De vlucht in „de zondigheid"

In een van de gereformeerde kerken was eens een „broeder"/ die weldra zijn zilveren bruiloft zou vieren. JDe advertentie met het gebruikelijke „den Heere dankbaar" enz. stond al in de krant! Maar in de bruidsdagen kwam aan het licht dat deze bruidegom-in-'tzilver zijn vrouw ontrouw was! Op heeterdaad werd hij betrapt. En toen de zaak onderzocht werd moest de jubileerende echtgenoot onder de pressie van de meedoogenlooze feiten erkennen, dat hij zijn vrouw gedurende achttien van zijn vijf en twintig huwelijksjaren bedrogen had.

Zijn dominee heeft den^man over deze schandelijkheid zeer ernstig bestraft en hem ihet oordeel Gods aangezegd over deze gruwelijke goddeloosheid.

De man zat, toen deze dominee sprak, stil te luisteren. Het hoofd een beetje scheef. Eerst keek hij wel wat onthutst; maar tegelijk met den blik van iemand die gespannen uitziet naar de kans om den dans te ontspringen. Eindelijk liet hij het hoofd zakken.

Toen de dominee uitgesproken was, bleef het even stil. Daarna kwam een gansch zware, heel diep komende zucht. En ten slotte sprak de man met een grafstem: O, dominee, wat zijn we toch allemaal diep, diep

verdorven! •De dominee moet na dit woord even in de war zijn geweest! Maar toen hij weer bij zijn positieven kwam, . beet hij den man toe: -Schurk.

Ik moet in deze dagen dikwijls aan de ontmoeting van dezen verzilverden bruidegom met zijn dominee denken. >

We kunnen tegenwoordig immers van hen die nog eiken dag en rionder ophouden schorsen en afzetten een buiteiigewoon vlot gegeven erkenning van zonde en schuld vernemen! Ongevraagd worden ze u toegeroepen. Wanneer men deze betuigingen leest, krijgt men zelfs den indruk, dat onze synodale broeders hun dagen doorworstelen in een permanente droefheid over hun zonde, in den kerkstrijd der laatste jaren bedreven en over de schuld, die ten gevolge daarvan op hun ziel kwam drukken. We kondfen b.v., verleden week in de rubriek Kerknieuws een verklaring van den Raad van de Synodale Kerk van Helpman lezen, dat zij beüjden wil de schuld in „het tekort aan liefde, wijsheid, geduld en ootmoedigheid". En zooals deze Helpmansche Raad sprak, spreken er velen.

Maar het merkwaardige is, dat wanneer men zakelijk en duidelijk en liefdevol tegen deze synodale broeders en vergaderingen zegt: ditisuwzonde, dat ge in de kerken gebonden hebt wat Christus niet bond en dat ge ambtsdragers, die Christus in het ambt handhaafde, schorste en afzette — dan gaan de stekels omhoog en denkt men er niet aan ook maar de geringste misstap te erkennen!

In wat we omtrent dien zilveren bruidegom en de geno.emde synodale broeders signaleerden hebben we — ook met volledige erkenning van het groote ver-' schil in situatie — toch met een gelijksoortig verschijnsel te doen. Het is dit, dat men een bepaald, duidelijk te omschrijven zonde niet wil erkennen en nu maar de vlucht neemt in de „a 1 g e me e n e zx) n d i g-h e i d" van „den mensoh"!

En dat is een ontzaglijk gevaarlijk en slecht bedrijf. Wie kent hét niet? In ons aller leven komt het voor.

We willen dan onze zonde, onze zondigheid, onze verdorvenheid gu! erkennen. De zwaarste doemvonnissen daarover acoepteeren we zonder eenig bezwaar. Met vlijm-scherpe woorden als: radicaal bedorven, onbekwaam tot eenig goed, geneigd tot alle'kwaad, goddeloos, verdoemeüjk, stempelen we zonder eenige aarzeling ons gansche bestaan. Maar het tot erkentenis van één enkele, concreet aanwijsbare, overtreding of zonde brengen — dat kost God dikwijls de 'allergrootste moeite. En nu staat dit vast: God walgt van alle gejeremiëerxover de zonde, de verdorvenheid, de goddeloosheid van „den mensch", dat gepaard gaat mèt of de camouflage is van de weigering om simpel en eerlijk een bepaalde zonde als zonde te erkennen.

Laten wij deze dingen toch ook in de huidige kerkelijke situatie bedenken.

Inderdaad: wij hebben allen in den kerkstrijd voor God zwaar en menigmaal gezondigd. Ik wil eerlijk bekennen, dat ik zelden de boosheid van eigen Itart, de bewegingen van het goddelooze vleesch, de diepe verdorvenheid, die als een kanker alle overleggingen en woorden doortrekt, zoo diep en smartelijk heb er-^aren als in de jaren die nu achter den rug liggen. De donkere ontzetting van het woord van den catechismus: dat al onze beste werken in dit leven alle onvolkomen en met zonde bevlekt zijn werd in dien tijd in volle diepte doorleefd.

Maar tegeüjk dank ik God §lken dag, dat hij mij en vele anderen de genade gaf neen te zeggen tegen kerkelijke woorden, die Hij niet sprak en kerkelijke daden, die Hij verfoeide.

En laten we nu in deze dagen trouw zijn ten opzichte van onze synodale broeders. Als ze praten over , belijdenis van zonde en schuld, laten we dan met alle kracht tot hen zeggen: Toe, belijdt die nu maar aan God in den hemel! Ga naar uw binnenkamer en vecht dat met uw God alleen uit. Die zonden zijn een zaak tusschen God en u!

Maar doe nu, vandaag nog, die twéé groote ergernissen in Christus' kerk weg: allereerst d i e ellendige, vervanging s"f o rmul e, welko uw eigen „friesche predikajiten" een immoreel stuk, een monster met een - Januskop, hebben genoemd en ook die verschrikkelijke schorsingen enz., waarover onze Heiland zoo bedroefd en toom% is!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen