en het diepste niet. En wij laten het niet gelden als een onnoozel springplankje voor een schijngebaar om ons weer méé te krijgen in de politiek of zoo.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen