Vriendschap en levensbeschouwing.

Een onzer jonge lezers vraagt: „Is het voor mij als overtuigd Gereformeerd jongeling (18 jaar) geoorloofd in intieme vriendschap om te gaan met een jongen wel van Christelijke beginselen, doch niet Gereformeerd, noch de Gereformeerde beginselen toegedaan ? "

De vrager zelf noemt dit een voor hem „moeilijke kwestie". Dat wijst er dus op, dat hij ©enerzijds veel van zijn vriend houdt, maar dat anderzijds zijn verstand hem zegt, dat „het" wel eens niet in orde kon zijn met deze vriendschap. ,

Nu is het al dadelijk van groot© beteekenis, waardoor deze vragen bij hem opkomen. Komt het, doordien zijn ^-misschien wel erg op „theoretiseeren" ingesteld — verstand, hem dringt over deze vraag eens ©en min of meer academische beschouwing te beginnen? Of wel, is het misö'Chiéii zóó, dat er in zijn omgeving menschen zijn (zijn ouders b.v.) die hem telkens zeggen, dat het beter is, dezen vriend los te laten ? Of is er in 'de consciëntie van onzen vrager iets, dat hem tot de uitspraak, dat het hier een moeilijke kwestie geldt, brengt, omdat hij zelf onvrede gevoelt over de verhoudingen ?

Mocht dat laatste hst geval zijn, dan is de zaak spoedig uitgemaakt. Niemand mag iets doen tegen zijn geweten. Ook al zou het zóó zijn, dat er objectief gezien geen bezwaar zou bestaan tegen een bepaalden toestand, dan nog mag iemand, die in zijn geweten niet overtuigd is, dezen toestand niet aanvaarden. Want dan is de zonde niet, dat deze toestand bestaat, maar de zonde is, dat wij doen, datgene, wat wij denken, dat niet gedaan mag worden. Wat toch zou een bruid zeggen, wanneer haar bruidegom zei: „O, vind-je wèl goed, dat ik dat doe? Ik dacht, dat je het niet goed vond, maar ik heb het toch maar gedaan"?

Zou dan die bruid niet zeggen: „dan geef-je niets om mijn voorkeur of afkeur"? Zoo verstaan we, dat het niet geoorloofd is, iets te doen, waarvan we denken, dat het niet mag, m.a.w. dat het niet geoorloofd is, iets tegen ons geweten te 'doen.

Waarbij we echter wèl doen opmerken, dat ons geweten alleen gebonden mag zijn aan het Woord van God.

Want ook ons geweten heeft de norm noodig; de eenige norm, die geldig mag zijn.

We willen evenwel veronderstellen, dat bij onzen vrager de dingen anders staan. Indien het bij hem zóó is, dat hij door andere oorzaken dan zijn geweten aan het vragen getrokken is, dan kunnen we wel pogen hem te antwoorden.

Zie eens, onzes inziens hangt in een geval aJs dit er alles van af wie de vriend is, en wat er Verstaan wordt onder het: „wel van christelijke beginselen", maar „niet de gereformeerde beginselen toegedaan".

Deze omschrijving is erg vaag. En vage omschrijvingen in vragen geven altijd groote moeite. Is deze jongeman „van Christelijke beginselen", dan zal Ijij ook wel de voornaamste Gereformeerde beginselen beamen. En toch staat hier „niet de Gereformeerde beginselen toegedaan". Nu erken ik, dat alle christelijke beginselen gereformeerd zijn; maar evenzeer houd ik het ervoor, dat alle gereformeerde beginselen christelijk zijn. Dus wordt het mij al heel moedlijk gemaakt, me dit concreet geval precies voor te stellen.

Wellicht is hier met iemand „van christelijke beginselen" bedoeld.: iemand met een algemeen-christelijke levenshouding; w e 1 eerlijk en gevoelig; w © 1 zedelijk hoogstaand en van goeden wandel; wel iemand, die over Christus spreekt en over zijn liefde; maar niet iemand, die eerlijk en ootmoedig: buigt voor de majesteit van het onfeilbare Woord van onzen God; n i e t iemand, die de consequenties van de wet Gods aanvaardt voor zijn eigen leven; niet iemand die Jezus Christus erkent als Koning van Zijn Kerk.

Is het zóó — ja — dan vraag ik: wat verstaat ge nu onder intieme vriendschap? Tegen een intiemen vriend kunt ge uw hart uitstorten; kunt ge uw pijn over den aanval op het Woord van God uitzeggen; tegen een intiemen vriend zwijgt ge, als ge „overtuigd gereformeerd" zijt, niet over uw ergernis over de halfslachtigheden van een christendom, dat den Bijbel — of althans een deel daarvan — nog wel met de een© hand vasthoudt, maar, dat de andere hand graag vol wil hebben van de wereld, van de valschelijk zoogenaamde cultuur...

Kortom., , een intieme vriend moet IJ kunnen verstaan in uw strijd, èn in uw overwinningsjubel; in uw idealen voor Gods kerk en voor Gods zaak; ook in uw worstelen misschien met de Waarheid Gods, en m©t de vraagstukken, die zich aan U i> pdringen.

Maar indien uw intieme vriend de Gereformeerde levenshouding en de Gereformeerde levens rich ting niet begrijpt, hoe kan hij U dan bij al deze dingen begrijpen?

Hoe kan hij dan uw intieme vriend zijn? Deze vragen zijn een antwoord, nietwaar?

Een „vriend"... ja.

Dat 'kan stellig.

Ge kunt „vrienden" hebben onder alle mogelijke menschen en in verband daarmee vrienden in all© mogelijke gradaties. Maar dan is het diepe van het „vriend" eruit!

Alléén één soort, mensch kan nooit ons een „vriend" zijn. Zelfs niet een vriend in den graald van één boven nul Celsius. Dat is de openlijke bestrijder van de zaak van onzen God; dat is ook hij, die loochent, dat Jezus Christus in het vleesch gekomen is.

Tusschen zijn hart en ons hart ligt altijd de breuk©; is het altijd koud en vorstig; beneden O graden.

Dus kan er nooit vriendschap zijn met zoo iemand.

Het meeste, dat we zoo iemand geven kunnen, is dit, dat hij ons een „kennis" is. Omdat wö hem kennen. Helaas — hem kennen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen