De Medische Zending.

V.

Wij laten hier eenige ervaringen van Dr. Vartan, uit zijne brieven samengegaard, volgen. Abdll Barak, eenen muzelman van Genin, moest de cataract van beide oogen gelicht worden. De operatie slaagde goed en hij verliet het hospitaal na 17 dagen met een goed gezicht en zeer opgewekt. Vele jaren was deze man niet alleen van het gebruik zijner oogen beroofd geweest, maar ook had hij in dien tijd geen middelen gehad, om in zijn onderhoud en dat van zijn groot gezin te voorzien. Hij had veel tijd en geld verspild aan oogzalfjes, die hem niet baatten. Eindelijk ried een zijner vrienden hem naar den mlssioneerenden arts van Nazareth te gaan en daar herstel te zoeken, indien dat ten minste voor hem te vinden was. Hij kwam te Nazareth en de Heere zegende de kunstbewerking. Tijdens zijn verblijf in het hospitaal hoorde hij het verhaal van Paulus' reis naar Damaskus en andere .geschiedenissen uit den Bijbel lezen, en hoewel reeds zijn genezing veel indruk op hem maakte, was toch het ontvangen Schriftwoord door Gods genade het middel, waardoor zijn hart geopend werd voor de waarheid die in Christus Jezus is. Den laatsten dag voor zijn verblijf in het Hospitaal zeide hij: „Ik kwam niet in Nazareth met hetzelfde doel als waarmee Paulus naar Damascus ging, ook kan Ik niet als deze apostel straks den naam van Jezus van Nazareth alomme gaan verkondigen; maar dit kan ik toch zeggen, dat ik Hem wensch lief te hebben en al Zijne deugden te verkondigen al de dagen mijns levens."

Een ander voorbeeld is dat van een Griek uit Kheyan, die opgenomen werd, omdat hij lijdende was aan beenverzwering. Hij bleef lang In het Hospitaal en zijn verblijf was niet alleen een zegen voor hemzelven, maar ook voor velen zijner medelijders. Hij leerde de liefde des Heeren, hem vroeger geheel onbekend, kennen en toen hij voor zichzelven gesmaakt had, dat de Heere goed is, sprak hij ook tot anderen onophoudelijk van de genadige liefde des Verlossers voor den zondaar. Een geest des onderzoeks kwam toen over de patiënten en velen waren zoo bedroefd over hunne zonden, dat de geschiedenis van den gekruisigden Heere gretige hoorders vond. Zoowel gedurende de gebeds-als gedurende de catechisatieuren scheen iedere kranke te verlangen naar onderwijs.

„Bij de morgen-en avondgebeden, " schrijft Dr. Vartan, „zitten allen, die in staat zijn het bed te verlaten, in eenen kring om mij, terwijl een deel der Schrift gelezen en uitgelegd wordt op eene voor hen begrijpelijke wijze. Bij het bidden knielen Muzelman en Chrioten naast elkaar en vragen den Heere voor zich zelve, wat zij noodig hebben naar lichaam en ziel. 's Avonds wordt er een bijbelles gehouden, waarbij het dienstpersoneel altijd wordt ondervraagd; doch soms ook de patiënten. En 's morgens wordt een vers uit den Bijbel opgegeven, die tegen den tijd van het avondgebed van buiten moet gekend worden Zoo worden de zieken genoodzaakt over den tekst na te denken en mag men hopen, dat zij, bij het verlaten van het Hospitaal, met eene goede dosis Schriftkennis naar huis gaan. De patiënten houden over het algemeen veel van de morgen-en avondbijeenkomsten, welke zelfs op de meeste onwetenden eenen goeden invloed hebben. Als ik daarna de rondte doe, vind ik mijne zieken meestal opgewekt, al waren zij ook te voren geneigd tot neer­ slachtigheid en ook dit helpt mede om de genezing van het lichaam te bevorderen; maar belangrijker is, dat door Gods genade sommige der patiënten gebracht worden tot de kennis van hunnen verloren staat en de noodzakelijkheid van den Zaligmaker. De nu overleden eerwaarde W. Lindsay Alexander zegt, naar aanleiding van wat hij van Dr. Vartan's werk, eenige jaren geleden, gezien had, het volgende: „Toen Ik Dr. Vartan bezocht waren er niet alleen patiënten uit de buurt, maar zelfs aan de andere zijde van de Jordaan had zijn roem als geneesheer zich zoover verbreid, dat er vandaar velen opgekomen waren, om door den geneesheer behandeld te worden. Ik reed eens met hem uit, toen hij zijne kranken ging bezoeken, deels om het dorp te zien, dat hij bezoeken ging, deels om zijne manier van werken onder het volk gade te slaan. Overal waar hij ging zag ik met genoegen met hoe grooten eerbied hij bejegend werd en hoe groot vertrouwen men in hem stelde. Ik was metterdaad onder den indruk van alles, wat Ik zag en vooral van het werk, waaraan hij zich wijdt."

De hierboven aangehaalde feiten en getuigenissen aangaande d» waarde der Medische zending en den mlssionairen arbeid zijn op zichzelve reeds afdoende bewijzen voor de waarheid, dat dit onderdeel der zending niet meer eene proefneming is. Op vele zendingsterreinen zijn nu zendingshospitalen en poliklinieken en waar zij 't talrijkst zijn, zooals in China, wordt hunne beteekenis dankbaar erkend, ja zijn zij door velen voor onmisbaar gehouden voor het welslagen van den zendingsarbeld. Toch zijn er nog zendingsvereenigingen, die den dienst, door de Medische Zending bewezen, gering achten, of haren arbeid slecht steunen. Deze lauwheid of dit gebrek aan waardeering van dit werk door sommige zendingskringen spruit o. i. grootendeels voort uit de verkeerde meening, dat de praktische arbeid van den missioneerenden arts het Evangelie niet eenen weg baant. Indien dit van eenige Medische zending kan gezegd worden is dit zonder twijfel, omdat de missioneerende arts het zoo druk heeft met zijne zieken en hunne kwalen, dat hem de tijd ontbreekt om van het Evangelie van Christus te gewagen. Indien de missioneerende arts naast zich heeft een of meer dienaren des Woords, die de geestelijke belangen der patiënten behartigen, komt zijn arbeid in zijn volle beteekenis uit. Daar zijn echter onder de voorstanders der Medische zending, die den missioneerenden arts de bediening des Woords zouden willen opdragen. Dit gevoelen deelen wij niet. Maar wel is het de roeping van den missioneerenden arts, zoolang er geen missioneerende predikant is, te oefenen. Hij is pionier op het terrein der zending.

Hiervan nog enkele voorbeelden. Het Engelsch k^, keiijk zendinggenootschap deed in 1854 moe'te, om met het Evangelie van Christus in Kashmir do? r te drin gen; maar de bittere tegenstand, dien de zendelingen daar ontmoetten, dwong hen, zich zoo spoe, ; '; ; mogelijk weer uit dat land terug te irekken. Eerst ia 1S62 werd opnieuw eene poging gewaagd in Kashmir. In uen 'lerfst van genoemd jaar trokken twee zendelingen ' ot dai binnen, maar werden weer genoodzaakt terug te gaan. Niet beter ging het met eene vernieuwde poging in het volgend jaar. In 1865 werd een missioneerende arts Dr. Elmslle naar Kashmir gezonden en deze kon zeer spoedig na zijn komst in de hoofdstad van dit land schrijven; „De gedachte aan den bitteren tegenstand, dien mijne voorgangers bij herhaling van de inlandsche autoriteiten ondervonden, toen zij Kashmir binnenkwamen, deed mij niet anders verwachten, dan dat ik op dezelfde wijze zou ontvangen worden; maar ik werd in dezen zeer aangenaam teleur­ gesteld."

DE GAAY FORTMAN,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen