Gemengd nieuws.

Bijgeloovige Japansche soldaten waren gewoon nder hunne kleederen geschreven gebeden te ragen, welke zij van Boedhistische priesters tegen en vast tarief kochten. Zij geloofden, dat wanneer ij hunne kleederen met die gebeden voerden, zij n het gevecht voor de kogels der vijanden bechermd waren. Toen de geneesheeren moesten onstateeren, dat wonden dikwerf doodelijk weren, doordien door de kogels stukken papier n het lichaam gedreven waren, heeft de Japansche egeering het dragen van papieren gebeden aan de oldaten verboden.

Voor het eerst is in Italië een lid van de kerk er Waldenzen tot een hoog ambt geroepen. De enator Canonlco is tot president van den senaat enoemd. Eenige jaren geleden bood Rudini aan anonico de portefeuille van justitie aan. Hij weierde die echter beslist, omdat hij van oordeel was, at een Protestant niet regeeren mocht over de oomsche geestelijkheid. In Italië heeft namelijk e minister van justitie de zaken den eeredienst betreffende, te behandelen.

Een belijdenis. In De Vereeniging, te Pretoria erschijnende, vinden wij deze belijdenis: »Het is amelijk algemeen bekend dat ik mij tijdens den ongsten oorlog ook zoo zwak heb gedragen, dat ik het wapen tegen mijn ouden vader, mijn mede broeders en mijn volk heb opgenomen. Ja, ik heb het zelfs zoo ver gebracht, dat ik tot kapitein onder e «National Scouts" werd aangesteld.

Wat aanleiding gegeven heeft tot die treurige aad, moet hier liefst verzwegen worden, want het strekt niet tot eer, noch van mij, noch van hen die mij daartoe aanvoerden.

Ik heb reeds aan den Kerkeraad alhier geschreven, vragende om vergiffenis van mijne verkeerdheid, en ik heb zulks ook verkregen. Ook bij den Heere ben ik nog steeds bezig te roepen om genade over mijne groote zonde.

Maar ik gevoel mij toch zoo onwaardig en schuldig, dat ik geen rust voor mijn gemoed kan vinden. Want het is mij nog altijd of mijner broeders bloed aan mijne handen kleeft. Ofschoon ik zelf ernstig gewond werd, toen ik trachtte mijn volk te helpen uitroeien en daardoor nu ook levenslang met een mankement zal moeten gaan, zoo wil ik niet te min als in het stof mij neerleggen en het gansche Afrikaner volk om vergiffenis smeeken. Zoo er nog iemand is, die tegen mij iets gevoelt, weet dan, mijn broeder, dat ik gereed ben tot u te komen en u om vergeving te vragen. God zal mij vergeven. Wilt gij allen dan ook, mannen, vrouwen en kinderen, die ik zooveel kwaad en smart heb aangedaan, zulks toch doen, opdat ik rust voor mijn gemoed mag vinden!

Dit is de smeekbede van

Uw bedroefde en beschaamde mede-Afrikaner,

HANS GRADY.”

In de Hope lezen wij:

»Men kan dezer dagen bijna geen enkel blad op nemen, dat kennis neemt van den godsdienstigen toestand, of men zou beginnen te vragen: »Zijn de Vandalen losgelaten? " Men waagt driest zijn penneraes of slagbijl aan de kleinooden der Heilige Schrift. Is er, naur deze en die doctor in de Godgeleerdheid, Val noch Verzoening, en wat dies meer zij, in den Bijbel overgebleven, nu komt een geleerd man ons vertellen, dat de Tien Geboden, op geen stuk na, voor den tegenwoordigen stand der dingen, berekend zijn.

Het «eerbiedig onderzoek" van dezen wijze leidde hem tot de ontdekking, dat de »Tien Woorden" nog wel een «singulier belang" zijn, en zulks bijzonder «omdat zij ons mogelijk de eenige proeve geven eener opsomming van 's menschen zedelijke verplichtingen, die men in eenige van de groote godsdiensten der wereld aantreft", maar dat zij, om dienst te doen als vertrouwbare gidsen in het hedendaagsch ingewikkeld leven, jammerlijk te kort schieten.

Van een modern standpunt bezien is het hem zeer duidelijk, dat iemand «al die geboden zou kunnen bewaren en nog verre zijn van het Koninkrijk Gods. Zij zijn, zoi schrijft hij, te negatief. Er wordt op geen actieve weldadigheid aangedrongen. De evolutie van het menschdom wordt aldus erbarmelijk verhinderd. Er is toch geen zaligheid in stil te zitten! Een nadenkend mensch zoude ons thans een Decaloog geven, die, op de positieve plichten, meer klem zou leggen. En, naar zijn opvatting, zouden dan de vier geboden van de eerste tafel geriefelijk kunnen worden ingeruild voor de eenige eenvoudige opdracht, om, «ten koste van alles, de inwendige stemme Gods gehoor te geven."

En de nier, welke het onderling gedrag belangen — deze moderne stakkert laat er al vast twee van de zes los; toch niet dat zevende en dat achtste ? waarmee de hedendaagsche richting zoo gemakkelijk breekt — zij konden in een omvattend verbod bet, repen worden, namelijk, «dat wij elkanders welleven nooit te na zouden komen".

Hoe na-ief!

Hoe zou het machtig meehelpen tot de verhaasting van dien dag van algemeen anarchisme. Niet meer ee^i God, maar elk een zijn eigen god, en iedereen doende wat in zijn oogen recht is.

Alle objectieve waarheid prijs gegeven.

Zonder God — maar dan ook zonder hoop.

Wij zullen ons echter houden aan het Woord, en in den openbaren eeredienst, ook aan het lezen van «de Wet des Heeren".

En met nadruk op den aanhef: » Toen sprak God al deze 'woorden”.

WINCKEL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen