EVEN PARKEEREN.

Traktatie en Traktatisme ¹).

Tot hel moeilijkste genre lektimr behoort het traktaatje.

Als wij begonnen de moeilijkheid in te zien, dan ware er reeds veel gewonnen!

Wat is in de meeste gevallen een ti-aktaat?

Een brokje leven (tamelijk eentonig) plus een stukje evangelie (tamelijk eenzijdig), die op een vrij mechanische wijze aan elkaar verbonden zijn.

Meestal sclirijft men noch consequent van het beeld uit noch consequent van het woord, van de gedachte uit, maar lascht die beide op een eenigszins wonderlijke wijze aan elkaar.

Trouwens van evangelisatie-bladen en evangelisatie-toespraken geldt heel vaak hetzelfde. Men kan waardeering hebben voor den flair zonder bewondering te hebben voor die methode.

Laat ik het scherp stellen: W ij e v a n g e 1 i s e e- ren nog te veel met anecdoten!

Daar is bijvoorbeeld een groote nieuwe brug gebouwd. Een pakkend cliché, een slagzin als titel. Wij laten de menscheu even óver de brug komen. Dan gaan wij zeggen: Lezer, er is ook een afstand lusschen God en mensch. U kunt die niet overbruggen, maar... u weet het wel verder. Zoo heb ik het honderden malen gedaan en u ook, nietwaar collega?

Laat ons nu eens doen alsof zoo'ii traktaat voor óns geschreven, zulk een toespraak voor óns gehouden werd. Hoe zouden wij reageeren?

Geduld, lezer, ik ga een proef met u nemen. Stel voor, ik kom bij u op bezoek. U wilt N. B. van Even Parkeeren wel eens zien en spreken. Goed! ik schrijf u mijn trein en u staat aan het station.

U treft het niet, broeder! zoo luidt liet welkomstwoord tot mij, het regent dat het giet! Wat antwoordt N. B.? Gelukkig, zegt hij, in den hemel is het altijd schoon weder, daar is het woeden d'er elementen voorbij. U kijkt even vreemd, maar zwijgt beleefdheidshalve. Wij komen aan een brug en weer zou ik zeggen: hoe heerlijk, de afstand tusschen God en mensch is tenietgedaan! U voelt u niet op uw gemak en denkt: menschen vallen toch altijd anders uit dait men ze zich heeft voorgesteld. Wij komen aan nieuwe straten en vele pas gebouwde huizen dragen het opschrift: Te huur! Stel u voor, dat ik zou opmerken: In het Huis des Vaders zijn vele woningen! U zoudt mij dan erg tegenvallen als u dan niet uitviel: Man, hou je mond, je bent een onuitstaanbare wauwelaar! En daar zoudt u goed aan doen met dat te zeggen!

Als u zoo de proef op uzelf hebt genomen, idan zult u begrijpen dat wij zóó niet moeten evangeliseeren. Het beeld behoudt zijn rechten. Daar gaat mijn stulije niet tegen. Zien is ook een gave van den Heiligen Geest. Maar het beeld! moet aan het Woord gesubordineerd zijn en niet het Woord aan het beeld. Ja, eigenlijk is het nog anders, het beeld moet zelf Woord zijn. Het maakt een groot verschil of w ij spreken met de feiten of dat God spreekt met de feiten. Vroeger sprak men nog al eens van roepstemmen. Maar u voelt het onderscheid of ik een zaak of een gebeurtenis iets laat zeggen, wat op een zeker oogenblik in mijn kraam te pas komt of dat ik bij het licht der Schrift ze Gods Taal doe verkondigen.

Niet elke wijziging zal ons echter van het Traktatlsme in de Traktatie brengen. Er is een voorslag gedaan — indien het courantenverslag de meening althans juist heeft weergegeven — om interviews met bekende persoonlijkheden te publiceeren en die in de wereld te zenden, met hun portret er bij. Het komji mij voor dat dit geen vooi-uitgang zou zijn. Evangeliseeren is het evangelie brengen, is weer met de menschen den Bijbel gaan lezen. Alles veroudert, maar dat wondere boek van God veroudert nooit. Dezen morgen las ik een eenvoudig, maar uitstekend geschriftje van Ds Straatsma over Psalm 73. Direct zei ik: „Zoo moet het!"2)_ Onze vroomheid, onze preeken en toespraken zijn soms veel te mooi! Ze brengen iemand als het ware tot de gedachte: Jongen, jongen, wat is die man \Toom! Maar, Asaf slaakt zijn bitteren schreeuw, waarin hij als 't ware zegt: Ik ben het kwijt! Ik ben het kwijt! Het komt mij voor dat het geen valsch vernuft zou zijn, zulk een geschriftje over Psalm 73 te betitelen als: het Gebed van een Onwetende! Als wij zoo er bij • heel ons evangelisatie-werk naar staan, het Woord Gods niet achteraan, maar vóórop te stellen, dan zal ook nu onder den zegen Gods in vervulling gaan: En het Woord Gods wies en nam de

overhand.

1) Mede naar aanleiding van het referaat van Ds H. A, Wiersinga, gehouden op de algemeene vergadering van het Gereformeerd Traktaatgenootschap „Filippus".

2) „Storm en Stilte", door A. K. Straatsma, uitgegeven bij J. N. Voorhoeve, Den Haag.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen