De lieteekenis der Jeruzalemscbe Conferentie.

Rapport VIII.

Om volledig tei zijn, willen wij ook noig de aandacht vestigen op het 8e deel van het Rapport der JeruzaJemsche Conferentie, dat uitgegeven is onder den titel; „Addi'esseSi and other Records".

In het 8© deel van het verslag der Edinburgscihe Conferentie wordt echter ook nog de „history" van die Conferentie verteld, en een nauwkeurig agendum der vergaderingen gegeven. Geheel ontbreekt het hier niet, daar Rev. Paton, secretaris van den I. Z. R. in tien bladzijden de geschiedenis van de Meeting van Jeruzalem meedeelt, maar die 10 bl. kunnen toch niet halen bij de 130 bl. van de vergadering van Edinbui^, . Daarbij willen wij niet vergeten, dat wij hier wel een lijst van de deelnemers hebben.

Van veel meer belang is echter, dat in dit 8e deel zijn opgenomen de besluiten door de Conferentie genomen inzake de zending onder de joden, de medische zending, de zending en den oorlog, en de bescherming der zendelingen. Over de vele toespraken, op do Conferentie gehouden, welke in dit deel z^n opgenomen^ bewai'en wij dan het zwijgen, van hoeveel beteekenis sommige ook mogen; zijn; wij denken in het bijzonder aan de voordracht van dr Yui: „The present situation in China".

Nadat op den Sen April door dr Black was gerefereerd over „The Christian Approach to the Jew", werd in oen morgenzitting de volgende, magere resolutie aangenomien:

„Met hot oog op de nooden en gelegenheden van de tegenwoordige positie van het Jodendom door heel de wereld, zooals uiteengezet is in de desbetreffende rapporten van d© twee internationale conferenties van Boedapest en Warschau in April 1927, doet deze Con­ ferentie een beroep op al de Christelijke kerken^ om aaii den oproeip tot deelneming aan het werk onder de Joden gehoor te geven, en vooral studie te malceji: van de veranderde condities, welke vragen, om er gebruik van te maken."

En hjprbij blijft het. Het is heel sober, maar had Jeruzalem het Joden-vraagstuk behandeld, dan had zij tocJi niet veel meer kunnen doen dan herhalen, wat Boedapest en Warschau reeds liadden betoogd.

Eenigszins breeder is over den medischen dienst gesproken, nadat C. Frimodt—MöUer een voordracht had gehouden over „The place of medical missions in the work of the Christian Church".

Wij kuimen niet beter doon dan over deze belangrijke kwestie verwijzen naar een artikel van de hand vaji ds D. K. Wielenga in „De Macedoniër" van September 1928. Hij toch, die op Soemba den medischen dienst heeft voorbereid, wijst op de tweevoudige opvatting, die over den medischen dienst in de zending heerscht, en welke hij noemt met de namen Modjowarnoi-gedachte eix Jocja-gedachte. Wat het onderscheid tusschen deze twee gedachten is? Dat kan blijken uit het besluit der Conferentie, dat ds D. K. Wielenga beschouwt als een overwinning der Modjowamo-gedachte. En dit besluit wordt weer door prof. Richter in de aflevering Juni van het „Neue AUg. Miss. Zeitschrift" als volgt omschreven:

„Do medische zending verkeert in zooverre in een bijzonderen toestand, dat haar werkzaamheid min of meer afgeloopen schijnt te zijn, tenminste wanneer men uitgaat van de vroeger algemeen heerschende beschouwingen. Als padvinder en wegbereider in anders ontoegankelijke gebieden, vooral van de Islamietische wereld, is de medische zending zoo goed als niet meer noodig, want deze terreinen ontsluiten zich van zelf, als gevolg van het binnendringen der Westersche cultuur.

Gebruikt men de medische zending als uitgangspunt van Evangelisatie, hetzij door Bijbelvrouwen (of helpers) op de polikliniek, of door prediking on Scliriftoolporago op de ziekenzalen, zoo bestaat er bij den Chrisen en bij den Heiden deze tegenwerping, dat dit eigenijk een misbruik maken is van de hulpeloosheid, die ich niet Jjeschermen kan tegen dit proselieten maken.

Legt men den nadruk op de weldaad, die men een ielse bewijst, zoo komt daartegen op de tegenwoordige tand dei wetenschap, die zegt, dat het in de tropen iet zoozeer aankomt op de genezing van den enkeling, ls wel op het nemen van algemeene hygiënische maategelen tot bestrijding van do besmettelijke ziekten. Heeft men de bedoeling de opleiding van een in-

eemschen-artsenstand, zoo eischt tegenwoordig staat a staat deze op als zijnde een regeerin, gstaak.

Daarom trachtte de Jeruzalem-conferentie nieuwe ween aan te wijzen. De medische zending moet zijn de penbaring van Christus geest in Zijn geestelijk lichaam, .l. de kerk. Zij is daarom in alle landen de noodzakeijke openbaring van Christelijdce bamihartigheid en iefde. Het is eigenlijk een noodtoestand, dat in enkele anden de kerk dezen dienst geheel aan den staat eeft overgelaten. Daarom moet men in de inheemsche erken zich van den beginne af aan van dezen Christeijken baradiartigheidsdienst verzekeren, en de zendingsorporaties moeten haar hierin behulpzaatn zijn, zoodat ij hospitaa.l en polikliniek in eigen beheer overnemen."

Toch meent ds D. K. Wielenga, dat de togengtelling ussclien de genootschapsidee der medische zending, en ie der Gereformeerde zending niet zoo groot is als miscliien lijkt. Ook wij bobben toch waarlijk de gedachte an bannhartigheid niet uitgeschakeld. „Alleen moet ewaakt voor het hier on daar schijnbaar dreigend geaar, dat de kosten van den medischen dienst den oofddienst naar beneden drulifcen of belemmeren in ijn uitbreiding."

Vreemd doet het aan, dat te JeiTizalem ook het raagstuk van den oorlog behandeld is.

In een volle zitting werd het volgende voorstel inediend:

„Daar de zending over de geheele wereld in overeentemming is met den geest van den Vredevorst en een oging is om ernst te maken met de waarheid, dat n Hem alle scheidsmuren, hetzij van ras of van Idasse, ijn weggevallen, en daar de oorlog algemeen als een eer ernstige hindernis voor den triumf van dezen eest onder - de menschen moet worden beschouwd, oept de Internationale Zendingsraad aiUen op, die in e wereldzending betrokken zijn, tot het gedurig bidden n streven, om te verzekeren,

1. het teniet doen van den oorlog, als een middel an de national© politiek,

2. bet gebruiken van vreedzame methoden om inernationale verschillen te regelen, en

3. de verandering van die verhoudingen en praotijken, ie 'de wortelen van den oorlog vormen."

Het voorstel werd met een groote meerderheid aanenomen, want er was op de Conferentie vooral van de ijde der Amerikanen een sterk pacifistisch drijven. aar al kan men woord Vv^or woord" deze resolutie nderschrijven, men kan toch ook van oordeel zijn, at een dergelijke kwestie niet op een zendingsoonfereni© thuis behoort.

Nog veel meer stof werd opgejaagd bij de behandeling er vraag, of zendelingen recht hebben op gewapende escherming van hun eigen regeering.

Sommigen waren van oordeel, dat de zendelingen r met alle kraclit bij hun regeeringen 4> p aan moeten ringen hen vrij te laten, en er zich volkomen van te nthouden hen te beschermen; anderen echter betoogden et tegendeel, dat de rogeering ieder van haar onderanen, wie ze ook zijn, beschennen moet, en aizoc do endeling daarop aanspraak moet maken.

Ten slotte werd het volgende besluit genomen:

„Daar het in den aard der zending ligt, dat de zendeling zich zooveel mogelijk met het volk van het land, dat hij ten arbeid koos, vereenigt;

en daar de zendelingen over het algemeen zijn aangewezen op den goeden wil dergenen, onder wie zij leven en op de besclierming van de regeering van de plaatselijke overheid met het oog op hun leven en eigendom;

en daar d« zendelingen, zoowel als personen als ook in groepen, en ook enkele zendingsoorporaties, gevraagd h-ebben, dat het duidelijk gemaakt worde, dat zij de bescherming van de vreemde militaire machten in het land van hun verblijf noch behoeven noch wenschen;

em daar het gebruiken van of het aaindringen op de gewapende macht van "het land, vanwaar de zendelingen afkomstig zijn, om hen en hun eigendom te besidiernien, niet slechts algemeen een groot misverstand weid aangaande de eigenlijke motieven van het zendingswerk, maar ook eien ernstige hinderpaal is voor het aianvaarden van do Christelijke boodschap:

spraeld; de I. Z. R. als zijn vaste overtuiging uit^ dat de bescherming van de zendelingen slechts op een dusdanige wijze behoort te geschieden, dat de goede wil der persoonlijke en officieele betrekkingen wordt bevorderd; en oischt, dat all© zendingscorporaties van alle beroep op hun regeeringen zullen afzien, om hun zendelingen en hun eigendom te besohennen.

Ten slotte begeert de I. Z. R. als zijn innige overtuiging uit te sprefcen, dat, daar de zending een geeste^ lijko en zedelijke, en niet een politieke aangelegerdieid is, dat haar arbeid zich slechts zal richten op deze twee groote rechten der menschheid, op het recht van godsdienstvrijheid voor alle menschen en op de handhaving van weit en orde door iedere natie voor allen, die binnen haar grenzen wonen."

Wij eindigen hiermee. Slechts iets hebben wij' kunnen noemen, om de beteekenis van de Jeruzalemsche Conferentie te doen uitkomen. Wij doen hiermee niet in het minst afbreuk aan het betoo, < ; , dat velen houden over hetgeen in die Conferentie door ons niet kan worden aanvaard, of zelfs moet worden afgakeuïd. Laten onze zendingsmannen en zendingsvrienden het rapport en de besluiten dezer Conferentie slechts be^ studeeren, en wij twijfelen er niet aan, of bij veel bezwaren, zal er ook veel bewondering zijn en danlc-Ijaarheid voor al hetgeen door de Conferentie gedaan is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen