HERKERSTENING.

I.

Het schijnt al zopi lang geleden en [öch is het betïekbelijk nog kort, dat nten algemeen vmi den naanii „Evangelisatie" ontevreden was en naar een nieuwen zocht.

Het praktische evanigelisatiewerk werd hier en daar verschoven^ totdat men het over den naani en het begrip van dezen a, rbeid eiens zon zijn geworden.

Thans is dat echter g'eïieel anders.

De noodaakelijkheid der evangelisatie wordt vrijwel overal gevoeld en ©enige plattelandsplaatsen uitgezonderd, waar alles nog kerkscJh is, waar de afgedoiolden zich tot lenkelingen bepalen, heeR men allerwegen in' ons land dit vveik ter hand geiiomteii.

Er zijn vereenigingen gevormd, er worden lezingen geoirganiseerd, z.angkoiien saamgesteld, lichtbeelden vertoond, er wordt straatprediking gehouden, huisbezoek gedaan, lectuur verspreid en dat alles om hen, die zicii van de kerk hebben afgekeerd te-bereiken, het verlorene te zoeken en tot Christus te leiden.

Werd vroeger dóór menigeen de vrees uitgesproken of de Gereformeerden wel soepelïieid genoeg bezaten om' ook hieraan hun kracihten te wijden, de uitkolmst heeft de vrees be'sctiaamd.

Door hun gevoel voor organisatie zijn op' menige plaats do Gereform^eerden ook op dit terrein de eersten geworden.

Wij hebben het getoond, dat ons nog meer interesseert dan kerkrec'hterlijlcie kwesties en interconfessioneele leergeschillen.

Wij hebben .het bewezen, dat de Gereformeerde belijdenis allerminst de dood is voor de levenspraktijk, daf wij^ onze geestelijke krachten niet opsluiten binnen de muren onzer kerkgebouwen, dat de wereld daarbuiten ons niet slechts begeerlijk schijnt aJs-jachtgebied voor de christelijke politiek, ma, aj: dat de geest des ontfermens over ons vaardig is en wij die wereld niet kunnen loslaten, dat het „dwingen oth in' te gaan" ook ons in het hart staat geschreven.

Niet, dat We ten deze over onszelf tevreden zijn;

Maar er is kentering! gekomen.

Die kentering hield stand.

Vergeleken bij een twintig jaar terug hebben we veel gewonnen.

Voor een niet gering deel hebben we dit te daiilten •• aan de twee congressen voor Gereformeerde Evangelisatie.

Inzonderheid aan het eerste.

Daar heeft men gezegd: het mojge zoo zJijn, dat we nog geen passenden naam voor dit werk hebben en dat het hegrip nog niet streng door ons te definieiea'eri is, maaj: we weten toch we\, welken kant het uit moet. Welnu, laat ons dan de hand aan den ploeg slaan en aanpakken. We hopen, dat de meerdere', helderheid al arbeidende ons geschonken zal worden.

En zooveel voorlichting-had mien wel op-het congres ontvangen, dat men niet beangst behoefde •te zijn uit het .Gerefoirmeerde spoor te loopen.

Men liet de vraagpunten rusten en - toog aan het werk.

Een wijze stap, waarvan men geen oogenblik berouw heeft gehad.

Ik ben niet voornemens de paden van onzen medewerker voor Evangelisatie te' betreden.

Hij staat midden in' de praktijk'.

Zijn stukken groeien liit de praktijk'. De frischheid en tinteling van het volle .mensehenleven liggen er op.

Zóó schrijven kan alleen een man, die hierin zijn levens'roieping vond, nadat de ongemeene aanleg hiervoor hem en anderen was g'ehleken. .En het mag hier weleens verklaard, dat zijn artikelen met graagte worden gelezen en niet weinig ertoe bijdrageai om het interesse voor de Evangelisatie te w'ekken en levendig te houden.

Ik wil echter meer den theofretischen kant uitgaan.

Dan loopen we elkander niet in den weg au vul-len elkander aan.

De theorie heeft de praktijk en de praktijk de theorie noodig.

Want imen kan er ten slotte geien' blijvenden vrede mee hebben, dat het ons nog immer - aan een geschikten naam-en een belijnd begrip voor dezen arbeid ontbreekt.

Ons verstand noopt ons nu eenmaal tot bezinning.

En waar de praktijk er niet ondeT behoeft te lijden, kan deze bezinning dss te rustiger zich voltrekken.

Daarenboven is het - ook waar: een verkeerde maam leidt op den duur tot een verkeerd begrip en dat weer tot verkeerd© praktijken.

Men behoeft nog niet hot in alles eens te zijn met wat tegenwoiordig inzake de significa, 'de leer der beteekenissen, " wordt gedebiteerd, om in te zien, dat er van het juist gekoizen woord, van den het begrip dekkenden naam kracht uitgaat.

Het is niet no'Odig een signifische peinzer te zijn om toe te stemmen, dat de diagen niet uit overeenkomst zijn ontstaan, de taal niet uit conventie is gebouwd. En dan lijdt het geen twijfel of_ de gangbare term „Evangelisatie" is veel te ruim, dan dat de door ons bedoelde arbeid erdoor kan worden aangeduid. Evangelisatie geeft te kennen het uitdragen van het evangelie en is daaro-m toepasselijk zoowel op de gewone bediening des Woords, op de prediking onder de heidenen als op 'het getuigen van Christus onder de verlorenen in onze onrgeving.

De uitdruklcing „inwendige zending", een vertaling van het „Innere Mission" wordt door nog grooter bezwaren gedrukt. - De eigenlijke zending wordt dan de „uitwendige" genoemd. Zijn „inwendig"-en „uitwendig" in deze beteekenis al zeer oinbeholpen , vertaalwoorden, ook „Zending" kan voor Evangelisatie kwalijk gehandhaafd. Een uitzending heeft hierbij' geen plaats. .-

Daarom zouden wij' het woord willen aanbieden, dat boven dit artikel staat. Als wij ons niet bedriegeen, komt daarin ook het - begrip tot zijn recht. Doch daarover een volgend maal

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen