Rectarale rede

In dit nummer van ons blad vinden onze lezers een kort verslag van de rede, waarmee Prof. Dr H. J. Jager dit jaar het rectoraat heeft overgedragen. Dat was de eerste maal, en wij hebben dus allen met belangstelling geluisterd.

In de bovenstaande driestarren hebben de lezers een klein tipje zien oplichten van het zeer ingewikkelde problemencomplex, dat zich opdringt, en ook wel onnoodig door allerlei theologische debatten gedurende vele eeuwen opgedrongen wórdt, en hetwelk men kan saamvatten onder het begrip „mystieke unie". Zelf hebben we herhaaldelijk betoogd, dat het woord „mystiek" alleen te aanvaarden Is als bijvoeglijk naamwoord, en dan nog met duizend restricties, die alle nevengedachte aan „magische" werking of wezens-identiteit of onmiddellijke (en dus ook Woord-looze) éénwording uitsluiten; en dat b.v. het woord „geloofsverkeer" duidelijker is, en beter, dan dat van „mystieke unie", hetgeen onduidelijk is geworden door het misbruik van den term mystiek als zelfstandig naamwoord, dat dan zou wflzen op een „techniek" van eenwording met God langs magischeu wonderweg, zónder Woord, en dus ook zonder Woord aannemend gelóóf.

In onze driestarren betreffende de avondmaalsleer hebben we maar een heel klein onderdeeltje van het hier aanwezige vraagstukken-complex aangeraakt. Maar we mogen met blijdschap en dankbaarheid erop wijzen, dat de aftredende rector van een anderen kant hetzelfde vjaagstuk heeft aangevat, en als exegeet een der moeilijkste hoofdstukken heeft opengelegd, dat hier telkens in geding gekomen is: 'Rom. 6. Onzegbaar veel zijn de opvattingen, die men kan hooren voordragen betreffende het begrip: „met Christus één worden in zijn dood en ook in zijn opstanding". Zonder eenige moeite zal men zich kunnen realiseeren, dat daarmee samenhangt de vraag: wat is hier de beteekenis van het sacrament? en wat is: Christus eten? En wat is: vleesch van zijn vleesch, en been van zijn been zijn? en wat beteekent: Hem in zich hebbeu, en met Hem één geworden zijn?

Welnu, prof. Jager heeft, geheel in overeenstemming met de in zijn dissertatie getrokken lijn, Romeinen 6 in nauw verband met Romeinen 5 laten staan, en kwam tot de conclusie, die ook ons voor alle schriftuurlijk denken zoo van beteekenisvoUe werking dunkt te zijn: alleen maar door het geloof, dat het Woord aanvaardt, zijn deze dingen reëel, en alleen in het geloof zijn ze dat.

Wij behoeven niet te verzekeren, dat wij met deze bij­ drage tot de ontwikkeling — d.l. verheldering en zuivering — van ons gereformeerde denken en belijden daiikbaar zijn, en dus óók deze rede dankbaar hebben aangehoord; ook al in het besef, dat de samenwerking in Kampen zoo heerlijk zich opendoet, en dat, bij de hartelijke begeerte, om daarin elk voor zich zijn aandeel te hebben, tot nu toe daarvan alleen maar verblijdende resultaten te aanschouwen gegeven zijn.

Moge dit zoo blijven, en moge ook prof. Jager In zijn beteekenisvollen arbeid aan de School bij den voortduur worden gesterkt voor de aanvaarding der zware taak, die ook op zijn schouders rust.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen