Buiteuland.

Engeland. De aanstaande vereeniging der Vrije Schotsche ender geünieerde Presbyteriaansche kerk.

Het schijnt dat de vereeniging van de Vrije Schotsche kerk met de geünieerde Presbyteriaansche kerk dit jaar op de algemeene vergaderingen van beide kerken een voldongen feit worden zal. Zoo zeker is men daarvan, dal bepaald is dat de nieuwe cursussen van de colleges der verschillende kerken eerst in November en niet in October zuilen aanvangen. Men denkt, dat in November de noodige schikkingen zullen getroffen zijn, om te maken dat men één college te Edinburgh, één te Aberdeen en één te Glasgow hebben zal ter opleiding tot den dienst des Woords. Men voorziet dus in Engeland niet zooveel moeilijkheden bij de regeling van de opleiding als ten onzent.

— Thomas Spurgeon over den oorlog met de Zuid-Afrikaansche Republieken.

Langzamerhand gaan er dan toch meer stemmen op, die den oorlog met de verbonden Republieken van Zuid-Afrika veroordeelen. Zoo schreef dezer dagen de zoon en opvolger van den bekenden Spurgeon, Thomas Spurgeon, in zijn tijdschrift Truffel en Zwaard het volgende: „Om een godvruchtigen president en zijne puriteinsche gemeente te verpletteren, zendt het machtige Britsche rijk het sterkste leger uit, dat ooit onze kust verlaten heeft, sedert den ongelukkigen Krimoorlog. Wat het resultaat van dezen boozen oorlog zijn moge, onze vaste overtuiging is, dat het de zwartste vlek op de lange regeering van onze koningin zijn zal. Het verkeerde, dat in Transvaal wellicht was, had kunnen weggenomen worden, zonder de twee kleine scharen burgers tot een gewapenden tegenstand te nopen.”

Voorts wijst Spurgeon Junior er op, dat wanneer de Heerö niet wonderbaar tusschenbeide komt, de arme Naboth zal worden gedood, opdat de kruidtuin door Achab in bezit genomen worden kan. Maar er zal een dag van afrekening voor Engeland komen, gelijk die eenmaal voor koning Achab in Elia's dagen gekomen is.

Verpletterend voor Engeland is ook het getuigenis van de Hollandsche Gereformeerde kerk in Kaapland, dat den isten Maart van dit jaar in de wereld gezonden werd om de Christenen in het buitenland in te lichten omtrent de beschuldigingen, die voortdurend tegen de Boeren worden ingebracht.

Uitvoerig wordt in dit stuk de aanklacht wederlegd, dat de Boeren onmenschelijk zijn tegen de kaffers, en de gedachte weersproken, dat men ter wille van de zending onder de heidenen de overwinning van Engeland moet wenschen. Dat de kerken van Transvaal en Oranje-Vrijstaat de zaak der zending ter hand genomen hebben en daarbij door de Boeren gesteund werden, wordt door vele getuigenissen bewezen. In vroegere j.iren zijn betreurenswaardige conflicten tusschen Boeren en zendelingen voorgekomen; maar de schuld lag daarbij niet altijd bij de Boeren. Engelsche zendelingen hebben zich niet zelden als politieke agenten voor Engeland geroerd, en daardoor werd de zending bij de Boeren zeer verdacht.

Wij meenen, dat dit stuk niet zal nalaten indruk te maken.

Duitschtand. Machtsmisbruik van den staat over de kerk.

Wij bespraken ook in dit blad de zaak van den Hannoverschen predikant Weingart, die wegens onrechtzinnigheid door het „Landesconsistorium", het hoogste kerkbestuur van de Hannoversche landskerk, uit zijn ambt is ontzet. Het spreekt wel van zelf, dat de modernen getracht hebben om dit vonnis te doen vernietigen. Doch die pogingen hebben schipbreuk geleden op de besliste weigering van den Pruisischen minister van eeredienst. Eene nieuwe poging in een andere richting is daartoe in het werk gesteld door het verzoek van de kerkelijke gemeente van Osnabrück, gericht tot den Pruisischen minister van eeredienst, om haar toe te staan uit het verband van de landskerk te gaan en zich aan te sluiten aan de Oud-Pruisische unie.

De minister van eeredienst heeft ook dit verzoek van de hand gewezen, omdat daartoe de ' wet zou moeten veranderd worden, en het niet aanging om dit te doen ter wille van een enkele kerkelijke gemeente.

Ongetwijfeld hoopt de Luthersche gemeente van Osnabrück, dat men in de Oud-Pruisische geünieerde kerk, waarin Lutherschen en Gereformeerden te zamen wonen, predikanten zal dulden, die, gelijk Weingart, de lichamelijke opstanding van Jezus Christus loochenen. Dit is natuurlijk zeer te betreuren. Maar niet minder te bejammeren is het feit, dat eene kerkelijke

gemeenschap aan den minister van eeredienst vraagt om het kerkverband waarin zij staat, te mogen verbreken, en ten antwoord krijgt: „dat kan niet, want dan zou daartoe een atzonderlijk wetsontwerp moeten worden voorgesteld, en voor ééne gemeente is dat de moeite niet waard.”

Wij willen wel aannemen, dat de gemeente te Osnabrück het bovenvermeld verzoek niet deed om het Christelijk karakter harer gemeenschap te handhaven; maar dit neemt niet weg dat het een treurige toestand is, wanneer een staatsminister de vrijheid neemt en de macht heeft, om een gemeente te verhinderen het kerkverband, waarin zij leeft, te verbreken en zich aan eene - andere kerkgemeenschap aan te sluiten.

Wij betreuren het nog meer, omdat men in Duitsche kerkelijke kringen niet schijnt in te zien, dat door een dergelijk ministerieel besluit aan den dag komt, in hoe groote mate de kerk in Duitschland afhankelijk is van den staat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen