„Luther unser Hausfreund", von Pau) Scheurlen. 'Chr. Belsersche Verlagsbuchhandlung. - Stuttgart. „Luther onze Huisvriend", door Paul Scheurlen. Bruinisse. - J. van der Wal.

Het laatste boek is, gelijk men begrij'pt, een vertaling van het eerste. Wie Duitsch kent, raad ik beslist het ooirsp'ronkelijke werk aan.

De taal behoort hier bij! den inhoud. Door het Duitsche boek geurt de gemoedelijke Daitschc vroomheid

van de oithadox-Lutherschen. Men fcomt er meer door in do atmosfeer.

Overigens kan ook de vertaling geroemd. Een énkele maal hokt ze even. B.v. als ge op bd. 27 „neefs" leest in plaats van „neven". Maar ja, met de neven zelf schijnt het O'Olk al gehokt te hebben. Want Luther had imgeveer een dozijn nichten en neven in huis genomen, terwijl hij van zichzelf reeds vijf kinderen had. Daarenboven liepen de Wittenberger studenten bij hem uit en in. We kunnen 'tons zoio> indenken, als de schrijver verklaart, dat de huwbare meisjes veel onnisl en zoirgen meebrachten. Niet, dat er schandaaltje.^; voorvielen. Daar niet van. Do typografische verzorging van de vertaling laat hier en daar wat te wenschen over. In de eerste afleveringen (het boek heeft er zeven) wordt met de techniek der interlinieering wel eens de hand gelicht. Dit bereikt wel zijn hoiOgtepunt op bl. 65. [n de latere gaat het beter. Wel wat benieuwd waren we hoe de typografische bewerking van den band zou zijn Dien ontvingen wfe echter met de laatste aflevering niet. Hier school toch geen opzet achter? D'e band is tocïh wel zóó, dat hij' de 'kritiek van recensenten kan doorstaan?

Het was een goede gedachte om in de vertaling de illustraties uit de oorspronkelijke uitgave over te nemen. Vooral die oude houtsneden mag ik zoo graag. Jammer evenwel, dat in de vertaling het register van personen en zaken werd weggelaten. Diat is heUsch een gemis.

Bovendien vraag ik me af: waarom een vertaling en geen bewerking? Ik zou aan een bewerking de vOiOi'keur hebben gegeven. Reeds de titel moest verandering hebben ondergaan. Luther „omze Huisvriend", dat kan wel gezegd van den orthodoxen Lutheraan, die dagelijks zijn Lutherbibel leest en die zijn kinderen de Liithersche Catechismi overhqort, wiens gezin nog geheel opi Lutherschen leest is geschoeid, maar niet van ons, die van den Gereformeerden, C'alvinistischen geest zijn doortrokken.

AVij hebben andere huisvrienden.

Maar we zijta. gastvrij genoeg om ook Luther in ons midden te ontvangen en oip erwten (zijin lievelingsge-• recht) te trakteeren. M.a.w. Diit boek over Luther verdient ock door ons gelezen te worden.

Luther had een open ziel. Hij' liet er ieder in lezen. Daarom is zijn histoire intime (de geschiedenis van zij'n innerlijlk leven) in zekeren zin gemakkelijk uit zijji werken op te diepen. Daarvoor behoort men echter die werken door en door te kennen. En dat doet Scheurlen. Men zal dan odk zij'n werk, 't zAj in 't Diaitsch, 't zij in 't HoUandsch, niet .onbevredigd ter zijide leggen. Het leidt u Luthers huiskamer binnen, waar gezelligheid den boventoon viert. Hij vermaakt u met Luthers humor. Hij doet u genieten van diens tafelgespirekken. Hij neemt ü mede naar diens bidvertrek. Hijl maakt u getuige van diens aanvechtingen. Hij verhaalt u van zijii „menigvuldige zwakheden".

De kritiek op' • Luther zwijgt hier. Alleen de eerbied voert hier het woord. Wat natuurlijk "ook zijn gevaarlijken kant, heeft.

Zoo'n populair werk over het intieme leven moesten wij ook van C-alvijn hebben. 'Maar dat is veel moeilijker saam te stellen. Want Calvijin had een gesloten ziel. Toch komt het mij niet geheel en al onmogelijk voor, al is er minder van te melden! W|ie schenkt het ons? Niet alleen Gereformeerden, maar de oude Oud-Gereformeerden vinden er iets van hun gading in. Zoo noemde Luther zijn lichaam een „rotte nuttelooze madenzak". Dergelijke platte (en onjuiste!) xiitdrukkingen komen er meer in voor. Maar niet in zoto' groeten getale, dat de Gereformeerde het boiek niet met stichting zou 'kunnen lezen.

Nog één - opmerking, die ik onder het lezen onwillekeurig maakte. Als Luther eens niet Luthersch ware geweest, maar onze pïincipien toegedaan, dan zou hij in onze Gereformeerde kerken niet veel beroepen hebben ontvangen. Vanwege verregaande lichaamszwakte, weet u! Trouvrens, C'alvij'n zou geen beterlot zijn beschoren.

„Terug naar 'het Vaderhuis.' pieren van een geneesheer, Abboth. Zevende druk. Kampen. — J. H. Kok. Uit de padoor mevr.

Hans ging in het vaste geloof een kind van Grod te zijn naar de universiteitsstad X. om in de thealogie te studeeren. Daar valt hij in de handen van beminneUjIke weieldlingen en van een harden „christen". Hij wordt omgeloovig. De ontmoeting van dien harden „christen" lijkt mij ©en pBycholagische fout. Waarom moeten altijd karikatuur-geloovigen zulk een verandering te weeg brengen? Heelemaal Gereformeerd is dit boek ook niet. Dit laatste kan verholpen worden bij een achtsten drufe, die zeker zal volgen. Want 't boek is zeldzaam onderhoudend. Met eenige kritiek laat het een diepen indruk achter van den rijkdom der genade Gods in het zoeken van het verlorene.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen