VU Magazine 1974 - pagina 409

één man 200.000 mensen in éénmaal laat verschroeien. Tegenwoordig gebeurt de massavernietiging niet zo primitief meer. Men kan in een vergadering van politici beslissen waar de atoombom heen moet en hem dan per computergestuurde raket laten vervoeren. Niemand hoeft het bloedbad meer te zien en er nare dromen van te krijgen. In de moderne oorlogstechniek is de raket minstens even belangrijk als de atoombom. De raket op zijn beurt zou nutteloos zijn zonder de hoogontwikkelde elektronische techniek voor de sturing. Dezelfde elektronika maakt het mogelijk in een oerwoud mijnen op te stellen, die reageren op menselijk geluid en ieder lichaam in de naaste omtrek volschieten met stalen naaldjes. Het is dan ook de bekende elektronische fabriek van meet- en regelapparatuur 'Honeywell', die deze bommen vervaardigt. Het is nu eenmaal niet mogelijk om mensen in een moderne cultuur met moderne persoonlijkheidsontwikkelende methoden op te voeden en ze dan de massaslachting van een moderne oorlog in te sturen. De zintuiglijke indrukken, die ze dan ontvangen, maken een groot deel van hen tot zenuwpatiënten. Het is niet voor niets, dat de Amerikanen de laatste tijd in Vietnam een zo zwaar accent leggen op de luchtoorlog, d.i. de oorlog op afstand. Hoe minder de soldaat ziet, hoort, ruikt en voelt van de ellende die hij aanricht, des te minder problemen levert hij op. De oorlog wordt machinaal precisiewerk, uitgevoerd door dom gehouden, kortzichtige mensen, niet meer in staat de gevolgen van hun daden te beoordelen. Een tweede symptoom, dat de oorlog niet meer is wat hij geweest is, is het feit, dat de vernietiging in geen verhouding meer staat tot het belang van het meningsverschil, dat tot de oorlog geleid heeft. Dat is heel duidelijk voor het evenwicht der verschrikking tussen Rusland en Amerika. Dit is er op gebaseerd dat elk der partijen na een grootscheepse aanval met atoombommen door de tegenstander altijd nog in staat blijft zo'n 20 tot 30% van diens bevolking te doden. Aangezien ze samen zo'n 500 miljoen mensen vertegenwoordigen komt dat neer op zo'n 100 a 150 miljoen doden op één dag voornamelijk door verbranding. Geen enkele ruzie tussen Nixon en Brezjnef is dit offer waard. Zelfs een Russische bezetting van West-Europa, hoe erg ook, zou naar mijn mening zo'n slachting niet rechtvaardigen. Het moderne wapentuig is de schepping van een tovenaarsleerling, die zijn eigen produkt niet meer in de hand heeft. De mens wordt door zijn eigen technologie tot slaaf gemaakt. Men moet er niet aan denken, wat er zou kunnen gebeuren als één klein land kans ziet een atoombom te maken en voor de keus komt te staan deze te gebruiken of een oorlog te verliezen. Men behoeft trouwens niet alleen aan de atoombom te denken. Wordt de ontreddering van Vietnam voor vele generaties tengevolge van het chemische en fysische geweld der Verenigde Staten door enig zinnig doel gerechtvaardigd? Zou het Biafra conflict zulke afmetingen hebben aangenomen zonder de wederzijdse import van moderne wapens? Als men werkelijk het leger nog enigszins met de politie van een overheid wil vergelijken, die het recht moet handhaven, dan moet men denken aan een politieman, die ingrijpt in een burenruzie door het hele huizenblok op te blazen.

De moderne bewapening maakt de rechtvaardige oorlog onmogelijk III Vergelding in plaats van verdediging Als karakteristieke en onaanvaardbare kenmerken van de moderne technologische oorlog heb ik al genoemd de manier waarop de soldaat geïsoleerd wordt van de gevolgen van zijn daden en de wanverhouding tussen de gevolgen van een conflict en de aard van het conflict. In de verdedigingssystemen van Oost en West, die tegenover elkaar staan, in Warschaupact en NAVO, is het meest kenmerkende, dat de verdediging van het eigen land vervangen is door een demonische vergelding. De term 'evenwicht' voor de tegenover elkaar opgestelde wapensystemen is misleidend. Er is helemaal geen evenwicht. Er is alleen aan weerskanten het vermogen om de tegenstander als natie geheel uit te schakelen. Hiervoor moet men volgens een Amerikaanse schatting Vs a VA deel van de russische bevolking doden en 30 tot 50% van de industriële capaciteit vernietigen. De ruim duizend intercontinentale raketten met atoomkoppen en de ruim 600 raketten die vanaf onderzeeërs gelanceerd worden, kunnen veel meer dan dat. Er is een grote mate van 'overkill'. De Russen hebben ook voldoende overkill voor Amerika in voorraad, al zijn hun atoomraketten van wat minder kwaliteit. De richtnauwkeurigheid aan weerszijden is onvoldoende om de opgestelde atoomraketten van de vijand in hun lanceerplaatsen te verwoesten. Gelukkig maar, anders zou het toebrengen van de eerste klap veel te verleidelijk worden. Zo'n eerste klap acht men thans uitgesloten, omdat de aangevallen vijand altijd nog even hard zal kunnen terugslaan. Dat is dan het zogenaamde evenwicht der verschrikking, 'the balance of terror'. In de laatste vijfjaar heeft de Amerikaanse research zich enorm ingespannen om de richtnauwkeurigheid van de raketten op te voeren. Men verwacht dat het mogelijk zal zijn hier zo ver mee te komen, dat men inderdaad met een eerste klap de lanceerplaatsen van raketten kan verwoesten. De Russen hebben dit risico onderkend en zijn sinds 1968 in koortsachtig tempo bezig atoomduikboten te bouwen voor het lanceren van hun raketten. Zo blijft de balance of terror tenminste bewaard. En nu maar hopen, dat er geen nieuwe methoden gevonden worden om duikboten op de zeebodem op te sporen! Momenteel zijn ze onvindbaar, als ze stil blijven liggen. Zo zijn de grote strategische wapens van Rusland en Amerika onbruikbaar geworden. Wie er één afschiet, krijgt per kerende post de hel terug. Vandaar dat er toch nog gewone legers moeten zijn en dat deze legers kleinere bommen, de zogenaamde tactische bommen hebben om elkaar te bestrijden. De NAVO moet op communistische agressie in Europa een flexibel antwoord kunnen geven. Ze zal daarbij in tweede instantie zo nodig tactische atoombommen gebruiken, doch zorgvuldig uitkijken dat deze niet in Rusland terechtkomen, doch liever in Oost-Duitsland 23

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen