De Martelaren.

CLXXX.

FLORENTIN OE COLOGNE.

In de dagen der Reformatie van de i6e eeuw was er in Europa geen land, waar de Heere minder van zijne geestelijke genadegaven had uitgedeeld dan in Lotharingen. Niet dat het hier aan gezanten Gods ontbrak. Maar in alle steden van dit land vertoonde zich het bitterst verzet tegen de waarheid Gods. Daarom werden de getuigen des Heeren ten vure gedoemd of op andere wijze gedood. Zoo ging het te Nancy, zoo te Michel, zoo te Mirecourt. Anders was het echter eenigen tijd te Port of St. Nicolasdu-Port, een schoon en door den handel bloeiend plaatsje. Wel heerschte te Port, als overal elders in Lotharingen, het ruwste bijgeloof. Men had er een beeld van den zoogenaamden heiligen Nicolaas, waardoor, volgens de priesters, vele wonderen geschiedden. Ook bewaarde men er een lid van Nicolaas' vinger. De roep van deze dingen riep vele pelgrims herwaarts, hetgeen den abt van Goze heel wat voordeel aanbracht.

In diezelfde plaats woonde sinds eenige iaren Louis Des Masures, die toen raadsman en iste secretaris van den zoon der hertogin-weduwe van Lotharingen, Charles III, was. Deze man had kennis gekregen aan Gods Woord. Om hem schaarde zich een kleine kring Van geloovigen, een S-è, 6-tal, die ham verzochten hun voorganger te zijn in de verklaring der Schrift en het geven van vermaningen. Des Masures voldeed aan dit verzoek. Eenigen tijd ging dit gbed. Düch IDen stelde hij voor, ziWi Wt dt kerk van Metz te wenden inet de bede hen met eenen hunner dienaren te willen helpen. Dit verzoek werd toegestaan onder dien verstande, dat de leeraren op hun beurt naar St. Nicolas-du-Port kwamen, om Woords Gods te bedienen. in de kleine gemeente het

Dit ging zoo tot den 23sten Januari, toen eenen der broeders, met name Nicolas Simon, een kind werd geboren. Immers waar moest nu dat kind gedoopt worden? Bij Rome natuurlijk niet. Te Metz dan? Eer de vader een besluit nam, wendde hij zich om raad tot Des Masures, die toen te Nancy was in dienst van den hertog van Lotharingen. Des Masures voorzag terstond het gevaar voor de kleine kerk van Port, indien onder haar de doop werd bediend. Hij gaf dus Simon den raad met het kind naar Metz te gaan. Doch deze antwoordde, dat Frangois Christoffle, dienaar des Woords te Metz, op dat oogenblik te St. Nicolas was, om het Woord te bedienen, en dat hij dus het liefst zou zien als genoemde leeraar daar tegelijk het kind doopte. Nog gaf Des Masures niet toe. Hij wees hem nog eens op de gevaren voor de kleme kerk en vroeg hem, of het niet beter was in een of ander nabijgelegen dorpje den doop te doen bedienen door den bedoelden leeraar. Simon volhardde echter bij zijn wensch. De doop had plaats in de zaal van een pas gebouwd, maar nog niet bewoond huis, terwijl terzelfder tijd het Woord Gods gepredikt en een psalm gezongen werd.

Terwijl dit geschiedde maakten verscheidene kinderen, daartoe opgestookt, voor de plaats der samenkomst een Vreeselij k leven. Desniettemin liep alles goed af. Doch des anderen daags kwam Henri Toussain, subsrituut van den procureur-generaal des vorsten, in de stad, ten einde een onderzoek in te stellen naar hetgeen hij gehoord had, dat geschied was. Verscheidene geloovigen - hun getal was door den dienst der leeraren grooter geworden - vervoegden zich by den substituut en beleden vrijmoedig hun gelooi. Tijdens dit onderzoek hield de leeraar een openbare prediking, onder een grooten toeloop van menschen. De's andferen daa: gs - *-het was Zondag - was ei: nüg grooter opkomst bij de prediking des Woords, terwijl het getal dergenen, die de mis bijwoonden, zeer klein was. De substituut werd bevreesd en verliet de stad. Hij begaf zich naar Nancy, waar op dat oogenblik de hertogelijke familie was, ter viering van een bruiloft. Toen de hertogin vernam wat er te St.-Nicolas gaande was, ontbood zij den baljuw van Nancy en zond hem, vergezeld van eenige edellieden en soldaten, naar genoemde plaats, met den last Des Masures (dien men hield voor het hoofd der Hugenooten te dier plaatse) den leeraar en andere met name genoemden, te straffen. Nog dienzelfden nacht vertrok de baljuw met zijn gevolg.

Ongeveer op een kwartier afstands van St. Nicolas bevond zich omstreeks dien tijd een leprozenhuis. Daar hield de baljuw halt en wees hij iedereen zijn taak in de stad aan. Hij zelf behield Des Masures voor zich. Zijn vriend wilde hij zich toonen. Ondertusschen was de komst des baljuws reeds bekend geworden in de stad, aan degenen, die gezocht werden en wel door iemand van des baljuws gezelschap. Allen waren gevlucht. In hunne woningen vond men niemand anders dan de vrouwen en de kinderen der vluchtelingen. Terwijl de baljuw de woning van Des Masures verliet, hield hem een slager staande, die hem wees op zekeren Florentin de Cologne, eenen speldenmaker, die juist aan het venster van zijn zolder stond en zeide tot hem: »Zie, daar hebt ge een der Hugenooten, die ge zoekt". Terstond liepen de gerechtsdienaars naar de aangewezen woning aan, - om Florentin te grijpen. Deze, gewaar wordende wat er gaande was, liep naar beneden en verborg zich onder het bed zijner vrouw, die pas moeder geworden was. De gerechtsdienaars kwamen binnen en deden huiszoeking. Zij vroegen zijne vrouw, of zij wist, waar haar man was. Toen zij niet antwoordde, begon men overal in de kamers rond te snuffelen en met de hellebaarden onder het bed te steken. Toen verloor de vrouw hare tegenwoordigheid van geest. Want vreezende, dat haar man zou worden doodgestoken, riep zij: JKOUI uit, mijn lieve, anders doöden zij u". Florentin was verra­ den en kwam met behulp zijner vijanden van onder het bed te voorschijn. Hij werd bij den baljmv gebraclit. Deze vroeg, of hij niet een dier muiters was, die hunnen vorst niet gehoorzaam wilden zijn. Hij antwoordde, dat hij zijn overheid nooit ongehoorzaam was geweest, omdat dit het bevel des Heeren was. De baljuw vroeg verder of hij ook in die zaal was geweest, waar de doop had plaats gehad. Op zijn bevestigend antwoord vroeg de baljuw wederom, of hij in het geloof van den vorst wilde leven. Florentin zeide, dat hij niet wist wat 's vorsten geloof was. Hij voor zich echter wilde leven en sterven in het geloof van Jezus Christus, zijnen eenigen Redder en Zaligmaker. Dezen achtte hij meer dan den hertog.

Op deze belijdenis veroordeelde de baljuw hem ter dood. iGeloofd zij de naam des Heeren", riep de martelaar uit, »dat ik niet om eenige misdaad, maar om de belijdenis Zijns naams moet sterven". De beul nam den ter dood veroordeelde en voerde hem weg naar de strafplaats. Hij kwam echter niet zoover, uit vreeze voor het volk, dat hem zijnen gevangene zou kunnen ontrukken. Daarom bracht hij hem in de hal, waar de martelaar opgehangen werd in tegenwoordigheid van eenen priester, die hem spottend toeriep: ïZing nu uwe psalmen."

Onderweg naar de strafplaats prees hij tegenover iedereen, dien hij ontmoette, den Heere. Een haar uit zijn hoofd trekkende, riep hij uit: sik weet, dat geen haar van mijn hoofd vallen kan, zonder den wil mijns hemelschen Vaders." Den spottenden priester verzocht hij vriendelijk te zwijgen. Zijn zoon, die hem naar de strafplaats gevolgd was en bij hem stond te weenen, bad hij zijn tranen te drogen, en troostte hem door te zeggen: »uw vader sterft niet om eenige misdaad, maar om den naam des Heeren. Houd Diens woord steeds voor oogen^" Eindelijk na gebeden en zijn ziel Gode aanbevolen te hebben, werd hij opgehangen en stierf als een kind, dat naar zijnen vader ging, met volle blijdschap des geloofs.

DE GAAY FO'RTMAN.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen