De martelaren.

CXXIII.

.TËAIV BRÜGIERE.

^ In Auvergne ligt, twaalf mijlen van Clermont, het dorpje Fernoël. Vandaar was Jean Brugiere afkomstig. Nadat de Pleere hem tot kennis der waarheid had gebracht, betoonde hij grooten ijver, om het Woord Gods te prediken. Twee malen werd hij door 's konings ambtenaren in liet rechtsgebied van Montferrand gevangen genomen op grond, dat hij een Lutheraan was. Den eersten keer gelukte het hem den kerker te ontvluchten, in gezelschap met een anderen, die om dezelfde reden gevangen zat. De laatste sprong het eerst van den muur, zonder zich te bezeeren.aToen echter Brugiere den sprong waagde, brak hij een been, zoodat hij slechts met moeite kon ontkomen. Sinds zijne vlucht echter beschuldigde Brugiere zich zelven van verloochening van 's Heeren naam. Dikwijls zuchtte hij in bijzijn van zijne vrienden en verwanten: »Ach, wat ben ik laf geweest! Daarom heeft de Heere mij gestraft met een gebroken been. Toch is de pijn die ik daarvan heb, niet te vergelijken met wat ik gedaan heb. Ik hoop, dat de Heere mij nogmaals de gelegenheid zal openen, om zijnen naam te belijden."

Nn, de Heere gaf hem die gelegenheid. Eenigen tijd daarna toch werd hij door 's konings ambtenaren van Montferrand opnieuw gevangen genomen. Toen aarzelde hij niet zulk eene volledige belijdenis van zijn geloof at te leggen, dat de rechters er zelven over verwonderd waren, en het proces spoedig eindigen konden. Hierop werd de gevangene naar Parijs gebracht. Na daar eenigen tijd in de. gevangenis te zijn geweest, werd hij door den heer Pierre Lifet, eersten president van het hof onder­ vraagd. Ook tegenover dezen toonde Brugiere zich beslist. Van herroepen was geen sprake. Hij werd daarom veroordeeld om levend verbrand te worden in de stad Isoerre. Dit laatste geschiedde, om een afschrikkend voorbeeld te stellen voor hen, wier harten uitgingen naar het Woord Gods en de ware belijdenis, en die waren velen in Auvergne, met name in de stad Issacre. Volgens het vonnis der rechtbank moest bij dezelfde gelegenheid omgeroepen worden, dat het Hof, op straffe des doods, verbood, om eenige leering te houden met die der Roomschkatholieke kerk in strijd.

Brugiere dan werd naar zijnen eersten rechter teruggezonden. Daar bevond zich ook Mathurin Vry, sinds 1540 algemeen inquisiteur in Frankrijk, een oude vijand der waarheid, die begon met in het openbaar op de markt van Issacre te prediken, dat men zich wachten moest voor de listen der Lutherschen. Ongeveer het volgende zeide hij: »Wat zij (nl. de geloovigen) bevestigen (in de Roomsche leer) is waar, maar wat zij loochenen, IS valsch. Zij komen goed met ons overeen in wat wij gelooven aangaande God, dat Hij almachtig en waarachtig IS, en aangaande onzen Heere Jezus Christus, dat Hij de redder der wereld is, - ook aangaande de Heilige Schrift, dat zij door den Heiligen Geest is ingegeven; in een woord, aangaande alles wat in de twaalf geloofsartikelen staat. Maar zie (zeide hij), het venijn ligt in hunne ontkenningen, want zij zeggen, dat God niet in de hostie aanwezig is, zij verwerpen het vagevuur, de aflaten der Pausen, de vereering en aanroeping der heihgen en andere voorschriften en dekreten door de kerk vastgesteld; en hierin zijn zij leugenachtig. Daarom nog eens, weest voorzichtig".

Toen het vonnis tegen Brugiere uitgesproken was in de gehoorzaal van de stad Issacre door den stadhouder van Montferrand, in tegenwoordigheid van den advocaat, den procureur en andere ambtenaren des konings, wilde Vry nog eene poging wagen bij den veroordeelde, om hem van de zuivere leer af te brengen. Hij nam het sacrament tot onderwerp van behandeling en betoogde, dat de sub­ stantie van brood en wijn verdween en daarvoor in de plaats kwam het lichaam en bloed van Christus, even lang en breed als Hij* aan het kruishout gehangen had. Brugiere antwoordde hem echter: »Indien onze lichamen konden gevoed worden met die naakte hoedanigheden zonder hunne substanties, zou uw zeggen nog iets beteekenen maar daar dit niet kan gebeuren, welke overeenkomst zal er zijn tusschen het teeken en het zegel? Dit wordt vereischt in alle sacramenten, want anders zou het eene verbeelding, ja een afgod zijn, wat ik verwerp! Vry zeide: Als gij verwerpt dat onze Heere na de consecratie in de hostie aanwezig is, loochent gij Gods almacht. »Welnu" hernam Brugiere, !> want wij spreken niet over de vraag, of God kon doen wat gij noemt, maar óf Hij het heeft gedaan." Vry, willende het gesprek afbreken, zeide hem. »Waarom spraakt gij zoo te Parijs niet tegenover den president Groet." »Ik heb niet anders gesproken, " zeide Brugiere. Vry haalde de schouders op en ging heen. Doch hij zeide aan sommigen zijner vrienden, dat men Brugiere groot onrecht deed, daar hij op het punt van het sacrament niet kettersch was. «Waarom hebt gij dan zijn doodvonnis onderteekend, " vroegen hem sommigen.

»Ik kon niet anders, " was het antwoord van Vry, »maar ik zal trachten zijn vonnis verzacht te krijgen." Dit gelukte hem echter niet; 's konings ambtenaren durfden aan het vonnis van Parijs niets veranderen. Brugiere moest in een vuilniskar naar de markt gaan om daar levend verbrand te worden, waarna zijne goederen verbeurd verklaard zouden worden.

Hierop kwamen de priesters bij den martelaar om hem te vermanen. »Zij hielden hem een lang houten crucifix voor, en zeide : »Kom, Brugiere, gij spreekt zooveel van Jezus Christus, gij vertrouwt op hem, zegt gij, toont dit dan nu door daden, aanbid dit kruis."

De martelaar, het van terzij aanziende, zeide: »Och, arme menschen! ik bid het maaksel van menschenhanden niet aan, maar wel den waarachtigen God en Vader." »Roep dan de maagd Maria aan, " riepen de priesters. Brugiere weigerde dit beslist. »0p deze wijze doet gij Maria oneer aan, " hernamen de geestelijken. Maar de martelaar bad hun hem met rust te laten, daar hij voor zijn sterven aan God wilde denken. Maria had hij niet noodig als voorspraak; met zijnen advokaat Jezus Christus was hij tevreden.

Gaarne had Brugiere nog een woord tot het volk willen spreken, maar dit werd hem geweigerd. Het was een Zaterdag, toen hij in de gerechtsplaats op de markt werd geleid.

Men wilde hem nog een kruisje tusschen zijne handen steken, maar dit weigerde hij.

Nadat de martelaar op de markt gekomen was, werd hij vastgemaakt aan een grooten ijzeren keten, die van een galg afhing. Even onder deze galg waren twee palen geplaatst tot de hoogte van een volwassen mensch, waarop dwars een smalle balk lag, en hieronder de brandstoffen. Brugiere beefde niet op dit gezicht. Integendeel. Toen hij zijnen beul Ponchet zag vallen, terwijl hij hem vastmaakte, vroeg hij belangstellend: »Gij zijt toch niet gekwetst." Terwijl hij met zijn lichaam in den grooten keten hing, en zijne handen en voeten met koperdraad waren gebonden, sloeg hij de oogen ten hemel en bad om versterking in deze ure door den Heiligen Geest. Ook zijne vijanden droeg hij Gode op. Toen wierp de bsul den dwarsbalk naar beneden, zoodat Brugiere in het intusschen ontstoken vuur bleef hangen, totdat hij zijn hoofd liet zinken en in stilte den laatsten adem uitblies. Ontzaggelijk was de indruk dien dit sterven op de omstanders maakte. »Ziet de wonderlijke kracht Gods", riepen velen uit. Uit vreeze voor het volk vluchtten Vry en 's konings ambtenaren de stad uit, eer zij hun droevige taak volvoerd hadden. Opmerkelijk is ook de getuigenis van den pastoor der stad, die, ongevraagd, voor vele getuigen verklaarde: »God verleene mij de genade, in Brugiere's geloof te sterven." Zoodanig was de vrucht van den dood en de standvastigheid dezer martelaar te midden van de verschrikkingen des doods.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen