Reces.

Als onze lezers dit nummer ontvangen .hoop ik reeds op reis te zijn naar Amerika.

Afscheid nemen in den eigenlijken zin doe ik niet.

Want met uitzondering misschien van een paar weken, is het mijn voornemen in' ons blad te blijven schrijven.

Van uit Amerika zal ik gaarne iets meedeelen van de toestanden aldaar.

Als het mij lukt, neem ik ook photo's ter opname in ons blad.

DrS C. Tazelaai, Overtoom 350, Amsterdam, heeft tot mijn terugkomst de eindredactie op zich genomen.

En Prof. Girosheide zal in de rubriek K'erkelijk Leven aktueele kerkelijke kwesties, zooveel het hem noodig dunkt, behandelen.

Beiden voor die hulp mijn hartelijken dank.

Het register aan het einde van dezen jaargang zal wat later worden gegeven, als ik weer terug ben.

Voorts kan ik nog' melden, dat voor de eerste maanden hoofdartikelen zijn toegezegd of reeds ingezonden door:

Prof. Dr W. Geesink. Prof. Dr T, Hoekstra. Dr C. Bouma van Zwolle. Ds 'K. Schilder van D'elft.

Ook in de vacantiemaanden loopen de hoofdartikelen door.

De Heere doe van ons blad een gezegenden invloed uitgaan.

En ik roep allen lezers en lezeressen een hartelijk „tot weerziens" toe..

Ds S. Huismans †

Aan onze kerken ontviel in Ds Huismans een man, die om zijn arbeid veel van zich deed spreken.

Met name door de pers. Hij was persman in zijn hart. Vele origineele artikelen vloeiden uit zijn pen. Hij had een eigen schrijftrant.

Dat is op zichzelf reeds van groote beteekenis.

Zulken zijn er niet zoo heel veel in ons goed© land en in onze kerken.

Op zijn hoogtepimt stond hij als Poortwachter in de „Rijnlandsche Ivterkbode".

In de „Ster" heeft hij nooit geaard. Hij was te veel kerkelijk man, dan 'dat hij 'in een weekblad, dat ook voor met-Gereformeerden bestemd was, de daarbij passende taal kon spreken.

Daarenboven ging hij langzamerhand zich te zeer op een paar kwesties concentreeren.

En dat verveelt vanzelf. Zelf wilde hij daarvan niet weten.

Hij stortte over hen, die daarin van hem afweken, soms volle hoornen van sarkasme uit, ook zonder hen te noemen.

En zoodra iemand sarkastisch wordt, blijft alleen staan. hij

Humoristisch, ironisch, satiriek, dat alles verdraagt men of men heeft schik in het geval.

Alleen van sarkasme is men niet gediend..-

Dat hij ten laatste nergens meer een plaats vond om te schrijven, heeft hij gedeeltelijk zichzelf te wijten gehad.

Maar al stellen we dit vast, hij is toch ook te weinig gewaardeerd.

Had hij meer waardeering gevonden, mogelijk was hij niet zoozeer tot sarkasme vervallen.

Hij was een principieel ma, n en kwam daarvoor ook steeds uit.

Zelfs op zijn sterfbed.

Hij liet nog aan ons Gereformeerde volk de boodschap overbrengen, dat ze de lijn van Kuj^per moesten vasthouden.

Het is gesproken naai-ons hart. Dit enkele woord zal mogelijfe velen, die hem min of meer , antipathiek vonden, met sympathie vervullen.

Want ten slotte gaat toch het principiëele boven het beminnelijke.

De strenge Paulus is ver te verkiezen boven den beminnelijken rijken jongeling.

Wij zijn er den Heere dankbaar voor, dat Hij hem op zijn sterfbed aldus deed spreken. Hij is gestorven : als een arm zondaar, rijk in Christus.

Hij is gestorven als Calvinist.

Dat op een afstand houdende had Huismans bovendien alleen voor iden buitenstaander. Niet voor. die hem intiem kende.

Het stukje van Dr Waterink, zijn neef, doet in deze zoo verkwikkenid laan.

Hij. schreef o.m. in de „Geldersche Kerkbode":

Op den dag van zijn heengaan stond ik aan zijn sterfbed. Reeds was voor het laatst in zijil leven de zon haar hoogtepunt gepasseerd. En toen ik hem vroeg, of hij ook nog iets te zeggen had tot onze kerken, tot het Gereformeerde volk, wier zaak hij zoo innig liefhad, toen Icwam het met 'gebj'oken .stem....

„Ja...." Even sloot hij .de oogen, het spreken viel hem zwaar....

Ik zeide, zeg het maar kort .... dan begrijp ik 't wel.... '

Toen kwam een peinzende uitdrukkiiag op . ziji. gelaat.... Nog hield hij de oogen gesloten....

En dan kwam het met moeite.... „zeg hen, dat ze nooit de zuivere lijn verlaten. ..."

een pijnlijke trek op zijn gelaat.... omstanders herhaalden zijn woorden, om te doen zien, dat hij verstaan was.... . ;

en toen volgde er.... • •"'' ' „zooals die door Km-per gewezen--^is...".

Dat was Sipke Huismans. A'^asle lijn, vaste gang.... Veel was hij met de dingen van ons kerkelijk leven bezig.

En in zijn ironie spaarde hij zichzélf niet. Hij zei het eens: och er is zooveel, dat mijn kwaal is....

En toen zinspelend op gebeurtenissen in ons kerkelijk leven ironiseerde hij: dat en dat, en zus en zoo is eigenlijk alleen mijn kwaal. Ik ben er, ziek van .geworden. Dwaas hè, om daarom je ziek te voelen....

Maar wie hem kenden wisten, dat hij leed onder velerlei gebeurtenissen.

Het heeft hem uitermate pijn gedaan, dat hij in de laatste jaren van zijn leven de pen niet meer mocht hanteeren. Hij wist, dat er zoovelen schreven, die zooveel minder te zeggen hadden dan hij. .Hij wist, dat zijn al maar vasthouden, wanneer liij overtuigd was in zijn recht te zijn, een der oorzaken was, waarom hij schier nimmer gevraagd werd mee te werken aan krant of .... tijdschrift.

Maar dan zei hij: het gaat om mijn overtuiging. En als ik die niet meer zeggen mag, dan zal ik zwijgen.

Maar dat zwijgen verteerde hem menigmaJen. En nimmer heeft hij deswege een hard woord gezegd aan het adres van onze kerken.

Want hij had Gods werk in de kerken van ons vaderland lief met heel zijn ziel.

Enkelen' slechts, die hem goed kenden, - verstonden hem.

En zij zagen iets van den schat zijns hai'ten. Hij leefde mee. En wanneer anderen met hem meeleefden stemde hem dat dankbaar.

Dit was een stuk van zijn groote karakter, dat hij nimmer anderen, - vvier leven zooveel voorspoediger zich ontwikkelde, dan het zijne, alleen daarom tege^n w^as.

Hij leefde zoo echt méé.

Nog op zijn sterfbed, op den dag voor zijn heengaan informeerde hij nauwkeurig, welke wijk ik te Amsterdam zou krijgen, gat hij mij welgemeend raad, en leefde hij in den toestand....

„Ik had je zoo graag bevestigd in Amsterdam", zei hij....

Even die pijnlijke trek.... Spreken viel hem ook . zoo zwaar....

„Maar nu' kan het niet meer...." 'Toen zweeg hij.... En even later kwam het....: , „Groet de classisbroeders van me...." „Alle ... maal...." „Ook....

en hij noemde namen, en sprak van de persoon-^ lijke ornstandigheden van enkele hunner....

De dagbladen deelden een dag voor zijn dood mee, dat hij voortdurend bewusteloos was. Dit bericht - was volmaakt onjuist.

Behalve den voorlaatsten nacht, had hij in de laatste dagen wel eiken avond een „opiumpoeder" ontvangen. Daardoor mocht hij 's morgens wat minder helder zijn, van bewusteloosheid was geen sprake.

Hij ging heen, bijna tot het laatste bij kennis. Eenige uren voor zijn dood kreeg hij weer een spuitje. En toen is hij heengegaan. Zaterdagmorgen om half vijf....

In een nacht, een - week voor zijn overlijden droomde hij. .

's .Morgens vertelde hij 't zijn vrouw, en 's miildags mij....

„Tweemaal heeft de Satan mij aangevallen.., ." , - , Maar ik heb hem verslagen Alleen door het Woord... ."

Alleen door het Woord.... Daar hebt .ge tot op zijn sterfbed Ds Huismans.

Gezond .... gereformeerd.... Ook eigen strijd, eigen moeite.... Maar alles gedragen door het Woord onzes Gods

Koud mocht hij soms schijnen door zijn zoo sterk vasthouden aan de voorwerpelijke vastheid van het Woord des Heeren — hij was in waarheid soms heel wai'm. Juist als hij' iets van warmte bij anderen merkte.

Ik zeide, anderer meeleven stemde hem dankbaar. ...

Op den laatsten dag zijns levens hadden we samen met hem gebeden....

Hij had reeds afscheid genomen van zijn gade en kinderen.

Hij had order gegeven aan zijn huis. Zijn begrafenis geregeld....

Hij had zich ovei-gegeven aan zijn God.... En gezegd, dat het alles vrede was. „Ik ga naar de rust", zoo spral: : hij

Dat zei zoo heel veel.... rust voor hem Toen baden we samen....

En toen we gebeden hadden was het: „Daar kan ik „amen" op zeggen...." „En ik dank je.... dat je zoo ingeleefd hebt.... in mijn .... toestand...."

Daar hebt ge den vollen Huismans.... Dankbaar, wanneer hij iets van warmte voelde in het voor hem veelal zoo koude leven....

Dikwijls kwam bij iemands sterven de vraag bij ons op: waarom mocht zoo iets bij' zijn leven niet eens gezegd worden?

Zoo ook hier. O, ik weet het wel: het gaat haast niet. En toch

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen