De martelaren.

CXIV.

ETIENNE BRUN.

Jean Cornon was een eenvoudige landbouwer uit Busse, die lezen noch schrijven kon. Doch wat hij miste, een ding bezat hij boven velen, namelijk eene groote kennis van Gods Woord. Dat bleek vooral toen hij in de maand Mei van het jaar 1535 in de stad Marcon om het Woord Gods gevangen genomen en voor de rechters gesteld werd. Hij antwoordde toen zoo gepast naar de Schrift, dat de rechters zelven er verlegen en verwonderd over waren. Hij werd veroordeeld om levend verbrand te worden. Dat vonnis verheugde hem zoo, dat hij uiet in hooger beroep wilde gaan. Op een horde werd hij naar de strafplaats gevoerd. Daar getuigde hij' nog eenm.aal van zijnen Heere en Heiland. Toen stierf hij. Dit geschiedde in Juni IS35-In 1622 trachtte Tevert te bewijzen dat Cornon voor eene onedele daad, door hem gepleegd was ter dood gebracht. Deze bewering is nu glansrijk weerlegd, zoodat Cornon zijn plaats moet behouden onder de martelaren van Christus' kerk in Frankrijk,

ETIENNE BRUN.

In Revotur, een dorp in de oude provincie Dauphiné gelegen, leefde omstreeks 1538 een landbouwer, met name Etienne Brun, aan wien de Heere de groote genade bewezen had, dat hij tot de kennis der waarheid was geleid.

Daar hij Fransch lezen en schrijven kon (wat in die dagen onder de soliede plattelandsbewoners en boeren niet zeldzaam was) oefende hij zich veel in het Nieuwe Testament, Als hij op het veld gewerkt had en daardoor gezorgd voor de spijze des lichaams, nam hij de Fransche vertaling van het Nieuwe Testament ter hand en voedde zich en de zijnen met het brood des levens.

Toen de priesters dit laatste vernamen, begonnen zij met hem te redetwisten. Door zijne belezenheid in de Schrift drong hij ze echter telkens in de engte, zoodat zij niets anders meer tegen hem konden inbrengen dan dat hij geen Latijn kende, dus slechts op goed vertrouwen, dat de Fransche vertaling die hij las, de juiste was, de Schrift kon aanhalen.

Dit verwijt, dikwijls herhaald, hinderde hem eindelijk zoozeer, dat hij besloot de Latijnsche taal te leeren. Toen vergeleek hij den vulgaat met zijne Fransche vertaling des N. T. Ongelooflijk waren de moeielijkheden, die hij overwinnen moest. Eindelijk bracht hij het zoover, dat hij tegenover zijne tegenstanders de Schrift in het Latijn kon aanhalen. Doch nu rustten de tegenstanders der waarheid niet, voordat zij tegen Brun een bevel tot inhechtenisneming hadden verkregen.

Dit gelukte in 1538. Hij kwam in den kerker van den bisschop van Arabrun, waar hij veel bezocht werd xioer de ondergeschikten van den kerkvoogd, teneinde hem op bednegelijke wijze tot een afvallige te maken. Dit gelukte hun in zooverre, dat Brun een acte van afzwering, in het Latijn opgesteld, onderteekende. Hierdoor opende hij voor zichzelven de gevangenispoort. Hij kwam weer bij zijne vrouw en vijf kinderen. Toen begon echter de martelaar na te denken over zijne onderteekening, en zag hij in, dat hij verkeerd gedaan had. Dat beleed hij tegenover zijne huisgenooten. Meermalen zeide hij: «Ellendeling, die ik ben, dat ik zoo lichtvaardig geloof heb kunnen schenkiin aan mijne tegenstanders! maar dat kring van een vleesch zal er niet meer aan .ontsnappen, als ik opnieuw gevangen genomen word; het zal zijn meineedigheid met woeker moeten betalen.

In 1540 werd Etienne opnieuw gevangen genomen, op aanhitsing van Gasparus Auger, uit Gap, pachter van den bisschop, die hoopte, dat dan zijne goederen zouden verbeurd verklaard worden. Ten einde zijn plan uittevoeren zocht en verkreeg hij de hulp van den Franciscaner monnik en kettermeester Domicelli en een vicaris, Brun werd voor de rechtbank gebracht. Verscheidene menschen rieden hem aan, om te herroepen, omdat hij daardoor zijn leven zou kunnen redden, maar hij v/eigerde het. Zelfs zijne vrouw en vijf kinderen werden bij hem gebracht, om hem te verteederen, doch hij bleef standvastig. Toen men hem trachtte aan te toonen, dat zijne kinderen na zijnen dood tot armoede en gebrek zouden vervallen, zeide hij: »Mits hun het voedsel der ziel, het woord Gods, niet ontbreke, ben ik niet bang, dat het hun aan brood des lichaams zal ontbreken, "

In de maand Juni werd Etienne voor de rechters geleid om zijn doodvonnis te hooren uitspreken. Toen dit geschiedde riep de martelaar: »Arme menschen, wat denkt gij met mij te doen! Gij wilt mij ter dood veroordeelen; gij bedriegt u, het zal eene veroordeeling ten leven zijn. De dood zou mij doen ontstellen, indien ik niet wist, dat voor de kinderen Gods de dood een ingang ware in het leven, want uit de ellenden van deze arme wereld zal ik dadelijk ingaan in de eeuwige gelukzaligheid, waarnaar ik zoozeer verlang.

Op de rechtsplaats, Planool genaamd, vermaande hij het volk, dat in grooien getale om zijn schavot stond. Nadat hij aan den paal gebonden was en de mutsaard aangestoken, duurde het wel een uur, eer de vlam hem bereikte. De felle wind toch dreef de vlammen van hem af. Toen de beul zag, wat er gebeurde, sloeg hij den martelaar op het hoofd met een langen haak, dien hij in de hand had. Etienne vroeg hem: «Aangezien ik veroordeeld ben om verbrand te worden, waarom wilt gij mij doodslaan." De beul gaf geen acht op deze woorden, maar wierp zijn slachtoffer den haak door den buik en bedekte hem daarop met brandend hout. De asch van den martelaar werd in den wind gestrooid.

De magistraat deed toen openlijk bekend maken, dat niemand mocht spreken van den dood van Etienne, op poene van voor een ketter als hij, gehouden, en op dezelfde wijze gestraft te worden.

DK GAAY FORTMAN.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen