Buitenland.

Eogeland. Een belangrijke staptot de vereeniging der SchotscheStaatskerk met de Vereenigde Vrije Kerk.

De Schotsche staatskerk heeft, evenals de Vereenigde Vrije kerk, eene Presbyteriaansche kerkorde. Eenige jaren geleden werd het denk­ beeld geopperd om de Staatskerk met de Vrije kerk te vereenigen. De kerkelijke vergadering n der „Honderd mannen" van de Schotsche staatskerk heeft zich bereid verklaard met de Vrije kerk een lichaam uit te maken. Maar is het wel mogelijk, dat een kerk als de Vrije kerk, die geformeerd werd omdat men vrij wilde zijn van de macht, welke de staat over de kerk uitoefende, zich gaat vereenigen met een kerk die nog aan den staat verbonden is? Daarom is het te meer verblijdend, dat de „Honderd man" uitspraken, dat hun kerk in geestelijke dingen zoo vrij van het gezag der overheid worden zou, dat de Vereenigde Vrije kerk daarmee genoegen kan nemen, en dat dus alle bepalingen welke daarmede in strijd waren, moesten vervallen. Deze woorden geven te kennen, dat de Schotsche staatskerk eigenhandig de banden die haar aan den staat binden, wil verscheuren en vrijwillig hare gepriviligeerde positie, die reeds eeuwen lang geduurd heeft, wenscht prijs te geven om met de Geünieerde Vrije kerk te kunnen vereenigd worden. Het is een goede tijding, die aldus uit Schotland tot ons komt.

De Vrije Schotsche kerk, een vier jaren geleden vereenigd met de Geünieerde Presbyteriaansche kerk, ontstond, omdat men zich door collatoren geen predikanten wilde laten opdringen, die in de gemeente niet gewenscht waren. In 1839 werd de Veto-akte aangenomen, waardoor bepaald werd, dat eene gemeente het recht bad een predikant af te wijzen, die haar niet beviel. De collatoren, dat zijn zij, die het recht badden een predikant voor een gemeente aan te wijzen, achtten zich in hunne rechten verkort en wendden zich tot de rechtbanken, die hen in het gelijk stelden. De regeering werd toen aangezocht de rechten der kerken te verdedigen; zij talmde zoo lang mogelijk met het geven van een antwoord, maar erkende ten slotte d^ beslissing van de rechtbank. Onder leiding van Dr. Chalmers verlieten toen 200 predikanten de Staatskerk, om de Vrije Schotsche kerk te stichten. Men moest natuurlijk de kerkelijke goederen achterlaten. Wanneer nu na 68 jaar de Staatskerk hare banden met den staat wil verbreken dan kan gezegd, dat de beginselen der Vrije Schotsche kerk wel hebben doorgewerkt.

Rusland. Toeneming der secten. Een merkwaardige rede in de volksvertegenwoordiging gehouden.

In het Miart-nummer van Christianskoye Chtenye heeft de hoogleeraar Bronzov een interessant overzicht van een correspondentie . met een zendeling-monnik, die in een van de uithoeken van het Russische rijk arbeidt. Deze monnik klaagt steen en been over den bloei van de verschillende secten en den achteruitgang van de Staatskerk. Hij schreef: „Terwijl de sectarische propaganda van uur tot uur in kracht en uitgebreidheid toeneemt, hebben de twee strijders, die door onze kerk betaald worden om de ketterij te bestrijden, gedurende mijn verblijf alhier weinig meer gedaan dan hunne tractementen in ontvangst nemen. Van éen heb ik een oogenblik het aangezicht gezien, den ander heb ik nooit ontmoet. Zij zouden conferenties houden om de leden der Russische kerk voor te lichten, maar niemand heeft er ooit van gehoord, dat zulke samenkomsten gehouden werden. Het is duidelijk dat de kerk van zulke arbeiders niets te hopen heeft. Te verwonderen is het ook niet, dat onder zulke omstandigheden de sectaristen in kracht en invloed winnen en zonder tegenkanting hun netten onder onze eigene voeten uitspreiden".

Prof. Bronzov hangt ook een treurig tafereel op van het kloosterleven, dat door votmdiensten en önderlingen naijver der bewoners bedorven wordt, terwijl hij als zijn meening uitspreekt, . dat alleen een algebeele reorganisatie deze middeneeuwsche instelling zou kunnen redden. Ook in de Doema, de volksvertegenwoordiging van Rusland, weiden de kloosters heftig aangevallen.

In de Doema sprak de afgevaardigde Sacharoffde volgende merkwaardige rede uit: „Ik vraag uwe aandacht voor de quaestie die wij thans hebben te behandelen, want zij is van het uiterste gewicht voor ons dierbaar vaderland. Als wij ons onderwerp niet met betamelijken ernst behandelen, zal achteruitgang op godsdienstig, zedelijk en maatschappelijk gebied ons nationaal leven blijven verwoesten. De voorstellen van de commissie tot bestrijding van dronkenschap bevatten veel belangrijks en als, zij behoorlijk gesteund worden door Kerk en Staat, zullen zij veel goed aan ons volk brengen. Maar wij moeten ons afvragen of zulke voorstellen werkelijk in staat zijn om het kwaad uit te roeien? In Rusland lijden velen door dronkenschap. Vraag faun of zij dronken willen zijn en het goed vinden dat zij drinken, en zij zullen u antwoorden: „Neen, wij verfoeien den drank; hij verwoest ons. Vraag hun verder; „Wat verhindert u, u van den draak te onthouden en een matig mensch te worden? " — en zij antwoorden: „Wij zouden het gaarne willen, maar wij hebben geen wil meer. Ik kan niet met den drank breken": „Waaromvermant gij u zelveu niet en werpt uwe zwakheid van u ? " en gij .verneemt: „ik zou het gaarne willen, maar ik heb geen energie."

Daarom, zoo wij met goed gevolg de dronkenschap willen bestrijden, behooren wij middelen te zoeken om den wil te sterken en zoo verstand en gevoel te beheerschen, dat de zucht om te drinken niet meer opduikt. Wij moeten het hart verlichten om den dronkaard te overtuigen, dat de herberg geen plaats voor hem is.

Dit licht wordt door het Evangelie gegeven. Ik spreek niet van een religie van ceremoniën, welke volgens het oordeel van vele sprekers alhier getoond heeft onmachtig te zijn om deze zonde te bestrijden, maar van een vrije religie, de zuivere leer van het Evangelie, die in staat is iemand een nieuw leven te geven.

Wat ik spreek is geen theorie, maar waarheid op feiten gegrond. Ik wil u deze feiten voor oogen stellen, ze ontleenende aan de geschiedenis der Evangelische beweging in Rusland. Wie heeft niet gehoord van S^undisten, Baptisten, Molokanen, Evangelischen ? Het zijn verschillende namen voor dezelfde beweging. Onder deze geloovigen zijn duizenden die vroeger dronkaards waren. Zij zijn nu geheel-onthouders. Ik kan dit bewijzen. Bezoek een dorp waar deze geloovigen wonen. Ik wil niet beweren dat er geen enkel drinker gevonden wordt, maar het dorp geeft den indruk, dat daar een matig volk woont.

Waarom blijven wij, orthodoxe Russen, achter ? Twee weken geleden werd te St. Petersburg een convent van Evangelische Christenen gehouden. Er werd daar de vraag gesteld, of men iemand die in sterken drank handelt, tot het lidmaatschap der kerk zou toelaten? Het antwoord was ontkennend. Ik schrijf dit toe aan de werking van het Evangelie van Jezus Cbristus. Hij heeft gesproken: „Zonder Mij kunt gij niets doen". En zoo is het. De menschen van wie ik spreek, zijn goede Russen, in welke het Evangelie zijn werk heeft gedaan.

Hieruit volgt, dat als wij in Rusland de dronkenschap willen bestrijden, wij het Evangelie moeten verbreiden en alle pogingen behooren te steunen, die er toe strekken om het leven van het volk in overeenstemming te brengen met de beginselen van het Evangelie. Maar wat doen onze overheidspersonen in verschillende plaatsen ? Een groepje menschen komt in een huis bijeen om saam den Bijbel te lezen. Onmiddellijk komt de politie, en achter de politie staan rechtbanken — omdat iemand den Bijbel gelezen heeft 1 Naast dat huis is volk in een herberg vergaderd om te drinken, maar de politie gaat voorbij en neemt er geen notitie van. Wanneer de centrale regeering van deze onwettige handelingen hoort, veroordeelt zij ze. Maar toch hebben trots alles zij plaats .... Neen, als het Woord niet de vrije loop gelaten wordt, zal een matig volk niet op Russischen bodem gevonden worden.

Toen het October-manifest, volle vrijheid inzake de religie gevend, verscheen, begonnen de Russen, wier streven is een leven naar het Evangelie, vrijer adem te halen. Maar, helaas I hun vreugde duurde niet lang. Circulaires volgden, die de voorrechten, welke de ukase gaf, beperkten. Dit heeft den strijd voor de matigheid niet in de hand gewerkt.

Ten slotte wees de spreker er op, dat er voor Rusland alleen een betere toekomst zou aanbreken, wanneer aan Gods Woord de vrije loop gelaten werd en alle belemmeringen om dat Woord te lezen en te verkondigen, werden weggedaan.

Dat wij het hiermede van harte eens zijn, behoeven wij niet te verzekeren.

Waarom drinken de Mahomedanen geen wijn.

Het is bekend, dat de Mahomedanen den Heere Jezus houden voor een profeet, voor een zondeloos mensch, voor een machtig wonderdoener (dien men wonderen toeschrijft die niet in den Bijbel beschreven zijn) en voor een mensch die, zonder den dood te ondergaan, in den hemel overging. Zijn Godheid en zijn verzoenend lijden en sterven aan het hout des kruises worden als een afschuwelijke leer verworpen, evenals de heilige Drieëenheid.

Nu is het den Mahomedanen volgens den Koran verboden wijn te drinken, en velen verkeeren in de gedachte dat de valsche profeet dit verbod uitvaardigde om het zedelijk peil van zijn volgers te verheffen. Doch dit is niet het geval. Het gebruik van den verderfelijken opium, een vloek voor de Oostersche volken, wordt door den Koran niet verboden. Het is waar dat de Scheriat het voorschrift van den Koran uitgebreid heeft door te keren, dat geen Muzelman alcoholische dranken mag drinken, maar Mihomed verklaarde dat men geen wijn drinken mocht, omdat deze drank het symbool is van den zoendood van Christus. Hij wilde daardoor de kloof, die er bestaat tusschen zijn volgelingen en de discipelen van den Christus, zoo diep mogelijk maken. De Koran zegt, dat wijn door den duivel geheel bedorven is. Daarom is wijn voor den Mucelman de onreinste en meest bedorven zaak in de wereld. Een kleedingstuk waarop een druppel wijn valt, is voor altijd onrein; water kan de onreinheid niet wegnemen; het moet weggeworpen worden. Wanneer ook maar de geringste hoeveelheid wijn op een vloer valt, mag er in dat huis geen gebed meer gedaan worden. Een uitleggar van dep Koran beweert, dat, wanneer een druppel wijn in een bron gevallen was en deze bron later met aarde gevuld werd, en in deze aarde een boom zou groeien, het toch altijd zondig zou blijven de vruchten van dien boom aan te raken.

Mahomed zag in 't bloed van het Nieuwe Testament het alles beheerschende feit van de Christelijke religie. Daarom verbood hij het gebruik van wij o, omdat deze het zinnebeeld is van Christus' bloed. De zending ondervindt het in den tegenwoordigen tijd, dat dit verbod nog steeds een hinderpaal is voor het aannemen van het Evangelie. De Evangelieboden onder de Mahomedanen moeten dikwijls woorden hooren, die aldus luiden: „In uw religie wordt de onreinste en - de meest weerzinwekkende zaak beschouwd als een heilig element. Gij zegt dat Jezus sprak: „Dit is mija bloed. Drinkt allen daarvan". „Hoe kon de Heilige Gods zoo iets onreins zijn bloed noemen en het aan zijn discipelen geven". Men beseft dat er veel voor gebeuren moet, dus een krachtdadige werking des Heiligen Geestes noodig is, om zulke Mahomedanen te doen verstaan, dat alleen het bloed van Jeius Christus reinigt van alle zonden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen