De crisis des Geestes.

Joh. 16 : 8. Als we werkelijk Pinksterfeest gevierd hebben, dan is er niet alleen blijdschap in ons hart geweest, maar ook vruchtbare onrust.

De meeste onrust is onvruchtbaar. Zij verteert de kracht en rooft den vrede.

Maar ©r is ook onrust die voert tot vrijheid. Zij brengt ons hart in ©en louterende crisis. Zij brengt ons uit den ban van het sleurleven uit. Zij haajt de vraagteekens uit onzen tohbenden geest, en zet ze binnen in onze ziel. Van intellectueele problemen worden het nu levensvragen.

En die laten ons geen rust, eer ze een antwoord hebben. Evenals het dorstprobleem alleen opgelost wordt doordat we drinken.

Want het gaat ©r niet om o f de Geest komt, maar waar hij komt.

Overal toch brengt de Geest Gods een absolute crisis. Hij zet da scheidingslijn van Godswege in het leven. Hij zoekt, en gaat voorbij, hij vindt, en komt tot rust. Hij laat liggen en neemt op. Hij verwerpt als waardeloos, en hij vergadert hetgeen van Christus is.

Die groote crisis is reeds op den Pinksterdag zoo duidelijk.

Op den tempelberg was in volle actie de officiëele religie met haar rijken .geestdriftwekkenden cultus. Schijnbaar alles tot glorie van Gods naam. De vele offers, de verplichte en de vrijwillige. Daar schalden de trompetten, en klonk het blij bazuingeluid. Daar zongen de koren. Daar, in den statigem tempel, het huis des Heeren, met zijn pracht van goud, koper en brons, waar de lofzang opklonk, daar in Sion, waar het Moed was, en de belofte, het heimwee naar den Messias, en de heilige, nationale tradities, waar het Woord Gods bewaard en verklaard werd, daar kwam de Geest Gods niet. Dat alles ging hij oordeelend voorbij. Dat liet hij links van de crisislijn liggen. Daar schreef hij dus van Godswege den dood op. Daar was geen contact voor den Geest van Christus. Daar was wel dierenbloed, maar geen zoenbloed van het offerlam Gods.

Het voorhangsel was immers gescheurd. Daarmee had de Heere zelf het richtsnoer Zijner genade verspannen. Achter dat gescheurde bleef nu alleen de versteende vormendienst. Een pracTitig praalgraf, maar: monument voor den dood. Met Cajaphas, en niet met Christus als Hoogepriester. Een sarcophaag van marmer en goud, maar van binnen het verdervend lijk der religie.

Hier is de crisislijn wel heel sterk.

Hier spreekt Gods Geest ook t o t o n s.

Eigenwillige godsdienst, hoe vroom ook in de plooi, hoe rechtzinnig in zijn bouw, hoe schoon ook in zijn cultus, ligt buiten de sfeer, waar de Geest komt.

Als wij Christus niet hebibien, missen wij den Geest, want niemand komt tot den Vader dan door Hem. Als het officieel© en ceremoniëele liegt, omidat het waarachtige wezen er niet is, dan gaat de crisislijn des Geestes er langs, en voorbij.

Doode rechtzinnigheden staan geïsoleerd tegenover den stroom des Geestes.

Wij mogen ons dus wel heel scherp beproeven of ons christendom ons voor dien Geest niet isoleert.

Men smaalt tegenwoordig zoo lichtvaardig het „officieel©" christendom'. op

Dat is zeer goedkoop.

Het officieus e, dat men er voor in de plaats wil stellen, is in elk geVal geen haar beter.

Maar één ding is zeker, dat wij ons „offioiëele" altijd weer onder de keur en de tucht van het Woord en van den Geest moeten stellen.

Want als het teeken des bloeds en des levens van Christus niet aan den dorpel des huizes ©n der kerk en der ziel is, gaat de Geest in d© crisis voorbij.

Oordeelend, en overtuigend van zonde.

Heeft dit groote Pinksterprobleem' onze ziel geraakt?

Anders hebben d© feestklokken alleen boven ons hoofd, maar niet in ons hart geluid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen