GRONINGER Brieven

Amice frater.

Zo maakte ik mij gereed voor U mijn brief te ontwerpen — en daar kwam, weer als een donderslag bij heldere hemel, het dieptreffend bericht, dat aan ons volk prof. Holwerda werd ontnomen. Plotseling, terwijl hij bezig was met een artikel voor ons blad.

Wij treurden, toen prof. Greijdanus door de Here werd opgeroepen, maar wij waren op die zware slag voorbereid, en hoe lang was hij voor ons gespaard.

Vier jaar later het plotseling heengaan van prof. Schilder en hoe hebben wij geweend. En nauwelijks verliep weer een maand, of wij worden weer in diepe rouw gedompeld. Prof. Holwerda in het midden zijner jaren uit ons midden als weggerukt.

Wij mensen, die in couranten schrijven, zien ons meermalen geroepen te spreken over de groten onder ons, die vielen.

En ach — dat wordt soms haast routinewerk. Daar zijn van die geknipte zinnetjes, die voor alle gevallen •passen. Wij zeggen die uit en gaan over tot de orde van de dag.

Het leven is nu eenmaal zo, en het kan ons maken zo hard. Zó hard, dat wij de stem, die uit dit alles tot ons komt, voor ons zelf feitelijk niet ter harte nemen. Ook al is het slot als een cliché: laat ons bedenken, hoe kort en zwak ons leven is.

Maar valt het een ieder van ons nu niet zwaar zelfs een enkel woord te spreken of te schrijven? Het is als de psalmist klaagt: Ik ben verstomd, ik zal mijn mond niet opendoen, want Gij hebt het gedaan.

En wie denkt nu niet aan dat zwaar beproefde kind des Heren, voor wie op één dag de ene zware slag na de andere viel, wie alles op één moment werd ontnomen? Wat zou hij zeggen?

De Here gaf, Hij nam. Zijn Naam zij geloofd.

Wij denken aan al hetgeen ook prof. Holwerda voor ons was.

In al onze armoede en in al onze strijd, in al onze zware beproevingen, in al de aanvallen van binnen en van buiten gevoelden wij ons toch rijk gezegend. Want de Here gaf ons enkele mannen van hoge statuur, klein voor God; toch sterk door alles wat Hij hen schonk, voor welk bezit wij de Here al de dag weer dankten. Prof. Greijdanus viel; het was een zwaar verlies. Maar hadden wij niet prof. Schilder? Hij werd weggerukt, wij weenden; maar dan bedachten wij: toch is daar nog prof. Holwerda, en wat mochten wij niet veel van hem verwachten.

En nu — ook hij werd ons ontnomen. Wat wil de Here ons in dit alles zeggen? Deze vraag mogen wij doen, als wij onze knieën buigen in diepe nood, voor de Koning der kerk. Die ons uit het diensthuis uitleidde, en nu ons zo zwaar beproeft.

Zware slag, zo las ik in een christelijk dagblad, zware slag voor de gereformeerden, art. 31.

De man, die dit schreef, besefte niet, dat het een zware slag is voor ons volk, ons gehele volk, als God de Here in dagen van grote afval van vertrouwen op mensen, die Hem niet kennen en al maar pochen op eigen kracht, Zijn getrouwe getuigen wegneemt, hun stem het zwijgen oplegt, en zwaar treft, die naar Zijn Woord willen wandelen en getrouw Zijn Naam belijden.

Nog schreef dat blad: prof. Holwerda was wat pessimistisch. Als iets op verharding wijst, dan is het dit. Want dat pessimisme was het zien van de tekenen der tijden en het wijzen op de verwachting, die onze vaderen in hun zware kamp tegen een wereldkerk en een wereldstaat, zo heerlijk tot uiting brachten in hun belijden en niet minder in hun ziekentroost: De Here komt en Hij zal recht doen.

Wij verwachten, ook al schijnt alles tegen ons, de Here Jezus Christus in de dag Zijner toekomst. Ja kom, o Here Jezus!

Was dat pessimisme? Daar is geen sprake van. Dat is de rijkste troost en de heerlijkste blijdschap in alle druk en in alle lijden.

Ik hoorde voor de radio in een gezelschap van liberalen en socialisten, juist een christelijk politicus roemen over het idealisme van de Amerikanen. Zie — dat is het, wat ons in deze dagen benauwt.

Hoe ver zijn wij afgegleden, als ons optimisme hierin zou bestaan, dat die Dag des Heren, als Hij verschijnt op de wolk, stellig nog wel wat zal uitblijven. Dat er nog veel tijd zal zijn om de wereld te maken zonder vrees en gebrek, en dat een wereldvrede kan worden ingewacht, die alle volken zegenen zal.

Dan zeggen wij met Pslam 32: Des Heren Woord is recht en al zijn werk getrouw. Laat de ganse aarde voor de Here vrezen, laat alle inwoners van de wereld voor Hem schrikken, want Hij spreekt en het is er. Hij gebiedt en het staat er. De Here vernietigt de raad der heidenen. Hij breekt de gedachte der volkeren, maar de raad des Heren bestaat in der eeuwigheid, de gedachten zijns harten van geslacht tot geslacht. Welgelukzalig is het volk, welks God de Here is.

Een koning wordt niet behouden door een groot heir, een held wordt niet gered door grote kracht, het paard feilt ter overwinning en bevrijdt niet door zijn grote sterkte. Zie des Heren oog is over degenen, , die Hem vrezen, op degenen, die op Zijn goedertierenheid hopen.

Wij mogen ons rekenschap geven van al datgene, wat de Here onze God ons in prof. Holwerda schonk. Wij behoeven ons niet te onthouden van te spreken over wat wij nog van hem hadden verwacht.

Maar laat ons nu voor alles nazeggen, wat het Woord Gods ons voorzegt.

Laat ons woord zijn het Woord der Schrift.

• Ons gebed: Uw goedertierenheid Here zij over ons, gelijk als wij op U hopen.

De Here heeft zeker een twist met Nederland, dat Hij rijker in alle Reformatie, die Hij in de loop der tijden schonk, zegende dan één volk ter wereld. En dat nu in zijn overgrote meerderheid Hem óf niet meer kent, óf Zijn Woord verdraait, óf het nog christelijk woord vermengt met dat der wereld.

De Here onze God zendt ons zware beproeving. Hij lijdt ons in een diepe weg. Hij ontneemt ons veel, waarover wij ons hartelijk verblijdden.

Was het in elke Reformatie, die Hij ons volk schonk, anders ?

Ik denk nu aan een der bangste tijden, toen de kerk des Heren hier had te kampen met een machtige wereldstaat en een machtige wereldkerk. Toen alles nog als hopeloos scheen, werd de man, waarop de kleinen in den lande hun vertrouwen stelden, uit hun midden weggerukt. De vader des vaderlands. Mijn God, zo was zijn laatste woord, ontferm u over mij en over mijn arme volk.

Er is in onze dagen in een christelijk blad gezegd, dat wij maar niet moeten spreken over de lessen der historie. Zijn die er toch niet?

Ik geloof, dat de Here ons steeds weer zeggen wil: richt Uw oog op Mij. Hij, de Here, zal het doen.

Wij mogen wenen als mensen, die ons lief waren, vielen. Hij nam hen weg. Op Zijn tijd. Wij mogen zwaar worden getroffen, alsof alles zou inzinken, waarop wij onze blijdschap riclitten. Hij regeert, en Hij zorgt voor Zijn kerk. Hij zal het doen.

Wat is het Woord Gods toch rijk aan deze onze enige troost in al onze smart.

Wat zegt Psalm 34? Deze ellendige riep en de Here hoorde en Hij verloste hem uit alle zijn benauwdheden. De Engel des Heren legert zich rondom degenen, die Hem vrezen en rukt ze uit. Smaakt en ziet dat de Here goed is; welgelukzalig is de man, die op Hem betrouwt.

Prof. Holwerda is nu bij de Here in Zijn zaligheid.

Kon hij nog eens tot ons spreken, hij zou ons troosten, zoals hij dat kon; hij zou ons vermanen: ziet nu naar het Woord des Heren en betrouwt alleen op Hem.

Wat Hij doet is welgedaan. Wentelt uw weg op de Here en vertrouwt op Hem; Hij zal het maken. Het heil der rechtvaardigen is van de Here, hun sterkte in tijd van benauwdheid; en de Here zal hen helpen en zal ze bevrijden. Hij zal bevrijden van de goddelozen en zal hen behouden, want zij betrouwen op Hem.

Met hartehjke groeten en heilbede, uw toegenegen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen