Buiteuland.

N.-Amerika. Uit de Nederlandsche Geref. Kerken. (Slot.)

Dat de verbondsleer in de Gereformeerde kerken in N - Amerika verstaan wordt is ons een oorzaak van blijdschap, en met minder het feit dat er gewaarschuwd wordt tegen eene opvatting van de leer welke, wanneer zij ingang vond, in de kerken groote schade zou aanrichten. Wij vonden van de hand van Ds. W. Pool de volgende uitlating in de Hope:

„Wij, Gereformeerden, gelooven, tegenover Baptisten, in verbondsieer, verbondsmiddelen, verbondsvoorrechten. Wij beschoicwcn wie belijdenis des geloofs hebben afgelegd en hunne kinderen als bondelingen, op grond waarvan we hun de sacramenten van Avondmaal en Doop toedienen. Hierop wordt nu wel eens voortgeredeneerd op eene wijze, die veel te ver voert, zoodat, wie zwak staat in zijne verbondsopvatting, nog meer aan 't wankelen komt, en wie de leer des Verbonds loochent — zooals wij daarin gelooven — er mee spot. Eene zaak te ver te willen trekken, te overdoen, bederft haar. In de consequente, logische uitwerking van het verbonds idee en hare toepassing, grondig gevat, moge men veilig zijn; er is evenwel gevaar voor misvatting en eenzijdigheid. Om de eene klip te ontgaan, kan men licht op de andere verzeilen. Onze verbondsbeschouwing verzekert geeue wezenlijke genade, maar is 't fondament van onze kerkelijke handelingen. Ze geeft het antwoord op de vragen: wie zullen gedoopt worden, en wie zullen in het Heilig Avondmaal deelen? Bovendien is het niet onduidelijk, dat het Gode behaagt op de verbondsbedeeling Zijnen zegen te schenken. Voor eenige dagen nog schreef mij een broeder over een' persoon, die, ongodsdienstig opgevoed, thans naar de waarheid schijnt te hongeren: „hij heeft eene vrome grootmoeder in 't graf" Ik dacht, ja. Hij gedenkt Zijns Verbonds, en wat is het al zijn sommigen ongeloovig geweest? Doet hun ongeloof het geloof Gods te niet? Dat zij verre.

Maar als men nu Stelt, dat aan de verbondsbedeeling onafscheidelijk de zaligheid verbonden is, dat gaat te ver; dat zou het universalisme worden op het gebied der kerk.

Zoo las ik een tijdlang geleden — misschien hebt gij 't ook wel gelezen — „die kinderen worden van de geboorte af aan onderwezen door Gods Woord en Geest en de prediking van dat Woord. Eerst door vader en moeder, en door de prediking en in het gemeentelijk leven worden zij gekweekt, zoodat die kinderen, als zij grooter worden en hun verstand ontwikkelt, geen aoode menschen zijn, maar levend gemaakt door den Geest." (Ik cursiveer.) Ziet, dat zijn woorden van iemand, die zich verblijdt in „onze dierbare Gereformeerde leer." Als ik nu genoodzaakt was als Gereformeerd leeraar dit standpunt in te nemen, dat werd ik, dunkt me, nog liever Baptist, die zegt tot zijn kind: „kind, gij moet den Heere bidden, om bekeering en wedergeboorte, en God heeft u gegeven de middelen der genade. De verkondiging van Zijn Woord moet gij goed gebruiken, daardoor wil God u trekken en wederbaren, opdat gij met volle kennis belijdenis kunt doen en zoo in Gods gemeente worden opgenomen", enz. Neen, dat houdt ook in alles geen steek, naar mijn denkbeeld, want ik geloof in wedergeboorte door den Geest, en ook, dat de kinderen tot de gemeente behooren en niet „in de gemeente worden opgenomen.''^

Dit zijn woorden van gezond verstand, en wij verblijden er ons in, dat de Geref Kerken van Nederlandschen oorsprong op deze manier worden voorgelicht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen