Gemengd nieuws.

Fcanne d'Arc jiiet heilig verklaard. Van het jaar 1874 af wordt er in Rome gehandeld over de vraag of de Maagd van Orleans al dan niet heilig zal verklaard wórden. In 1894 werd Jeanne dArc door paus Leo XIII zalig gesproken, maar hare heiligverklaring, schijnt te moeten uitblijven.

De gedachte om haar te canoniseeren ontstond in den tijd, toen de soldaten van Napoleon III Roine binnentrokken ter bescherming van den heiligen stoel. Toen na den val van het keizerrijk de mededeelingen van bisschop Dupanloup, omtrent Jeanne d'Arc, door den paus werden onderzocht, veerden geen termen gevonden voor de heiligverklaring ; toen men nieuwe gronden daarvoor aanvoerde, meende, njen, dat de gevoeligheid van Engeland moest ontzien worden, al verklaarde koningin Victoria, dat de Engelschen zich er niet door beleedigd zouden gevoelen. Jeanne d'Arc werd nu voor vereerenswaardig verklaard ; maar men wilde haar niet hooger verheffen, omdat zij den 24sten Mei 1431 op weg naar den brandstapel herroepen had, hetwelk ten gevolge had, dat men het doodvonnis in levenslange gevangenis ver-anderde. Desniettegenstaande werd zij den sosten Mei als eene vrouw, die tot hare kettei: sche gevoelens was wedergekeerd, verbrand. De Fransche geleerden wezen er op, dat de herroeping niet eene lange afzwering was, maar slechts eene formule van vijf d zes regels. Zij diepten uit de archieven daarvoor vijf getuigen op, die er bij voegden, dat Jeanne de haar voorgelezen formule met een spottend lachje onderteekende. Het document is verloren gegaan, maar volgens Fransche opvatting, zou het alleen de verklaring hebben ingehouden, dat zij voortaan alleen vrouwenkleederen dragen zou. In Rome hield men de herroeping voor gebrek aan moed. Ook wijst men er op dat zij niet naar hare belofte gehandeld heeft, daar zij weldra in de gevangenis weer mannenkleederen aantrok. Volgens sommigen heeft zij dit gedaan, omdat men hare vrouwenkleederen had weggenomen, volgens anderen, omdat zij meende, dat zij in mannpnkleederen minder zou te lijden hebben van de ruwheden der Engelsche soldaten. Ook werd tegen haar ingebracht, dat zij haar mislukten aanval op Parijs, wraarbij zij aan den enkel gewond werd, oj) een feestdag ondernam, dat hare poging om uit Beaurevoir te vluchten, eene belijdenis van schuld inhield, en dat zij niet als maagd gestorven was. Het Journal heriimert hierbij, dat, een ketterproces tegen Jeanne d'Arc alleen begonnen werd, omdat men haar op geen andere manier kon onschadelijk maken; want als krijgsgevangene kon men haar niet ter dood brengen. Bovendien is het ketterproces herzien en vernietigd.

De Fransche minister president Combes ontving dezer dagen een schrijven uit Weener), waarin hem de keus gegeven werd tusschen onderscheidene manieren van ter dood brenging, en hij met de straffen des hemels bedreigd werd, indien hij voortging met de scholen van geestelijke broeders en zusters te sluiten. Onder aan den brief stond het bekende: Mene, Tekel, Upharsin geschreven.

Volgens de Waarheidsgetuige no. 35, verzocht het Fransche ministerie de politie van 'Weenen, op het gevaarlijke individu 6^/wwz« de hand te leggen!

Zekere sensatie heeft een artikel in het Septemb^nummer van de Fortnightly Review gewekt, .waarin gezegd wordt, dat er in de Roomsche Kerk eene beweg.ng bestaat, om tot de Staatskerk van Engeland oyer te gaan. De heer Galton, die de Roomsche Kerk verliet, om tot de Staatskerk over te gaan, beweert, dat een aantal Roomschgezinden in Engeland, waaronder 150 priesters, van voornemen zijn, het Ultramontanisme te keer te gaan. Van Roomsche zijde wordt dit pertinent ontkend; het zou echter eigenaardig zijn, dal, terwijl vele Engelsche Episcopalen steeds rijper worden, om tot de kerk van Rome over te gaan, tegelijkertijd onder de Roomschen een beweging zou zijn, om zich te laten cpnemen in de Episcopaalsche Kerk.

Bij de wijding van de Shaldon kerk verklaarde de Episcopaalsche bisschop vai» Exeter, dat men hem had gezegd, dat hij het zegel op de versiering van de kerk niet moest zetten, door haar persoonlijk te wijden. Hij wilde gaarne de vriend en broeder van de «Clergy» zijn, zoolang als zij getrouw bleef aan de wetten, en daarom had hij geweigerd om de kerk te - wijden. Maar toen de geestelijkheid én de kerkvoogden zich schriftelijk verbonden hadden om zekere onwettige dingen, de steenen altaren daarbij ingesloten, te doen verwijderen, had hij gemeend aan het verzoek te mogen voldoen. Het blijkt ook wederom uit het bovenstaande, dat de Engelsche bisschoppen zich bewust zijn, dat zij alleen door persoonlijken invloed iets op den . gang van zaken vermogen uit te werken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen